Dag dagboek: Part III

Donderdag, 6 mei 2021 05:20

Vraag mij niet waarom! Ik weet het niet. Ik weet het gewoonweg niet.

Waarom ik gisteren de hele dag nood had om dronken te zijn.

Rond twee uur woensdagochtend was ik wakker. Ben naar boven gegaan en ben beginnen tekenen en schilderen.

Rond vijf uur ben ik nieuwe koffie gaan zetten.. en heb hem aangelegd met whisky.

Weg… ik wou weg zijn… nee, nog verder weg… weg van alles.

Weg van alles dat we zien, horen en ruiken.. weg van pijn en verdriet.. dat we maar niet meer kunnen negeren.

Gewoon, van de wereld zijn.. coping… verdomme toch .. waarom krijg ik die chaos toch maar niet onder controle!?

Die pijn, maar niet uitgewist. ‘Mezelf‘, maar niet meer geëlimineerd.

En waarom blijf ik die noodzaak merken om het überhaupt te wíllen?

Het is frappant dat die noodzaak aan coping, naar alcohol weer de kop opstak na een therapie-sessie. Na een gesprek dat maar geen gesprek is. Geen dialoog.

Het blijven steeds assessments, beoordelingen, keuringen..

Als een vleeskeuring om te zien of je wel geschikt bent voor consumptie. Wel ‘normaal‘ bent.

En ik weet het. Ik zie het. We merken het op en het flikkert ons elke keer weer opnieuw in meer chaos. In meer nood aan coping, aan zelfvernietiging, aan verbergen en de zelfhaat dat we die noden voelen. Willen en net niet willen.

Iedereen kabbelt maar door elkaar en doet mij van’t kastje naar de muur slaan terwijl ik mezelf gecontroleerd in gesprek zie gaan.

Verantwoordend en vooral verbergend wat er echt achter mijn ogen gebeurd. En ik haat mezelf terwijl ik daar zit. En maar geen respons krijg. Geen antwoord op mijn vragen. En mezelf daarvan de schuld geef.

Ik wou het niet, dat drinken, maar net zoals bij een gans werd me de keel vastgegrepen en het glas naar binnen geforceerd. Da’s moeilijk uit te leggen als je rationeel weet dat je dat ergens zelf doet, en toch ook niet.

Ik heb gisteren geen al te beste dag gehad. Ze bleven maar slaan, terwijl ik daar lag.

Spottend.. hoongelach..

Ik werd onder de mensen geduwd. Naakt en kwetsbaar.. om mij te laten zien hoe sterk ze zijn.

Hoeveel controle ze hebben en dat het beter is van op te geven.

En ze hebben gelijk. Het valt inderdaad niet op. Het valt nooit op hoezeer in chaos we zijn als zij de controle hebben.

Maandag, 10 mei 2021 11:28

Twaalf uur en één ondertussen.

Wou daarstraks neerpennen dat het al even geleden was dat we nog iets hadden geschreven.

Nu weet ik eigenlijk niet goed meer wat zeggen.

Was vanochtend vree in actie geschoten.

Al die paperassen gedaan. Ben gelijk direct beginnen opruimen ook en wou nog vanalles doen, gelijk kuisen, maar ben ineens weer stilgevallen.

Moe. Op.

Gelijk een handpoppetje dat in de speelgoedbak wordt gegooid.

Woensdag, 12 mei 2021 09:51

Gisteren is ‘blurry’. Al denk ik dat het met maar 1 ‘r’ is dat dat wordt geschreven.

Hoofdpijn, heb weeral al drie dagen hoofdpijn.

Vrijdag, 14 mei 2021 04:40

Ik voel mij verschrikkelijk moe. En weg. Verschrikkelijk ver weg.

Ik probeer te tekenen/schilderen.. maar merk dat er weinig vreugde achter zit.

Toch probeer ik het vol te houden, ook al vind ik het verschrikkelijk.

Want ook al “voel” ik er zelf geen vreugde bij, geen emotie, toch is het ook een hele oefening.

De oefening ligt hem vooral in het oordeelvrij proberen zijn naar het eigen werk.

Niets van wat ik zelf doe vind ik goed. Zelfs niet goed genoeg. Maar in het afwerken van die tekeningen/schilderijen, en ze posten op sociale media ligt ook een proberen van die zelfkritiek te doorbreken.

Achter het afwerken van die ‘projectjes’ en het posten ervan ligt een proberen van het doorbreken van geïnternaliseerde zelfkritiek.

…

Ik heb van de buren en hun vrienden een schildersezeltje cadeau gekregen en ik zou wel kunnen blijten.

Ik weet totaal niet hoe ik daar mee om moet.

Ik voel mij daar lastig over. Schuldig, omdat ik niet zie waaraan ik dat zou kunnen hebben verdient.

Het brengt mij compleet in de war.

Het is een van de mooiste cadeaus die we ooit hebben gekregen en ik weet totaal niet hoe daar mee om te gaan.

