Mail to ... - Een blog

Mevrouw

Ik merk dat het steeds moeilijker wordt om door de eigen barrières te breken. De noodzaak om alles af te sluiten en te vergrendelen -van buiten en van binnen-steeds toeneemt.

Een belofte echter, kan niemand naast zich leggen.

De belofte om nog iets te laten weten over de afgelopen gesprekken bij Karus.

Het gesprek in Gent:

Moeilijk. Ook DGT.

“Maar wij doen het ‘beter’..”

Hmmm ?

Het werd nadien wel -geschrokken-gecorrigeerd maar toch.. het is wel gezegd he.

Ik wéét dat er hulp nodig is, dríngend!, maar dit moet toch even bezinken. Dit beangstigend enorm. En aangezien angst een slechte raadgever is.. paniek..

oh help wat moet ik toch doen?…

Drie tot zes maanden wachttijd ook.

‘Ik’ weet het niet.

Het gesprek in Melle:

…

Luistert die nu??

Écht! luisteren…

…

Wat gebeurt er hier? ???

…

Dit moet iedereen zien…

Maar het kan niet! Het mág niet!

We moeten straks weer de baan op. De laan uit.

…

Twee + jaar wachtlijst.

Ik weet nu hoe en waarom.

Beleid. Overheid… Spijt.

…

‘DEUS CARITAS EST’

Staat er boven de inkom.

‘God is liefde’

Ik geloof niet. Niet in god, niet in de wereld, niet in mensen, in menselijkheid…niet meer… in niets. Kijk rond je. Luister.

Hallucinante waanzin…

…

Of toch? We willen wel, zouden wel willen, maar er is ‘gewoon’ geen geloof niet meer… in hoop…

…

‘Deus caritas est’

…

Er is warmte opgemerkt… , denk ‘ik’, … hoe minuscuul ook.

De omgeving, het gebouw, het interieur, een kunstwerkje, een tekst op de muur, de geur, de vertegenwoordiging aan het onthaal-als gezicht van de organisatie, de vertegenwoordiger van de afdeling…

…

AFSLUITEN!

…

… ?Veiligheid???, ?geborgenheid???,… rust?!?…

Of is het maar schijn? Weer maar schijn?Willen we het ook gewoon niet te graag? Zorgt de eenzaamheid en de wanhoop gewoon niet weer voor zelfbedrog?

Ja, het zal dat wel zijn! Maar dat ís het niet. Het is opgemerkt dat het dát niet is.

…

Hoe dan ook…

Het mag niet! Het kán trouwens toch niet…

…

Spijt… pijn…

…