1v8_k_vdkAs a Stranger in your body
19:35u
Ik twijfel.. twijfelde… om deze tekst te publiceren.
Hij is niet hoopvol genoeg..
…
Voldoen aan verwachtingen .. van anderen .. is zo moeilijk om te doorbreken …
Dit, nochtans, ís het leven .. het echte leven .. het dagelijkse leven .. voor sommigen .. dat altijd verzwegen moet worden.
04:34u
Ik weet niet wat ik de laatste tijd heb.
Ik voel mij verloren.
Meer verloren dan ooit tevoren. Meer dan voorheen.
Bijna, alsof ik al niet meer tot ‘deze wereld‘ behoor.
Alsof ik reeds ‘gestorven‘ ben maar hier gewoon nog wat ‘ronddwaal‘.
Doelloos.
Nutteloos.
Fysiek nog aanwezig maar mentaal ‘uitgedoofd‘.
In zak en as terwijl de buitenwereld net het tegenovergestelde getoond wordt.
Ik glimlach.. maar zit gevangen.. in het web van mijn eigen brein.
In overlevingsstrategieën, die uitgegroeid zijn tot maladaptieve mechanismen die me stevig in een wurggreep houden.
Ik denk aan opgeven.
Denk veel aan opgeven.
Te veel.
Niet omdat ik wíl.
Absoluut niet!
Maar omdat ik moe ben.
Uitgeput.
Die uitputting tot in het diepste van elke vezel van mijn lijf voelbaar is.
Elk verzet..
Elke betrachting of elke poging om die mechanismen te doorbreken mondt uit in dat web..
Dat web dat mijn eigen brein is.
Wat dan weer uitmondt in die overlevingsstrategieën..
Die ooit zó hard nodig waren gewoon al óm te overleven, dat ik niet anders ken.
Niet anders kan.
Niet weet hoe het anders zou kunnen.
Alsof die overlevingsmechanismen ook de enige manier zijn óm in leven te blijven. Fysiek dan. Ook al is dat niet leven.. maar overleven.
Alle betrachtingen om die mechanismen te doorbreken lijken die overlevingsstrategie net te versterken.
Alsof al die betrachtingen ‘in de kiem gesmoord’ worden..
Lijken de noodzaak aan dat overleven dus te versterken.
Waarin ze dan voor meer dissociatie zorgen, meer nood aan bescherming wordt getriggerd, meer ‘weg-tijd’ wordt geëist.
Ik denk dat ik mij meer dan ooit verloren voel.. omdat ik dat opmerk.
Sterker opmerk dan vroeger.. hoe ver ‘weg’ ik is`.
Hoe die strategieën van mijn brein, om te overleven, mij kidnappen. (Wat die ‘mij’ dan ook is).
Dat er net door al die betrachtingen om die overlevingsmechanismen te doorbreken, opgemerkt wordt dat er een noodzaak getriggerd wordt om ze net te versterken.
Waardoor er ook opgemerkt wordt hoe sterk die mechanismen mij in een wurggreep houden.
Hoe sterk er net in al dat proberen ook die immense noodzaak aan overleven wordt getriggerd.
Aan die strategie om alles te fragmenteren.. op te delen.. en ‘mij‘, ver van alles weg te houden.
Het maakt me moedeloos om op te moeten merken dat net in al die betrachtingen om die strategieën te doorbreken, die mechanismen net sterker worden.
Dat die ooit ó zo nodige strategieën er nu net voor zorgen dat ik niet verder geraak.
Omdat ze net getriggerd worden in het proberen doorbreken ervan.
Het is ontmoedigend dan, om dat op te moeten merken.
Om op te merken hoe sterk die mechanismen mij ‘leven’.
Hoe die mij sturen en controleren zonder daar vat op te krijgen.
Zoals een poppenspeler zijn marionette ‘leeft‘, zo lijk ik wel geleefd te worden door die mechanismen.
Waardoor ik een vreemde is in zijn eigen lichaam.
Gevangen in het web van mijn eigen brein.
…
didisdna©MMXXI