Ik snap het niet. Snap niet waarom die dat gedaan hebben.

Waarom die mij/ons waarde zouden geven.

Ik ben daar compleet van van mijn melk.

…

Het is nog niet gebruikt, omdat we het niet willen gebruiken uit schaamte of uit schuldgevoel.

Ook al schaam ik mij en voel ik mij schuldig omdat ik het nog niet heb gebruikt.

Maar ik wil het niet gebruiken vanuit die gevoelens.

Het zou de waardering, de waarde, het bestaansrecht dat daarmee geuit is totaal ondermijnen.

Ik zou mezelf daarmee weer totaal ondermijnen. En ik wil dat niet. Ik wil dat niet meer.

Het geschenk is te mooi.

Ook al voelt het ondraaglijk.

…

Zondag, 16 mei 04:10

Wakker geschoten. Raar gedroomd. Een indruk van te veel en te weinig te hebben geslapen.

Van donderdag al blijf ik maar wegzakken in een absurde moeheid. In een lusteloosheid en een nutteloosheid.

Ik voel me er uitermate schuldig over.

Ik begrijp het niet. Begrijp niet waarom alle energie weer weg is. Ik kan er de vinger niet opleggen.

Ik vraag mij af of het te maken heeft met Instagram en het blog.

Met die paniekerige pogen om te tonen hoe hard we ons best doen.

En de druk die we daarmee weer op onszelf leggen.

Een druk om die worstelingen te tonen maar tegelijk ook een strijdvaardigheid. Een druk om weer te presteren.

Voor anderen.

“Zie eens welke mooie foto’s we kunnen nemen zonder professioneel toestel of kennis” ; “Zie eens wat een rake, meerlagige teksten we kunnen produceren” ; “Kijk eens, hoe creatief we zijn, en hoe we zonder enige scholing, zonder materiaal en zonder enige ondersteuning, nee zelfs integendeel, expressies kunnen maken van onze gedachten in tekeningen, schilderijen, gedichten…”

“kijk dan toch! Help me! Ik ben toch ook iets waard, niet? Wij, zijn toch ook iets waard, niet?”

Help, ik zie het zelf niet. Kan het zelf niet zien. Ben geleerd om het niet te zien. Aangeleerd, om in mezelf geen waarde te zien. Geen bestaansrecht.

En ik ontbreek het vermogen om het mezelf te geven. Om mezelf waarde en/of bestaansrecht te geven.

Maar ik probeer.

Via die teksten, die tekeningen, schilderijen en gedichten…

Door te volharden… te blijven proberen… ook al voel ik mij daar schuldig over..

Maar die teksten worden niet gevat! Worden misbegrepen en verkeerd geïnterpreteerd.

Worden als wentelen in zelfmedelijden, aandachttrekkerij en negativiteit bestempeld.

Als zwakte en “blijven hangen in het verleden”.

Als beschuldigingen, stoornis, fantasie… en als opgeven opgevat.

Wat niet is. Integendeel! Maar dát, wordt niet gelezen. Wordt niet gehoord.

En dan ben ik weer bezig met ons te verantwoorden.

Kruipt al onze energie in het proberen uitleggen dat die teksten niet gaan over wat er oppervlakkig van gedacht wordt..

Dat ze enkel gaan over worstelen.. worstelen met onszelf.. over vallen en opstaan.. over proberen.. blijven proberen.. ondanks alles..

En over de paniek die er ontstaat.. die er leeft..

En alles slorpt mijn energie op.. energie die ik niet meer heb.. en dus zijn de teksten niet goed.. niet goed genoeg.. en geef ik mezelf daarvan de schuld.

Ontneem mezelf weer alle waarde, alle bestaansrecht.. zoals ik geleerd heb.

In duikvlucht steven ik af op de grond van een diep dal.

Probeer ik mezelf weer in een doodsmak te verpletteren.

Dat is wat ik ken. Wat ik geleerd heb. Geconditioneerd ben om te doen.

Mezelf alle waarde, eigenheid, bestaansrecht, hoe miniem ook, trachten te ontnemen.

En om mezelf te haten, voor elk beetje waarde, eigenheid of bestaansrecht dat ik mezelf toch nog tracht te geven.

Net zoals met die tekeningen, schilderijen en gedichten.. o, in die gedichten ligt zoveel van onszelf.. en ik gooi mezelf er mee te grabbel.. maak mezelf kwetsbaar.. zodat ik kan pijn gedaan worden.. omdat ik weet dat de teksten te moeilijk zijn.. te meerlagig.. en verkeerd begrepen kunnen worden daardoor..

En ik mezelf daar voor haat.. dat we wíllen dat we pijn worden gedaan.. dat we misbegrepen zullen worden.. zodat we onszelf ook daar voor kunnen haten..

Zie je wel dommerik.. uw werk trekt op niets.. ge kunt niets.. zijt niets..