Hg80Nooit echt wetende hoe ik opsta(an) of wat er mogelijk is -of net niet-, is lastig.
Vroeger was dat niet. Dan gebeurde gewoon wat moest gebeuren. Of wat ik veronderstelde dat moest, dat wat van ons wordt verlangt of gedacht wordt dat van ons wordt verlangt.
Gedurende de dag, soms zelf van uur tot uur, veranderen van gedacht, maakt aan zaken beginnen, laat staan dingen afwerken, heel moeilijk tot zelfs onmogelijk.
De vele onafgewerkte projecten, waaronder deze vele schrijfsels, blijven ongeduldig wachten op diegene die er verder kan aan werken.
Maar zelfs dát is door de algemene chaos die er heerst, en nu veel meer op de voorgrond treedt, niet altijd meer mogelijk.
De doos van Pandora is open.
Net zoals Pandora zelf, zijn we verleid om ze zelf te openen. Omdat het ergens, ooit, moest gebeuren. Omdat het onze natuur is.
Voorheen roerde het enkel in die gesloten doos, en wist enkel ik van het bestaan van die doos af en van wat er in roerde. Waaraan ik weliswaar kapot ging/ga, maar dat zag niemand.
En aangezien ik mezelf geen enkel waarde, geen bestaansrecht kan geven, zou er dusdoende niets verloren gaan.
Integendeel. Het zou voor velen zoveel beter zijn geweest.
Overlevingsmechanismen echter, zijn niet zomaar uit te schakelen, is al meermaals gemerkt.
Misschien gelukkig maar, al is er daar heel veel twijfel over.
Dus toen er niet meer gefunctioneerd kon worden, omdat de druk in de doos te groot was geworden, werd er hulp gevraagd.
Wat wel is, is dat sinds ze geopend is, ze meer dan ooit op ontploffen lijkt te staan.
Omdat het nog steeds niet mag zijn, dat ze geopend is.
Het wordt niet aanvaard, het is te kwetsbaar, te beangstigend.
Het grootste deel van de tijd die zich nu aanbiedt, is er dus ook een grote noodzaak om alles onder controle te proberen houden. Het terug proberen sluiten. Wat immens veel energie kost. Meer dan het vroeger kostte. Toen leek het wel vanzelf te gaan, denk ik.
Hoewel controle houden nu dus veel moeilijker dan vroeger is geworden, is er ook ergens een onwil om nog controle te houden.
En de relatieve veiligheid en rust die gehoopt was te vinden in het onlangs gestartte therapieprogramma in Kortenberg, zodat die grote noodzakelijke controle toch al daar niet meer nodig zou zijn, wordt door het toedoen van hun eigen handelwijze (weeral) net als extreem onveilig ervaren en zorgt dus vooral voor meer chaos en onrust. Wat toch ook weer om meer controle vraagt.
Beseffen nu, voor wat dat mag inhouden, dat die kwetsbaarheid ook een sterkte kan zijn, zet mij in een zwaar dilemma. Waarde proberen geven aan, … mezelf, helemaal, en aanvaarden zou wel eens die sterkte kunnen inhouden, deel per deel, maar de fragiele kwetsbaarheid die daarmee open en bloot komt te liggen in deze wereld zou wel eens definitief het einde kunnen betekenen.
De laatste periode is, door al die omstandigheden, dus vooral gewijd aan het angstvallig proberen verbergen van al wat er speelt en tegelijk niet anders kunnen dan het te proberen tonen om nog te overleven. Maar professionele luisteraars kunnen toch zo slecht luisteren. Hun diploma zit veel te diep in hun oren gepropt. Waardoor ze enkel nog horen wat ze willen horen.
Angst echter is een slechte raadgever en slaat ook deze keer weer met verlammende radeloosheid. Opletten dus, want dit zijn gevaarlijke momenten voor ons.
Ik krijg die tikkende tijdbom jammer genoeg niet zelf ontmanteld.
Hoeveel rationele kennis er ook is, het is niet die kennis die voor ontmanteling kan zorgen.
Dus ik ga anderen erbij moeten betrekken.
Maar inclusief mezelf vertrouw ik niemand.
Opmerken ook dat eenzaamheid een vruchtbare bodem is voor zelfbedrog, waarin omwille van de noodzaak aan veiligheid, rust en vertrouwen je jezelf wijsmaakt dat onveilige havens veilig zijn, geeft enkel je minderwaardigheidsgevoel meer bestaansrecht.
De dilemma’s stapelen zich op.
Maar in al die chaos en onrust heb ik iets opgemerkt.
In die grote, overdonderende en overspoelende kwetsbaarheid, ligt de enige andere weg naar rust.
De enige weg naar léven zelfs.
Voor het alternatief zal gekozen worden als dat moet, maar niemand die dat echt wil.
Dat het niet nemen van die weg mogelijk nog meer energie vergt en zal vergen dan te blijven staan, begint duidelijker te worden.
Maar de weg zelf zal ook immens veel energie kosten. Energie die er niet meer is.
Die weg echter, is niet iedereen zomaar bereid te nemen.
Nu zeker niet meer.
Uit angst. Uit wanhoop en wantrouwen.
Uit ervaring ook, al is deze weg heel anders, hij is het toch ook niet, want het houdt anderen vertrouwen in. En ook mezelf.
En dat is altijd al faliekant afgelopen.
Dus zo simpel is het niet om die weg te nemen.
Er is vanuit verschillende richtingen wantrouwen en terughoudendheid.
En ík, kan dan niemand iets kwalijks nemen.
