Hg8020:30 – 22:48u
Ik zou iets willen opschrijven op het blog.
Denk ik.
Of iets willen posten op Instagram.
Maar ik bedenk mij steeds.
Of beter, ik kom tot niets.
Ik had die foto gemaakt voor bij een andere tekst.
Een tekst over mij -ik als verdedigingsmechanisme- maar niet iedereen was er al klaar voor om dat te delen.
De dingen die de laatste tijd zijn opgeschreven zijn ergens te direct.
Te persoonlijk.
En voor de rest speelt die algemene nutteloosheid mij zwaar parten.
Al die waarom’s.
Waarom nog?
Welk nut heeft het nog om te vechten?
Om te proberen te blijven vechten?
Ik zoek verbinding maar vind ze niet.
Mensen gaan lopen omdat we té anders zijn.
Té anders denken.
Té complex zijn.
Ik zoek verbinding maar laat ze niet toe.
Er is al te veel en te dikwijls gekwetst.
Te veel beloften gemaakt en gebroken.
Ik sluit mij af.
Isoleer mij.
Omdat ik niet meer weet wat ik anders nog moet doen.
En al is het de spreekwoordelijke keuze tussen pest en cholera.
Ze voelt allesbehalve spreekwoordelijk aan.
Ik zeg dat het goed gaat en toon wat mensen willen zien.
Een rechte rug.
Een glimlach.
Zelfvertrouwen.
Want de werkelijkheid wil niemand zien.
Wil niemand weten.
Niemand horen.
Al zijn er genoeg ongegronde conclusies waar ik uit kan kiezen om te zeggen dat het niet zo is.
Dat het niet zo is en dat er maar weer gewoon moet worden gedaan.
Ik zwijg omdat er toch niet wordt geluisterd.
Dat is de laatste tijd wel heel duidelijk geworden.
Voor het geval dat het nog niet duidelijk genoeg was denk ik.
En er wordt vanuit gegaan dat omdat ik zwijg ik ook niet luister.
Dat stilzwijgen doofheid inhoudt.
Maar ik luister wel.
Heel goed zelfs.
Ook al doet het pijn van te luisteren.
Ik vraag mij af waarom ik nog zou blijven vechten.
Waarom ik elke keer opnieuw probeer recht te kruipen.
Terwijl het zoveel energie vraagt.
Het zoveel makkelijker zou zijn om te blijven liggen.
Ik denk veel aan morgen.
Aan wat als ik er morgen niet meer ben.
Ik zou het jammer vinden denk ik.
Écht jammer.
Jammer om morgen dood te vallen zonder ooit echt te hebben geleefd.
Zonder ooit echt de kans te hebben gehad om te mogen leven.
Zonder met mezelf of anderen ooit echt in verbinding te zijn geweest.
Het lijkt me zo mooi.
En ergens denk ik -of wil ik graag geloven wat er soms wordt gezegd- dat ik nog wel iets interessants te vertellen heb.
Of dat ik nog wel mooie dingen zou kunnen maken.
Dat ik al die creatieve ideeën nog wel zou willen uitwerken.
Maar wat maakt dat uit als er geen verbinding is?
Als het niet gedeeld kan worden met iemand?
En wat maakt dat dan allemaal uit als je er morgen niet meer bent?
Hg80 © MMXX
