Hg8009:39
Ik heb het weer gedaan. Mezelf pijn gedaan. Onopzettelijk. Maar de zelfminachting was weer intens.
Een ‘simpel’ sms’je, meer was er weer niet nodig om coping te triggeren.
‘Mijn’ reactie op het sms’je.. is stilte.
Stilte.. waar ik mezelf voor haat.
–
Tegenwoordig is de reactie op alles ‘stilte’.
Mezelf afsluiten, isoleren, .. in een donker hoekje kruipen.. en mezelf daar voor schamen.
Mezelf voor beide -het afsluiten en het schamen- verafschuwend.
–
Ik weet ergens wel, dat het sms’je goed bedoeld is, maar het staat bol van de emotionele chantage, waardoor het me triggert.
–
Vroeger, zou ik dat weer over mij laten gaan hebben. Die ‘lompigheid’, geuit in arrogante superioriteit gewoon geslikt hebben.
‘Mezelf‘, gewoon weer laten pijn doen hebben.
Maar ik kan dat niet meer.
Alleen, ik heb ook geen antwoord.
Ik heb dat lompe misbruik altijd over mij laten gaan. Vroeger, omdat het niet anders kon. Nu, omdat ik niet anders ken.
En omdat ik dat laatste niet meer wil ga ik in een soort van mentale lockdown.
Een ‘vastlopen‘ of ‘crashen‘ waar ik geen antwoord op heb.
Ik kan niet meer gewoon antwoorden en de onbehouwen lompigheid over mij laten gaan, maar ik ben ook niet in staat om mij te verweren tegen die menselijke agressie.
Dus zwijg ik maar. Lijd ik in stilte.
Waarin die stilte, zeer ten onrechte, wordt aangenomen als een bevestiging van hun eigen gedachten.
Daarmee eigenlijk het misbruik alleen maar versterkt en doet toenemen.
–
Stom, ik weet het, maar als je je stem ontnomen bent, als je geleerd hebt, geconditioneerd bent dat je geen waarde hebt, geen bestaansrecht, geen recht op een identiteit, een eigen mening.. eigen gevoelens.. , is het haast onmogelijk om je verstaanbaar te maken, zo merk ik.
Dus zwijg ik maar. In stilte.
Maar dat wordt dus absoluut niet in dank aangenomen zo leer ik nu.
Ondanks wat er beweerd wordt.
–
Waarmee er dus nog steeds niets verandert.
Het misbruik blijft, en ik, ik laat het over mij gaan.
Want ik heb geen oplossingen. Geen antwoorden.
Ik weet dat stilzwijgen geen oplossing is, maar ik weet ook niet wat ik anders moet doen.
Elke andere gedachte plaatst mij constant, door die gefragmenteerde identiteit, in een soort extreem belangenconflict.
Met ‘ERROR’ als enige uitkomst.
Waarin die ‘error’ zich op de een of andere manier op een gegeven moment altijd weer tegen mezelf keert.
–
Er wil niemand worden gekwetst..
Maar zelf.. willen we ook niet meer gekwetst worden..
Toch wordt al wat we zeggen, als we dan is iets proberen zeggen, op agressie en beschuldigingen onthaalt.
Waardoor we nog meer in ‘error’ gaan..
In meltdown..
Tilt slaan..
In stilte..
didisdna©MMXXI
