Hg80
Ik merk dat, telkens wanneer er ideeën of gedachten zijn die ik zou willen opschrijven op het blog, er ergens ook een sterke onwil is om dat nog te doen. Net zoals nu. Het lukt mij maar niet om erbij te blijven. Ik is weg. Totaal weg. Zweef als eenzame wachters tussen werelden. –(wouw, iemand kreeg net een idee voor een tekening)- Speren zowel naar buiten als naar binnen gericht. Klaar. Voorbereid. Wachtend in het ijle vacuüm tussen toekomst en verleden. Het heden versmachtend in die levensnoodzakelijke houtgreep. Al is dat geen leven. Al is het enkel wat overleven. Omdat het moest. Omdat het moet. Omdat het niet anders kan. Niet anders kent. Alert voor elk gevaar. Voor een toekomst die niet te vertrouwen is. Voor het verleden dat niet voor eeuwig kan en wil begraven blijven. Een verleden dat heden en toekomst bepaald, beïnvloed in een versmachtende wurggreep. Ik kan niet juist vertalen hoe hevig dat is. Hoe lastig en frustrerend. Misschien is het te vergelijken met een ‘black-out’ voor een examen. Maar toch ook niet helemaal. Anders nog. Vernietigend, vernietigender, zelfvernietigend. Het vertaald zich in complete wanorde en chaos in mijn denken. In onwil, onkunde, schaamte, zelfhaat. Het is niet goed genoeg en zal nooit goed genoeg zijn. Waardoor alles wat ik probeer te schrijven onsamenhangend en onduidelijk wordt. Wat niet of toch veel minder is als er in een van de schriften wordt geschreven. -(dat wordt toch beweerd door sommigen die eens een stukje tekst te lezen hebben gekregen en aanspoorden om daarmee iets te doen)- Hoewel er door de ervaringen van de afgelopen 10 maanden ook daar een grote noodzaak in is doorgedrongen om alles te blokkeren. Om mij af te schermen en aan niets of niemand meer te laten zien. Alle boeken terug dicht te slagen. Alles terug te proberen sluiten. Alsof de noodzaak om mij terug te verbergen, om mij terug af te schermen van pijn, mij er van weerhoudt om mij hier nog kwetsbaar te laten zien. Hier of ergens anders. Mijn denken begint dan in razend tempo te verspringen zodat er geen concentratie meer mogelijk is. Of het wordt geblokkeerd waardoor minutenlang (of uren) in het ijle wordt gestaard. Alles weer ongrijpbaar wordt achter een dikke versmachtende mist waar niets doorheen kan dringen. Pogingen om eerst iets op te schrijven in een van de schriften om het daarna naar hier over te zetten werken niet. Als er geweten is dat het voor dit blog is, lukt het ook in de schriften niet. En dat is geweten. Het is altijd geweten. Zoiets wordt gecommuniceerd. En nee sorry, ik kan en mag niet op dezelfde manier communiceren op dit blog als in die schriften. Niet dat er hier minder eerlijk wordt geschreven of zal worden geschreven maar alle details zomaar te grabbel gooien helpt niemand. Dat is trouwens nooit de bedoeling geweest en zal ook nooit de bedoeling zijn. Het zal sowieso al zwaar, hard en confronterend genoeg zijn.
09:55u ik weet eigenlijk niet meer wat ik wou vertellen…
Hg80 © MMXX