Hg80Dag…
U vroeg mij, gezien de omstandigheden, hoe het met me gaat.Ik zal u antwoorden met de vraag: “Hoe gaat het met u?”U reeds voldoende kennend om te beseffen dat uw vraag oprecht is, kan ik u enkel meedelen dat ook mijn vraag oprecht is en dat het beantwoorden van uw vraag met de vraag hoe het met u gaat allesomvattend is.
Of het al gelukt is de huisarts te informeren en een doorverwijzing naar een psychiater te verkrijgen, of het mobiel team te contacteren om een informatiebundel aan te vragen…
We zijn nu drieëntwintig dagen verder sinds ons telefonisch contact en ik kan u enkel meedelen dat we er nog steeds niet volledig uit zijn. Er zou u sneller een antwoord willen zijn gegeven maar de chaos is immens.
Er zijn geen woorden meer om nog uit te drukken hóé op we zijn. Hóé leeg! En hoe beu we dat zijn.
Ja, er is hulp nodig. Absoluut! Maar nee, er is deze keer nog geen contact opgenomen met Emergo. En misschien is dat dan heel contradictorisch. Kan het zelfs, al is het dat zeker niet, als onwil worden gezien. Maar op dit moment, is de enige reden waarom er toch nog met Emergo contact zou worden opgenomen, een schuldgevoel naar u toe.
Ik verklaar mij nader:
Het staat buiten kijf dat er hulp nodig is. Los van het feit dat ik het zelf weet, is dat door iedereen die al te woord is gestaan erkend. Toch blijft die hulp, ondanks al onze betrachtingen, steeds uit.
Het is niet evident te weten dat er hulp nodig is, nog minder om die te vragen.
Elke keer in ons bestaan dat er al eens hulp is gevraagd én toegelaten, is dat zwaar afgestraft geweest. Recentelijk nog, waar vertrouwen is gesteld in een behandelkader én personen in dat behandelkader, maar waarbij dat vertrouwen volledig en nefast beschaamd is.
Het maakt het wantrouwen enkel groter, bijna onoverbrugbaar. En toch -en daarom die”bijna”-, is er nadat verleden jaar besloten was om mij in opname te plaatsen omdat ik mezelf te nadrukkelijk naar het “leven” stond opnieuw getracht van te vertrouwen. Of het alleszins toch te proberen. Maar aangezien de omkadering waarin er toen werd verbleven niet goed voor me was, maar de enige omkadering die dat mogelijk wel is een heel lange wachtlijst heeft, is er aan de behandelende psychiater toen gevraagd om toch terug naar huis te kunnen maar om ruggesteun te bieden via Emergo tot er plaats zou zijn in dat behandelkader.
Er is vertrouwen gesteld in die psychiater dat hij zijn belofte ging nakomen daar zeker voor te zorgen. Er is vertrouwen gesteld in Emergo, om hún te vertrouwen zodat ze én dat ze ondersteuning konden/gingen bieden.
Die aanvraag is toen ingediend, de papieren bundel ingevuld. Niet één maar twee thuisgesprekken hebben plaatsgevonden met Emergo. Waarbij het tweede gesprek met twee psychologen. Omdat die mij wouden zien, omdat het zoveel is…
En ík heb hún gezegd, dat er van hún geen behandeling werd verwacht. Enkel ondersteuning. Eens een gesprek, iemand die eens belt of langskomt om te zien hoe het gaat, gewoon weten dat er eens met iemand contact zou kunnen worden opgenomen als het niet goed gaat… (los van 1813 want sorry, maar als je het echt moeilijk hebt kan je daar niet terecht) Niet weer heel de tijd alleen staan… in afwachting van een opname die nog twee jaar of langer op zich zou laten wachten omdat er door allerlei redenen voorlopig geen plaats is.
