Dag dagboek..

❗️Trigger Warning ❗️

Vrijdag, 7 mei MMXXI – 08:39u

🙇‍♂️🙇🙇🏼‍♂️🙇🙇‍♀️🙇🏻‍♀️🙇🏻‍♂️🙇‍♂️

20/04/2021 09:00

Maalstromen…

Mijn hoofd stopt nooit. (Verantwoorden, verantwoorden, verantwoorden, verantwoorden, …)

Zelfs als er niemand in de buurt is. (Verantwoorden.. voor nog te proberen,.. verantwoorden.. voor te bestaan,.. )

Paniek. Chaos.

Verantwoorden.. voor alles!

Ik zou moeten!.. (Ik zou moeten.. ik zou moeten..)

Ik zou nog zoveel moeten maar ik wil niet meer moeten…

We willen niet meer moeten..

Ik haat mensen!

Haat mezelf!

Haat mezelf nog zoveel meer.

Ik haat het dat ik van mensen houdt.

Haat het dat ik ze nodig heeft.

Ik weet al lang niet meer wat ik nog moet doen of zeggen en mijn brein is gatenkaas.

Ik vraag me af of het een reactie is op het proberen aanvaarden van wat die mensen nu tegen ons zeggen.. dat van dat slim zijn, intelligent .. hoogbegaafd .. (hahahahaha 😂.. ge zou het zo graag willen he idioot – zo graag willen dat dat waar was – belachelijk!😡)

Er alles aan doen om het te ondermijnen.

Het lijkt wel of we er alles aan aan het doen zijn om het niet te laten kloppen.

Het tegendeel bewijzen.

Dat we dom zijn, niets kennen, en niets kunnen.

We zijn dom!

Donderdag, 22 april 2021 – 08:57

Ik ben alles zó beu e!

Ben mensen zó beu!

Ben mijzelf.. zó! ontzettend! hard! beu!!!

Ik ben op. Echt op. En hoewel ik het ergens jammer zou vinden ben ik de moed aan het verliezen om nog te proberen… leven.

Overleven.

Gisteren..

Gisteren ben ik gaan fietsen.

Maar is er geen moment vreugde uitgehaald.

Chaos. Paniek.

Vanmorgen..,

– ik weet al niet meer juist wat de aanleiding was, ah ja, die bonsai en dat ik daar boeken van had die ons allemaal afgenomen zijn –

nam frustratie de bovenhand en waren we aan’t ratelen tegen onze jongste,

en nu,

nu voelen we ons daar weer slecht over,

schuldig over.

Ook al was dat de waarheid.

De feitelijke waarheid.

Maar hij moet die niet weten.

Nog niet.

Ik zou slimmer moeten zijn.

Ik zou slim moeten zijn.

Dat is wat ze ons zeggen.

Dat we slim zijn.

Maar mss ben ik het ni.

Ik ben het niet!

Wij zijn het niet!

Want ik doe het toch.

De waarheid zeggen.

Ook al weet ik dat we het niet zouden moeten doen.

Niet zouden mogen doen.

Dat het weer in ons gezicht gaat ontploffen.

En dat onze jongste hier ook weer mee de dupe van zal zijn.

Gewoon al door de belasting van de kennis van de feiten.

Die we eigenlijk niet hadden moeten vertellen want eigenlijk zou hij die niet moeten meedragen.

Nog niet.

Vrijdag, 23 april 2021 – 09:16

Gesloten leegte.

Details zijn geen details en brengen ons uit evenwicht.

Welk evenwicht?

Boven, …aan de bureau.. vraagtekens.

Waarom slaap ik weer zo slecht? Zo anders slecht. Zo wakker worden met moeite. De indruk hebbend half gekaterd wakker te worden. Overlopen door een bende buffels. Geradbrakt. Buitengesloten.. van dromen en gedachten, van moed, kracht en mezelf. Wat is mezelf? Leeg. Op. Hopeloos.

– Liggend in een ongemakkelijke houding, op mijn buik, de nek ..pijnlijk gebogen, de rug ..pijnlijk hol, mijn armen boven mijn hoofd …mijn schouders …pijnlijk verkrampt.. –

Leeg, ..en met moeite ..sleep ik me uit de zetel. Afvragend waarom er niet geslapen kan worden. Blijven liggen. Waarom nog wakker worden?

