Hg8007:34u
Het houdt mij bezig, het blog.
Of beter: nog steeds. Sinds ermee is gestart is dát het enige nog. Pro’s en contra’s wisselen elkaar in sneltempo af. ‘Ik‘ wéét, dat het eigenlijk op zich niets betekent. Niet écht. Dat het maar een illusie is. Een illusie die getracht wordt te creëren, om voor afleiding te zorgen. Zoals tv.. Zoals door de eeuwen heen alle ‘brood en spelen‘ betrachten. Een illusie… om af te leiden…, …wat moet er nog anders?
De teksten die nu gegenereerd worden, door wie ook, krijgen een heel andere invalshoek mee. Een andere maar niet nieuw. Niet nieuw voor ons. Eerder zoals vroeger: Teksten die worden geschreven in functie van …
Vertellen, uit noodzaak van het vertellen, zonder al te veel te vertellen. Zonder ‘het achterste van de tong‘ te laten zien. Veel vertellen om de indruk te wekken dat er veel wordt gezegd. Omdat de noodzaak aan vertellen leeft maar er te veel veel angst heerst om nog te vertrouwen. Veel vertellen maar net met die overvloed aan woorden een mist creërend. Een omtrekkende beweging rond de kern, om net af te leiden van die kern. Eigen hulpkreten verhullend in die woorden-mist, elke eigennood versmachtend.
Zelfs ruimte creërend voor interpretaties. Interpretaties die we zo ontzettend hard verachten maar de zelfverachting niet overstijgen.
Teksten dan, die worden geschreven in functie van … anderen. Buiten mij. -En neen, het ís geen keuze. Geen keuze om ons in zelfmedelijden te blijven wikkelen. Als dat wordt gedacht, … als dat de interpretatie is die wordt gedistilleerd uit de teksten, wordt er niet gelezen! Wordt er weer niet gelezen voorbij de eigen invulling van woorden. Wordt er weer niet begrepen dat “een keuze” totaal niet van toepassing is. Wordt er weer niet gezien dat net uit alle macht het tegenovergestelde wordt betracht. Wordt weer niet gezien dat niet zelfmedelijden maar zelfverachting heer en meester is. Wordt er, jammer genoeg, weer niet geluisterd.- Teksten die, net als liedjes of poëzie, door dichterlijke vrijheid net de mogelijkheid tot subjectieve interpretatie bevatten, ja zelfs versterken. Maar die, ondanks de angst dan voor die verkeerde interpretaties, toch ook net dáárin meer veiligheid bieden. Teksten, waar op de een of andere manier afstand kan van worden genomen.
Er wil zo graag, uit noodzaak, stevig worden vastgehouden aan die illusie, wat het blog is, dat er te veel rekening wordt gehouden met “de lezer”. Ja, zelfs verantwoording voor wordt afgelegd. En niet enkel voor de lezer nu, maar zelfs voor mogelijk toekomstige lezers en al het mogelijke daartussen en daarbuiten. Natuurlijk, en daar is wel enige consensus over, moet het ook voor onszelf veilig blijven. …
En ik merk nu net, dat zo goed als heel deze tekst eigenlijk weer meer van datzelfde is: Verantwoording afleggen.
Verantwoording afleggen voor de noodzaak van die illusie, het blog, om morgen nog te halen.
Verantwoording afleggen voor de pogingen, de smeekbedes zelfs die nog worden ondernomen om toch, al is het maar voor één deeltje, goedkeuring te vragen. Een goedkeuring vragen dat in de kern veel, véél dieper ligt. Dat in de kern verantwoording afleggen is voor die vraag zelf. Verantwoording afleggen zelfs voor de vraag om te mogen bestaan. Verantwoording afleggen, voor het smeken zelfs, voor een recht op een bestaan. Voor bestaansrecht. Een bestaan dat steeds zwaar afgestraft is geweest en daarmee een onbevattelijke grote, verscheurde nood aan verbergen met zich heeft meegebracht. Een bestaan dat heel even wel heeft mogen zijn. Heel even bestaansrecht heeft gekregen van λ…., in al zijn vormen. Dat toen ook een twee maand écht gevoeld is. Maar dat sinds de diep, diep, diep, diep, diep, diep, diep, … diep gebroken beloftes van λ…., de psychologe die ons begeleidde, weer volledig uiteengespat is. Weer elk beetje waarde en bestaansrecht daardoor is verpletterd en verpulverd. De pijnlijke, verscheurende noodzaak om weer naar de donkere crypten van mijn gevangenis te keren her-activerend. En waar nu, door elk van die afgezonderde, versplinterde fragmentjes van die gebroken beloftes, elke vezel, elke cel van dat bestaansrecht oneindig pijnlijk wordt geteisterd. Als constante geseling om deze keer nooit nog te vergeten wat vertrouwen inhoudt. Daarmee nog extra die nood aan verantwoording voor dat bestaan, voor het smeken om enig bestaansrecht triggerent. Maar evengoed ook, nefaster dan ooit tevoren, de dreigende nood om het niet te doen op de voorgrond plaatsend.
12:07u
Had er maar nooit hulp gevraagd geweest.
Hg80 © MMXX
Beste Hg80, ik las ergens: ‘wat je gelooft is waar, maar wat wíl je geloven?’ En is het niet zo, dat anderen jou, mij, ‘ons’ hebben doen geloven dat we er niet toe doen? Dat we geen bestaansrecht hebben? En ja, ze hebben hun werk goed gedaan, want het is ‘verdomde’ hard werken, om in het tegendeel te gaan geloven. Maar weet je: ik strijd al een leven lang, in de hoop dat ik ooit het tegendeel zal kunnen gaan geloven en dat ik wél mag bestaan! Ik hoop dat jou dit ‘weten’ ooit ook zal zijn gegeven. En dat ook jij ooit zélf mag gaan bepalen wat jíj wilt geloven over jezelf. Net als dat ik hoop dat ook ik ooit zelf voor ‘mij’ dat mag gaan bepalen. Sterkte! En wie weet, als dit blog al helpt om vol te houden, doet het er dan niet al toe? Het is maar ‘wat je gelooft, niet waar?!’ 😉 Jimmy
Dank je!