Hun woorden: “We zien dat de lijdensdruk immens is, je kan inderdaad niet alleen en zonder ondersteuning die periode overbruggen…”
Een van die psychologen heeft mij nog gebeld nadien (haar naam ontsnapt mij nu en eigenlijk maakt dat ook niet uit maar ze heeft een Hollands accent), omdat ze gewrongen zat met de beslissing van hogerhand. De beslissing dat ze mij niet gingen ondersteunen omdat er geen sprake is van psychosen!? Ze bood aan om, als ik het wou, bij haar op consultatie te komen.
Heel lief allemaal maar net zoals het uur bij de psychologe die we wekelijks bezoeken maakt dat nog steeds dat er zes dagen en drieëntwintig uur over blijven die totaal alleen moeten worden overbrugd. En als je begrijpt dat het grootste gevaar voor mezelf, vanuit onszelf komt…Wees dan maar eens zes dagen en drieëntwintig uur “alleen” met jezelf…
Beslissen dus dat ze geen ondersteuning gaan bieden… en de psychiater die zegt dat dat jammer is…
Oh ja… ok dus… als je beseft dat je hulp nodig hebt… krijg je die niet..?
Ik heb het via een psychologe van Boechout, die gezien was nav een intakegesprek -maar die op hun campus ook niet de juiste omkadering konden bieden- en die dezelfde mening was aangedaan dat er in afwachting (héél dringend) ondersteuning nodig was, geprobeerd. Weer zijn we afgeketst…
En nu hebben ze ú, weer gewoon dezelfde informatie gegeven: hun brochure met de aanvraagprocedure.
Ik héb ondertussen met de huisarts gesproken. Haar op de hoogte gebracht en gevraagd naar contactgegevens van een psychiater. Gewoon, gedaan wat moest. Wat er gevraagd is. Zoals altijd.
Ik heb het er ook met de behandelende psychologe over gehad. Maar net zoals er nu gebeurd is het tegemoet komen. Nog wel willen maar blokkeren. Informatie verschaffen. Een soort van hoop dat er daardoor enkele seconden ademruimte zullen zitten tussen de ene wurgende grip op mezelf en de andere.
Ik vraag het mij af: “Moet ik weer alles opnieuw vertellen?” Waar is het dossier -de intake formulieren, aanvraagformulieren, verslagen van de gesprekken die reeds gevoerd zijn…- van de vorige aanvraag?Moet weer een nieuwe psychiater, die mij nog nooit gezien heeft en niet kent -oh ja, er zal waarschijnlijk wel eens een kennismakingsgesprek volgen dan (zal ik u zeggen hoe het zal verlopen?)– oordelen over… ja over wat? Over wat kan/zal er dan overleg zijn?
En dat alles dan om nadien weer te horen dat ze geen ondersteuning gaan bieden?Ik denk niet, dat we het nog eens gaan aankunnen. En ik moet onszelf beschermen dan.
Het siert u dat u zo uw best hebt gedaan en doet en daarom, uit schuldgevoel, overweeg ik ergens nog steeds om toch terug opnieuw contact met Emergo op te nemen.Maar, noem het een buikgevoel of wat dan ook, de manier waarop u de informatie is doorgegeven over de aanvraagprocedure (inschattend ook welke informatie u hún verschafte en hoe) leidt mij ertoe te concluderen dat er dan enkel een nieuw dossier als prullenmand vulling zal worden opgesteld. En laat ons daar nu op verschillende manieren net iets te ecologisch voor te zijn ingesteld.
Om nu verder te gaan over dat zelfbehoud…Ik kán niet meer verder zo! Alle dagen, elk uur, elke seconde vechten om te overleven… en enkel dat te doen. Voor de rest in een onmetelijke donkere impasse blijven zitten waartegen je machteloos bent en die je radeloos verloren doet voelen.
Ik moet er echt vantussen en de wandelschoenen en rugzak staan klaar. Misschien vind ik rust.
Ik laat u op tijd weten wanneer de tussenkomsten voor de psycholoog net zoals de voedselbedeling voor onbepaalde tijd kunnen worden opgeschort.
Als er nog andere zaken zijn die daardoor dienen te worden opgeschort hoor ik het graag.
Dank u wel voor al wat u al gedaan heeft.
Mvg