Weer koffie zetten. Ik wil het niet. Wil het niet meer. Doe het toch.

Wat moet ik anders? Wat moet er nog anders?

Koffie van gisteren in de microgolf. Om niet te moeten wachten tot de verse is doorgelopen. Ik braak erop bij de gedachte alleen al, net zoals op de sigaret ..die ik tussen mijn lippen forceer en waarvan ik de giftige rook tegen mijn wil in diep in mijn pijnlijke longen zuig. Kokhalzen. Wat maakt het uit? Wat maakt het nog uit?

Leeg. Leegte.

“Doe gewoon!” ; “Stel u niet aan!” ; “Ge moet.. ge moet..”

Ik moet!..

Ik moet..

Mezelf haten! Ik haat mezelf!

Voor wat ik is. Voor wie ik is. Voor het niet zijn zoals andere mensen. Voor het niet voldoen aan hun verwachtingen. Voor het versplinterd zijn. Het niet ‘normaal‘ zijn.. Zelfs niet in ‘het wereldje van de psychiatrie’. In de ‘hulpverlening‘.. in het ‘gestoorde‘.. Zelfs daar voldoen we niet aan de verwachtingen. Kan ik niet voldoen aan de verwachtingen. Aan het ‘normaal‘ in hun abnormaal.

Verantwoorden… altijd maar verantwoorden. Zelfs als er niemand anders is dan de muren. Die steeds dichter op ons afkomen. Dreigend.

Gisteren naar die psychiater geweest, daarna naar die psychologe…

Moe.

Ik ben op. Leeg. Ik haat mezelf.

Haat het dat ik niet kan antwoorden op hun vragen. Niet kan voldoen aan hun verwachtingen. Maar het toch probeer.

Iedereen het toch weer probeert, om te antwoorden op hun vragen. Waar we zelf geen antwoorden op hebben maar wel hun verwachtingen mee proberen in te vullen. Hun nood aan het gekende, aan het ‘normaal abnormale’ .. Ze willen antwoorden. Gekende antwoorden!

Vechten.. tegen mezelf.. om niet te antwoorden op vragen waar we geen antwoorden op hebben.. maar het toch doen. Half antwoorden, halve antwoorden, vechtend.. tegen mezelf, …zodat het niet begrepen wordt, misbegrepen wordt. Mist. Chaos. En paniek.

Antwoorden voor hun. Antwoorden die ze willen. Die ze verwachten, ..verlangen. Antwoorden zonder antwoorden zodat ze ons ook pijn kunnen doen door niet te kunnen volgen. Ik kan zelf niet volgen. Door de antwoorden die geen antwoorden zijn. En ik weet het. En ik haat mezelf daarvoor.

Probeer het te corrigeren, uit te leggen, begin weer te antwoorden… Verantwoorden…, mezelf ook daar weer in tegen te werken.. en haat mezelf als ik de cirkel sluit.

Sluiten.

Dicht.

Toe.

Ik laat ons niet meer zien! Nooit meer als ik het kan vermijden! ☓…. heeft ons te veel pijn gedaan. Te diep. Ze had beloofd! Beloofd om ons nooit meer zo verschrikkelijk alleen te laten. Ze heeft het wel gedaan. 10x erger dan alles daarvoor. Want haar hebben we wél geloofd. We hebben haar echt geloofd. Vertrouwd. Vertrouwen… Vertrouwen is écht een luxe die we ons niet kunnen veroorloven! Mensen zijn niet! te vertrouwen! Nooit! En ik hoef u stom gelul niet vader, …”verloren luxe want zo voorbij”… , want gij zijt daar mee verantwoordelijk voor! Als een van de eersten. En ge geeft nog steeds blijk dat het zo is. Zoals je nog steeds handelt, ons behandelt, en ons de schuld geeft van hoe je ons behandelt. Net zoals de rest van de ‘familie’. De naasten.. ha! Laat me niet lachen.

