Hg80Woensdag, 22 april MMXX 02:45u
“Waar waren we!?”
De vraag op zich had zoveel verschillende lagen dat een eenduidig antwoord onmogelijk was. En elk van die antwoorden op zich, gewoon meer vragen opriepen.
Zondag, 3 mei MMXX 07:57u
Statistisch gezien was nu het midden van de levensverwachting al overschreden.
Al kon altijd al, elke dag de laatste zijn geweest. Of kon er net ondanks alles, steeds alle verwachtingen worden overtroffen.
Het was niet de eerste keer dat we hier stonden. Niet de eerste keer dat die vraag aanzette tot de start van een wanhopige zoektocht.
Daarmee aanleiding had gegeven tot enkele extreme wanhoopsdaden.
Soms gedreven door een allesoverheersende paniek die de adem ontnam.
Of door een levensnoodzakelijkheid. Al bleek die voor ons dikwijls vals te zijn.
Soms door een ultieme poging van zelfbehoud.
Steeds balancerend op een koord die op knappen staat.
Al kan men zich daarbij ook de vraag stellen of er ooit ergens anders is gestaan. Of dat die wanhopige zoektocht er ooit niét is geweest.
De rood-witte markeringen van de grote routepaden hadden daarin altijd al een aantrekkingskracht uitgeoefend. Toch hadden ze tot hier toe nog maar zelden of nooit voor die gehunkerde interne rust kunnen zorgen.
Ronddwalen in bossen, bergen of door velden… Door landen en continenten… Slapen onder de blote hemel, in de weersomstandigheden van de seizoenen… Met van door de vrieskou gekloven vingers de bevroren bottines, die als hoofdsteun voor de nacht hadden gediend, weer aanrijgen… Retraites… al dan niet in een klooster of enig andere spirituele omgeving…
“Er was begrepen, dat we niet konden vluchten van onszelf.”
En toch trokken al enige tijd die evenwijdig en gelijk verdeelde markeringen weer zeer sterk de aandacht. Alsof er in die duidelijk afgelijnde grens tussen die witte en rode rechthoek de symboliek verscholen lag van het moment.
Van een innerlijke grens die bereikt was. Van dát wat niet meer gemerkt wou worden.
De spreekwoordelijke lijn die getrokken is, en op het punt staat overschreden te worden.
Tochten zoals deze hebben eigenlijk planning nodig. Voorbereiding en ondersteuning. Maar net zoals vroeger lukt het eerste niet, en ís het andere er niet.
Waardoor er wel sterk getwijfeld wordt of het weer geen betrachting is om te proberen vluchten van onszelf.
Al zijn de omstandigheden héél anders geworden.
Waardoor er gehoopt wordt dat het deze keer geen vlucht van onszelf zal zijn, maar net de omarming daarvan.
Zelfs als dat zou betekenen dat er geen weg meer terug zal zijn.
1v8 © MMXX
