Hg8008:02u – Redenen zoeken.
Het wordt als veel moeilijker ervaren om hier te schrijven. En niet enkel omdat het intern maar algemene chaos blijft. Ook omdat er geweten is dat de uiteindelijke bedoeling van een blog is, dat anderen het zullen lezen. De intentie van het blog zelf dan, het delen, weerhoudt dan de mogelijkheid om vrij te schrijven. Al wordt er dan nog wel geprobeerd, er wordt te veel rekening gehouden met dat feit. En dan vervaagd zelfs intern de initiële intentie, wordt ze ambivalent of zelfs tegenstrijdig.
Wantrouwen, angst, schaamte, minachting voor ‘mezelf’, … wat maar enkele redenen zijn, omwille van nog eens zoveel ontelbare redenen, beïnvloeden en blokkeren alle gedachten. Zorgen voor een immense wanorde, waardoor de reden waarom het blog initieel werd gecreëerd alle zin verliest en mee tot die algemene nutteloosheid wordt herleid.
Dat totale wantrouwen is ergens nog te bevatten. De repetitieve ervaringen die bijgehouden worden zorgen begrijpelijk voor wantrouwen. Op vlak van vertrouwen zijn er weinig of geen positieve ervaringen. De weinige die er wel zijn, worden noodgedwongen afgeschermd van het zelf. Uit zelfbehoud afgeschermd en beschermd. Ingekapseld om geen of niet nog meer schade op te lopen.
De schaamte omvat zowel terechte als onterechte bedenkingen is nu geweten. Al zijn diegene die worden gezien als ‘de terechte’ eigenlijk discutabel wordt mij gezegd. Om er maar één te verwoorden: Moet er in mij schaamte worden opgemerkt omdat er wordt medegedeeld hoe moeilijk het is? Mag dat eigenlijk wel? Het opmerken én het hier delen. Er zijn mensen op de wereld die in nog veel ergere omstandigheden verkeren. Wat recht is er dan om te klagen? Moet er dan schaamte leven net omdat er wordt geklaagd? Ja, het is psychisch moeilijk door al die ervaringen en de verstoring die daarmee gepaard gaat, maar al bij al verkeren we niet in erbarmelijke omstandigheden. Zijn er veel ergere dingen die gebeuren in de wereld. Ook al zijn er zoveel negatieve ervaringen die continu en onbedwingbaar ieder-ons gedrag beïnvloeden, waardoor die miserabele leegte zich altijd meester van mij maakt. En zelfs al zorgen die verstoringen ervoor dat er steeds in een beangstigende dubbele gevangenis wordt verkeerd. Gevangen in de wereld en gevangen in mijn hoofd. Welk recht is er om daarover te klagen? Hoe zwak is het niet om te zagen en te klagen ipv ‘gewoon’ te doen. Om het verleden ‘gewoon’ niet het verleden te laten, op te staan en ‘gewoon’ weer verder te doen. En waarom wordt het gedaan? Waarom wil het worden gedeeld op een blog?
De minachting voor het zelf is intens. Alles en allesomvattend. Voor de kwetsbaarheid die er is, voor de zwakte die er daardoor is, voor de zwakte van die zwakte … voor al wat wordt beïnvloed daardoor… wat alles is. Elke gedachte, elke beweging … álles!
Gebukt onder dat alles wordt getracht het hoofd boven water te houden maar het is nooit goed genoeg. Worden redenen gezocht om iets te doen om iets te doorbreken maar niets is ooit goed genoeg en zal het ook nooit zijn. Net zoals de reden die gezocht wordt om te bloggen. De lay-out van deze site is niet goed, de teksten niet, de intentie om mezelf waarde te willen geven niet, het recht om te bestaan niet en evenmin dat alles denken niet, … Zelfs dit stukje tekst is weer niet goed genoeg.
Het feit dat het niet mogelijk is om mezelf enig recht op bestaan te geven en evenmin enige waarde. Niet buiten mezelf, noch in mezelf, noch in wat dan ook dat wordt gedaan uit zich in alles. Verspreidt daarmee een algemene lege nutteloosheid die verpletterend en versmachtend is.
De initiële reden dan om te willen bloggen -bloggen voor jezelf- verliest elke waarde omdat ze onduidelijk wordt. Wat is dan nog de intentie van het bloggen? Jezelf waarde trachten te geven maar die buiten jezelf zoeken?
12:27u – Ik kan mij niet blijven verstoppen. ‘Ik’ kan mij niet blijven verstoppen maar het beangstigd enorm.
Hg80 © MMXX