– Sorry! Oeioeioei sorry! Ni luisteren. Het ligt aan mij. Aan ons! Wij snappen het niet! Snappen niet waarom we het verdienen. We verdienen het. Slecht. Wij zijn slecht. En doen iedereen pijn ..omdat we er zijn. Bestaan. En niet voldoen. En iedereen bedoelt het goed. En wij zien dat niet. Willen dat niet zien. Het is onze fout, ik weet het.. En we moeten gewoon.. gewoon.. aaaaAAAAAHHHHhhhh…. Het spijt me zo dat ik jullie altijd teleurstel en niet gewoon gewoon kan zijn.. –

Ik ben moe. Op. Ik kan niet meer. En ik weet niet of ik nog wel wil ook niet. Want ik heb ook de energie niet meer om nog voor anderen te zorgen. Om te voldoen aan de verwachtingen ..die geëist worden. Van ons geëist worden. En dat … dat zorgen voor anderen, dat proberen voldoen aan al de verwachtingen die van ons geëist worden, – en nee er moet niet gezegd worden dat het niet zo is! – dat is wel zo! – dat is al heel ons bestaan zo! – tot straffens toe!- , was de enige manier die we kenden ..om te overleven.

Leeg. Ik kan niet antwoorden op hoe ik me voel want ik voel niets. En veel! Leegte. Complex. Chaos. Paniek. Gesloten deuren.. in mezelf, …voor mezelf. Ik haat mezelf.

“Wat voel je nu?”

– Fuck you! Niets! Ik weet het niet! Hoe dikwijls moeten we dat nog zeggen!? Een muur.., een blokkade.., willen voldoen aan.., willen zorgen voor.., –

“Wat gebeurd er nu?”

– Niks! Wa denkt je!? Ik weet het niet! Ik haat mezelf! Omdat ik wil antwoorden op uw vraag maar niet kan omdat ik geen antwoorden heb! Niet het antwoord dat je verwacht, dat je wil. Omdat ik u toch een antwoord geef, probeer te geven, en toch ook niet, omdat ik geen antwoord heb.. en ik mij nu voel falen, omdat er aan uw verwachtingen wil worden voldaan, er voor u gezorgd wil worden.. en toch ook niet, ..niet meer!, .. maar ge ons daar toch toe drijft.. pusht.. omdat ik niets voel.. en toch zoveel.. zoveel meer dan andere mensen.. in veelvoud .. maar het zelf niet begrijp.. er niets van begrijp.. en als een pasgeborene gedwongen wordt om de relativiteitstheorie uit te leggen.. en ik nog niet kan praten.. maar jullie ons wel blijven slaan.. met een stok.. eisend dat we het uitleggen.. –

Ik weet het niet, …ik weet het niet, …IK WEET HET NIET! AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHH!!!!!!!

Wat willen jullie van mij!? Van ons!? We snappen niet wat jullie vragen. Wat jullie van ons verlangen. We doen ons best en snappen niet waarom jullie ons maar blijven slaan. Ons best is blijkbaar weer niet goed genoeg. Wat doen wij verkeerd? Zeg het ons.. …alsjeblieft.

Dan zullen we het proberen oplossen. Echt. Maar stop met dat slagen alsjeblieft. Stop met vragen hoe het met ons gaat, want ik weet het niet. Ik weet het echt niet.

Slecht!

Ik voel me slecht.

En verdrietig.

Is dat een juist antwoord?

Wij, ..voelen ons slecht.

In elk deel, in elk stuk, .. elk fragment.. elke seconde..

door en door slecht..

Wij zijn slecht!

En verdrietig..

Ja dat ook! Ergens. Pijntjes. Shit.

En we willen geen wij zijn.

Echt.

Ik haat het.

Haat het dat we niet zijn zoals anderen.

Echt.

IK HAAT ONS!

Echt.

Is dat een juist antwoord?

Is dat wat jullie graag willen horen?

Hou mij niet langer in leven om ons te folteren alsjeblieft. Ik ben moe. En op. Laat mij.

Laat mij dan sterven alsjeblieft, maar stop met mij pijn te doen, mij te folteren.. ons ..te folteren.

Je mag winnen.

Hoor je me!

Ik heb zelfs geen energie meer voor tranen.

Het is ok.

Echt.

Het spijt me.

Het spijt me dat we geen antwoorden hebben.. dat we op zijn… en dat we zijn.

Nog meer ..dat we niet voor jullie kunnen zorgen.. niet meer..

Maar laat ons..

alsjeblief

1v8_k_vdk-ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©MMXXI