Hg80Vrijdag 26/10/18 -18:19: ohh fuck!! λ…!!! Ik ben zo zwaar aan het stuiken nu.
Elke druppel zorgt voor een tsunami. Ik ben aan het verdrinken en verdrinken is zooo en bedrieglijk stille dood…
Ben zo zwaar kapot aan het gaan
Het spijt mij.. het spijt mij zo het spijt mij zo
Ik heb je zo hard nodig nu!! Je bescherming zooo hard nodig nu.
Haat mezelf ervoor dat ik je zo hard nodig heb en haat het dat je er er niet bent en haat het dat ik rationeel weet dat dat niet kan dat jij je eigen leven hebt en dat deze baby alleen buiten in de regen ligt. Hulpeloos overgeleverd aan alle gevaren en al zijn behoeftes en huilen om zijn honger alleen maar roofdieren gaat aantrekken
Ik heb zó hard nodig dat je mij vasthoudt nu!!!!
Zaterdag 27/10/18 – 06:19: Ik ben te veel aan het aanraken λ… .
Mijn dochter is gisteravond nog langs geweest terwijl ik aan het crashen was en ik haat het dat ze mij zo heeft gezien.
Het is nog donker buiten en eigenlijk hoop ik dat het de rest van de dag zo donker zou kunnen blijven zodat ik mij kan verstoppen
Ik ben te veel aan het aanraken ik ben te veel aan het aanraken ik ben te veel aan het aanraken ik ben te veel aan het aanraken ik ben te veel aan het aanraken ik ben te veel aan het aanraken…
Ik wil alles kapot slagen …
Ik wil mezelf kapot slagen
Zaterdag 27/10/18 – 07:16: ik sla van het ene uiterste in het andere
Poef en ik ben volledig weg, alles blokkerend
Poef en ik zit aan de andere kant van het spectrum en alles (depressie-woord) komt keihard binnen
Ruwe emoties die volledig verstrikt zitten in elkaar overweldigen mij.
Overgeleverd aan elke bedreiging, onbeschermd komt heel de achterliggende lading op mij afgestormd en dreunt mij onderuit
Zaterdag 27/10/18 – 13:51: Zoveel bescherming nodig want ik lig open. Kan die bescherming mezelf niet bieden en kan ze niet aan anderen overlaten.
Het is moeilijk.
Moeilijk om vol te houden.
Ik heb de indruk volledig uiteen te worden getrokken.
Van het ene uitsterste naar het andere te worden geslagen
Wil zo graag stoppen want bent zo moe.
Maar ook niet. Zo dubbel, alles zo dubbel.
Vaststellend dat ik nog maar net aan de oppervlakte aan het krassen ben en dat al zoveel teweeg brengt is ronduit beangstigend.
Pure, rauwe emoties waarin zoveel pijn, zoveel verdriet, angst en boosheid zit.
Allen met elkaar verbonden en in de knoop.
Een beeld van een baby.
Naakt, vuil, gewond en alleen in een donker woud.
Regen, alles nat en het ligt in een modderige plas.
Honger en dorst, warmte, verzorging en bescherming ontberend.
Maar huilen mag niet.
Want dan weten ze waar je bent.
Dan weet elk roofdier in de wijde omtrek dat je kwetsbaar en alleen te prooi ligt.
Er is zoveel en ik ben nog maar net begonnen met een beetje toe te laten.
Elke druppel stort zich als een tsoenami over mij en verdrinken is zo een bedrieglijk stille dood.
Schuldgevoel.
Omdat ik zoveel vraag van iedereen.
Alle rationaliteit verdwijnt in het niets bij de noodzaak die het toelaten van dat beetje emoties met zich meebrengt.
Elke moment van de dag, elke seconde strijd leveren.
En ik zou geen strijd moeten leveren maar het kan niet anders.
Ik ben er elke seconde van elk uur van elke dag mee bezig.
Onophoudelijk.
Zelfs al zou ik willen van niet, het kan niet van het niet te doen.
Muziek, beeld, woord, …
Ik probeer op zoek te gaan om het ‘behapbaar’ te maken maar ik ben nog maar net begonnen en de lading is al zo groot.
Er is zoveel.
En nog zoveel meer.
En ik huil. In stilte. Vrezend dat ik het nooit ga kunnen dragen. Het mij nog meer gaat verscheuren. Mij volledig kapot gaat maken.
λ… had gelijk als ze mij antwoordde dat het nog geen littekens zijn maar open wonden.
Ze heeft geen idee hoezeer ze gelijk heeft.
Het zijn verschrikkelijke, diepe open wonden en ze zijn zwaar ontstoken ook.
Ik vraag mij af in hoeverre ik kan toelaten om die te laten zien.
Zonder er zelf aan dood te gaan.
Nog doder dan ik al ben.
In hoeverre ik zelf kan toestaan om er naar te kijken en in hoeverre anderen er naar zouden kunnen kijken zonder dat ze er zelf aan kapot te gaan.
En ik dat zou kunnen toelaten.
Ik straf mezelf door afstand te nemen van mezelf maar het is ook de enige manier om te overleven.
Er is zoveel, zoveel verschrikkelijk veel pijn van die ene druppel al en er ligt een heel meer achter de dam die op barsten staat.
Ik ben zo ontzettend bang nu dat ik in paniek probeer om die dam te herstellen, te versterken terwijl ik weet dat dat de oplossing niet is maar geen andere optie zie.
Ik wil het niet maar kan niet helder meer nadenken.
Wil jullie wel laten helpen maar ben ook bang voor jullie dat jullie mee gaan verdrinken als die dam breekt en jullie naast mij staan.
Ik ben echt van ’t kastje naar de muur aan het slagen en weet het niet meer
λ….!!! Ik heb je zó hard nodig nu!!!
1v8 © MMXVIII
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXVIII
