Zondag, 25 juli 2021

10:49

Lastig.

Ik voel mij miserabel lastig.

Ik zou iets willen schrijven, zeggen maar ik weet niet of ik dat wel moet doen en hoe.

Of het wel nut heeft of niet.

Ik voel mij ambetant.

Lastig op mezelf.

Gefrustreerd met mezelf.

Ik zou iets willen doen maar weet niet wat.

Ik loop vast, blijf maar ter plaatse trappelen.

Wat moet ik doen? Wat moet ik doen? Waar doe ik goed mee?

Verdomme toch he.

Ik zou met dat blog meer willen doen, denk ik.

Er een soort reis- quest-verslagen op maken, of zoiets.

Maar zoals met alles veeg ik dat idee zelf al van tafel nog voor ik eraan begonnen ben.

Ik denk dat het niet goed genoeg zal zijn.

Dat niemand geïnteresseerd is of zit te wachten op een soort existentieel filosofische reisverslagen.

Op de worstelingen die we doormaken in de zoektocht waaraan we zijn begonnen en die niet eens goed geschreven zullen zijn, omdat ik ze schrijf.

Laat staan dat iemand ze zou willen lezen dan.

Ik zit met dat idee voor het maken van ‘die reisverslagen’ omwille van ten minste twee redenen, denk ik.

Om verslag te maken van de interpersoonlijke en -menselijke moeilijkheden waar we mee kampen, zodat het nog verteld wordt.

Waarin die veelal trauma-gerelateerde worstelingen, waardoor we het al heel ons bestaan zo moeilijk hebben in de wereld met wat voor de meeste andere mensen ‘simpele’ vanzelfsprekendheden zijn, verteld kunnen worden.

Simpele vanzelfsprekendheden, die ons compleet in de war brengen.

en sociale druk.

Sociaal maatschappelijke druk.

Druk om iets te doen. Om te presteren. Geld te verdienen.

Want ook al zegt de maatschappij, “Neem uw tijd. 40 jaar misbruik en overleven is niet opgelost op een tiende van die tijd”, de praktijk is heel anders dan wat er gezegd wordt.

Ik móét presteren. Want anders draaien ze ‘de geldkraan’ dicht.

Ik kan fout zijn e, het kan zijn dat ze daarmee proberen om ons te motiveren, maar het werkt verschrikkelijk averechts.

Geld heeft ons nooit geïnteresseerd maar ik besef wel dat het in deze maatschappij nodig is. In deze wereld zelfs.

Maar zij beseffen blijkbaar niet hoe hard ‘ik’ aan het vechten ben voor ‘mijn’ leven.

En dat geld wel het laatste van onze zorgen is voor de moment.

Hoewel, het zorgt gewoon nog is voor meer moeilijkheden.

Ik voel mij schuldig en ik schaam mij diep dat ik ‘op kosten van de maatschappij’ probeer te herstellen.

Probeer te herstellen van een heel bestaan lang van trauma.

Dat ik het geld dat ze mij ‘geven’ eigenlijk nodig heb om nog een dak boven het hoofd van de kinderen te voorzien. Nu het niet mogelijk is om daarin zelf te voorzien.

Maar ik wil dat schuldgevoel niet! Ik wil die schaamte niet meer voelen!

Dus ik zou willen dat ik tegen de maatschappij kon zeggen: “hou jullie geld maar! Ook al heb ik daar genoeg zelf aan bijgedragen. Ik wil niet bij jullie in schuld staan! Ook al sta ík, eigenlijk totaal niet in schuld bij júllie.

Maar ik kan het niet. Want dan kan ik geen dak meer boven het hoofd van de kinderen garanderen.

Wat mij eveneens met een diep schuld- en schaamtegevoel vervult.

Dus zoek ik in paniek naar andere manieren om inkomsten te genereren.

Omdat werken voorlopig niet gaat.

Niet dat ik dat niet zou kúnnen, dat niet. Ik kan zelfs heel hard werken. Maar dan haal ik het einde van het jaar niet meer. Omdat ik dan weer gefaald heb. Mezelf, weer gefaald heb.

Omdat ik dan gewoon in dezelfde trauma’s blijf zitten van de voorbije veertig jaar.

Dezelfde crisis.

Dezelfde levensbedreigende crisis, die voor die implosie zorgde in 2017.

Die crisis, die ons toen al haast fataal is geworden. En die nog steeds op de achtergrond draait.

Hévig op de achtergrond draait. Woedt. Klaar om weer uit te barsten.

En heviger.. eindigender.. ik merk het.

Voel het. Constant.

Als een dreigende waarschuwing.

Dilemma’s omringen mij, gevoed door die trauma’s en een maatschappij die me de keel dichtknijpt.

Keuzes maken, zelfs de ‘simpelste’, is door die interne fragmentatie en het traumatisch denken van die delen bijna even levensbedreigend als er geen maken.

De chaos en de paniek blijft en wordt nog steeds constant aangewakkerd.

Vooral met ‘goede bedoelingen’ die enkel en alleen vanuit hun eigen perspectief kunnen zien.

Die meer kwaad dan goed doen omdat ze niet kunnen bevatten wat structurele dissociatie van de persoonlijkheid inhoudt.

Wat het betekend om gefragmenteerd levensbedreigend in conflict te liggen elke beleving, elke emotie, elke perceptie.. die een niet alleen een bedreiging vormt voor dat ‘zelfdeel’ zelf dan maar ook voor al die andere delen.

Maar ook de fysiek, dat lichaam, de biologie van dat lichaam.. zorgt voor verwarring, schaos en conflict.

Ik kan dat niet uitleggen omdat dat niet uit te leggen valt als je dat niet voelt, niet beleefd.

Als dat je niet constant, elke dag, elk uur, elke seconde uiteenscheurt en overspoeld.

En dat dat alles gebeurd, moet gebeuren, terwijl je uit paniek, in volslagen paniek over het feit dat iemand ook maar iets zou kunnen zien van die chaos, van die kwetsbaarheid.. -omdat dat in het verleden al ook te dikwijls afgestraft is geweest- in constante dissociatie. In leegte om jezelf te kunnen beschermen. Te moeten.

Gewoon om te kunnen functioneren.

Functioneren zodat niets opvalt. Zou opvallen. Totaal niet opvalt hoe kwetsbaar we zijn. Hoe groot de chaos is. De paniek.

En ik voel mij schuldig tegenover mezelf en tegenover iedereen en alles.

Voor dingen waar ik zelf niet kan aan doen, kon aan doen.

En omdat ik daar iets probeer aan te veranderen.

Maar ook daar voel ik mij schuldig over.

Maar ik moet!

Ik wroet en ik zoek.. met de povere restjes energie die er nog over is.

En nu zoek ik ook nog is manieren om iets te doen om geld te generen.

Omdat ik niemand tot last wil zijn, maar dat wel ben. Wat wie ook zegt.

Ik kan niet uitdrukken, hoe lastig ik het heb.. hoe op het randje dat we staan.. en hoe, compleet in paniek, we naar oplossingen aan het zoeken zijn.

En dan denk ik dat ik wil gaan wandelen.