"Een ervaring" - Een blog

Mijn ervaring is deze: ‘Ik’ ken niets anders. Ken niets anders dan dat holle, lege, doodse ‘gevoel’‘ dat je omschrijft. Het altijd buiten mezelf staan. Het niet echt bestaan. Het mezelf vanop een afstand ervaren. Het is het enige dat ik ken. Al bestaat die dissociatie wel in gradaties, ze is er altijd. Altijd geweest. Er is geen weet meer dat het ooit anders is geweest. Voor de buitenwereld echter kwam ik meer dan ‘normaal’ functionerend over. Meer zelfs, hoe sterker die dissociatie hoe sterker alles kon verborgen worden en er naar buiten toe ‘normaler’ werd gefunctioneerd. Functionerend in functie van wat de buitenwereld nodig heeft, dat wat er gedacht wordt dat er van ons verwacht wordt. Ik denk dus dat het bij mij te maken heeft met veiligheid. Het is nergens, nooit, veilig voor mij. Nergens een veilige haven, een thuis, zelfs niet in mijn hoofd. Waardoor die noodzaak om ‘weg’ te zijn zo groot is. Als er, omwille van wat dan ook, iets minder controle was, iets minder gedissocieerd werd en een van de delen meer op de voorgrond kwam en hulp riep, is dat door de omgeving, bedoeld en onbedoeld, altijd zeer zwaar afgestraft geweest. Intern is er daardoor enorm veel wantrouwen en chaos gegroeid, wat een noodzaak triggert om mij er nog meer voor af te sluiten. Wat ergens ook de noodzaak getriggerd heeft om mij niet enkel meer af te sluiten voor de buitenwereld maar ook om mij af te sluiten van mijn eigen binnenwererld. –Wat oncontroleerbaar en automatisch gebeurd.- De stemmen/gedachten/delen, elke emotie, behoefte en nood van eenieder intern negerend en verbergend om ‘normaal’ te kunnen functioneren. Negerend en verbergend want ze zijn er wel altijd geweest. Zelf afstraffend zelfs. Omdat ‘het binnen‘ er niet mocht zijn van buiten. Dat dat gebeurde, moest gebeuren, dat ik dat deed en doe moet ergens zoveel pijn gedaan hebben/doen, dat dat steeds dat holle, lege, doodse gevoel met zich meebrengt.

Ik vrees dat ik je geen advies kan geven om er grip op te krijgen. Ik ben zelf nog zwaar zoekende om voor mezelf te vinden wat ik nodig heb. Om er zelf grip op te krijgen.

Een veilige haven waar de delen eindelijk bestaansrecht kunnen/mogen hebben zou een eerste stap zijn voor mij, denk ik.

Die vinden is blijkbaar andere koek…

Hoe dan ook.. ik hoop voor jou, dat jij vindt wat je hierin nodig hebt, want ik ken dat nare, beangstigende gevoel té goed.

Veel warmte en geluk

Hg80