Maandag, 02 augustus 2021

Ik heb veel om over na te denken.

Te veel om over na te denken.

Wat ga ik nog doen? Wat wil ik nog doen? Wat wil ik niet meer doen?

Ik zit diep. Heel diep. Té diep.

Er is nog maar weinig dat gaat kunnen helpen.

Ik ben bang om de waarheid te vertellen.

Omdat ik voor de waarheid altijd afgestraft ben geweest.

Ik wil ook niemand kwetsen.

Maar ook.. omdat ik twijfel aan de waarheid.

Omdat ik twijfel aan mezelf.

Ik twijfel aan wat ik ervaar, aan wat ik voel en aan wat ik denk.

Er wordt mij soms gezegd dat ik ‘de dingen’ mooi kan verwoorden.

Ik heb totaal niet de indruk dat ik het goed kan uitleggen.

Ik ben geen politieker.

Of geen advocaat.

En in een wereld waarin ‘het goed kunnen uitleggen’ boven de waarheid staat is dat een pijnlijk nadeel.

Ik voel mij dan dikwijls compleet lam geslagen door zo’n overrompeling van holle woorden.

Waardoor de mijne in mijn keel blijven steken.

Te verdwaasd ook van de verbazing waarmee al die holle woorden weerklank vinden.

Ben ik dan echt zot?

Of ben ik echt ‘de enige‘ die door die overspuwing van holle woorden ziet?

Het lijkt wel alsof ‘alle‘ mensen politiekers zijn.

Advocaten van hun eigen spiegelbeeld.

Rust zoekend, en vindend!, in de echo’s van hun eigen lege klanken.

“Gelouterde berusting” vindend.. in die reflectie van die perfectie.

Echt, mensen lijken niet met anderen te praten.

Ze lijken enkel tegen zichzelf te spreken.

Zichzelf overtuigend.. van zichzelf.

Waardoor ze altijd gelijk hebben.

Juist zijn, ..en waar.

Dé waarheid, ..die enkel zij kunnen zien.

…

Is zelfreflectie dood en begraven?

didisdna©MMXXI