1v8_k_vdkUit: ‘Dagboekfragmenten‘
08:09u
Ik ben maar weer aan het denken dat het hoog tijd is om nog eens iets op dat blog te zetten.
Zeker als er met dat blog enig bereik zou willen worden gehandhaafd.
Ik begrijp dat consistentie in dat bereik een belangrijke factor is.
Zeker daar waar het een kleine niche betreft.
Maar ergens denk ik, dat als ik dat nu zou doen, dat het vanuit een verkeerde invalshoek zou gebeuren. Waardoor daarmee de vrees ontstaat dat het daardoor aan authenticiteit zou inboeten.
De worstelingen echter, de verdeeldheid, de interne conflicten, de chaos, de paniek … maar vooral ook de alomtegenwoordige zinloosheid -ook wat het blog betreft- maken enige consistentie in dat schrijven moeilijk te handhaven.
Dát, is de realiteit.
De authenticiteit.
–
Ik schrijf wel nog steeds bijna alle dagen in het dagboek. (jaja, mijn dagboek, of ons dagboek, of hoe je het ook wil noemen).
Maar veelal vanuit een soort droog informeren.
Alsof het dagboek nu enkel nog als een soort scheepslogboek fungeert.
-Het schip, (het lichaam dat we behuizen en waarmee we reizen), is op die datum en op dat uur van die tijdsindeling van dat punt naar dat punt gegaan en dit en dat is gebeurd-
–
De worstelingen zijn reëel.
De interne conflicten, die het meer dan dikwijls onmogelijk maken om iets op het blog te zetten zijn reëel.
De steeds weer langer en sterker wordende ‘passages‘ van functionerende dissociatie zijn reëel.
–
Ik merk aan álles, hoe afgesloten ik weer van mezelf raak. (Van mijn échte zelf, mijn gefragmenteerde zelf).
Ik merk hoe de omstandigheden, de precaire situatie waarin we verkeren, steeds meer van dat soort van functioneren van me eist.
Steeds meer en sterker naar die functionerende dissociatie verlangt. Ver, ver weg van ‘mezelf‘.
–
Die precaire situatie mag dan voor een stuk irreëel zijn, -ik bevind mij realistisch gezien niet langer in een permanent bedreigende en/of direct levensbedreigende situatie zoals vroeger, en rationeel gezien weet ik dat wel- maar voor die delen, mijn delen, is het dat absoluut niet.
Voor hun is die levensbedreigende situatie méér dan reëel.
Voor hún, zijn die levensbedreigende situaties nog steeds alomtegenwoordig.
En zijn die, zeker gezien vanuit hun kwetsuren, vanuit hun trauma’s, allesbehalve irrationeel.
Want dezelfde en soortgelijke situaties zoals die die initieel tot die trauma’s hebben geleid, doen zich nog steeds dagdagelijks voor. Zowel in mijn directe omgeving als daarbuiten.
Waardoor we nog steeds continu getriggerd worden en telkens opnieuw hervallen in de enige bescherming die we kennen: dissociatie.
Wat dan op zijn beurt weer resulteert in het verder afsluiten (beschermen?) van mijn binnenwereld.
In dat ver van ‘mezelf‘, mijn gefragmenteerde zelf, afwezig zijnde functioneren.
Waarin dat afschermen, dat afsluiten van mézelf van mijn binnenwereld ook, gewoon om te kunnen functioneren, mij dus ook afsnijdt van mijn creatieve zelven.
Waardoor dus tekenen, schilderen, poëzie etc.. schrijven op het blog ook.. kortom alle contact met die binnenwereld -volgens die theorie die EP-delen dus- ‘haast‘ onmogelijk wordt.
En ergens wordt er daardoor gedacht dat vanuit dat ‘dissociatieve-functioneren’ toch iets op het blog schrijven minder authentiek is. Of zou zijn.
Omdat die emotionele delen, waar dan geen contact mee is, en die, denk ik, zichzelf meer als ‘de delen van het echte ik’ beschouwen, omdat dat dissociatieve functioneren zo leeg en zo ver weg van ‘mezelf’ aanvoelt, dan niet aan bod kunnen komen.
Waardoor iets op het blog schrijven vanuit dat functioneren te veel als ‘in functie van’ wordt beschouwd ipv authentiek.
Terwijl dat dat eigenlijk niet klopt want ook dat is een authentiek deel (of delen) van mezelf.
–
Ik denk, dat omdat het blog initieel bedoeld was om die EP-delen nog een stem te proberen geven, er vanuit gegaan wordt dat die ANP-delen daar ergens geen recht toe hebben of zoiets.
Wat dus ook weer voor conflict zorgt en leidt tot helemaal niets schrijven op het blog.
Hupsakee.. weer een impasse.
–
Maar nu, terwijl ik dit nu weer opschrijf, vraag ik me plots af wat de bedoeling van het blog was/is.
En dan denk ik: “Ja, een stem geven aan die EP-delen als het kan, is een deel van de intentie”.
Maar ook de zoektocht, het worstelen, het tonen van die interne conflicten, het proberen verwoorden van die kwetsuren, van die trauma’s, …en vooral ook de gevolgen daarvan was én is een groot stuk van de bedoeling van het blog.
En daar horen dan ook deze periodes bij.
Periodes van dat dissociatieve functioneren, van stilte en isolatie, van pijnlijk afgesneden zijn van die EP-delen en al wat dáár bijhoort..
..en daar horen dan ook die ANP-delen bij..
–
En dan is er dus (voorlopig) misschien wel een te grote inconsistentie op het blog om bereik te handhaven…
Maar ook dát… ís.. dan authentiek.
En dat is toch nog wel belangrijker denk ik.
Misschien helpt die gedachtengang ons nu ook wel.
Misschien zelfs, om af en toe eens wat meer te durven schrijven.
didisdna©MMXXI
