1v8_k_vdk08:47
…
Waar (weer) te beginnen?
Al dagen lukt het niet om me ergens op te concentreren.
Ik zou een tekst op het blog willen zetten.
Een mail naar dokter V.O. willen sturen.
Een manier willen vinden om inkomsten te genereren om niet langer afhankelijk te moeten zijn, niet langer ‘een last’ te moeten zijn..
Zodat er ook met ‘een geruster hart’ kan worden vertrokken.
…
Maar ik kom tot niets.
Die groteske, overwoekerende, allesomvattende zinloosheid staat alles in de weg.
Ik ‘voel’ me daardoor een loser.
Een luierik.
Een nietsnut die ‘bij de pakken’ blijft zitten..
Iets.. dat zich graag in zelfmedelijden wentelt.
Want dat is een keuze.
Mijn keuze..
So I’m told!
…
In heel mijn bestaan..
Door heel mijn overleven..
Van geboorte tot nu, 44 jaar later..
Heb ‘IK’ nooit een keuze gemaakt.
…
Behalve 1.
Eén, die ‘ik’, WIJ, toen we vier jaar geleden volledig crashten maakte:
DÍT, NOOIT MEER!
Zó, zoals de voorbije veertig jaar, nooit meer!
..
Dat is het enige, in heel ons bestaan, dat enigszins als ‘keuze’, als ónze keuze, bestempeld kan worden.
En sinds ‘die keuze’ is er enkel dit:
Als die 40 jaar van overleven al moeilijk waren.. verdwijnen ze haast ‘in het niets’ bij de worstelingen, de moeilijkheden, de tegenwerkingen..
De verwijten, de druk, de stress..
De beschuldigingen, de dreigementen..
De eenzaamheid..
Van de laatste vier jaar.
Die vier jaar sinds we gecrasht zijn..
Sinds we ‘onze keuze’ gemaakt hebben: Dit nooit meer
Sinds we hulp gezocht hebben..
…
Zeg mij eens: Wie is er aan het vechten?
Wie, is er alles op alles aan het zetten?
…
Om te overleven!
Zodat we mogelijk, hopelijk, voor het eerst sinds ons bestaan, zouden kunnen..
MOGEN..
Leven.
…
Hoe erg is het..
Hoe frapant..
Dat net sinds we voor het eerst in ons bestaan..
Een keuze maakten voor ons..
Voor ónszelf..
Enkel en alleen maar om niet langer te moeten overleven..
Maar om te proberen te leven..
En daar hulp bij zochten..
Dat net dan heel de omgeving..
Onze omgeving..
Van individuen tot instanties..
Ons die keuze..
Net kwalijk nemen!
…
En ons nu..
Via en met..
Verwijten, beschuldigingen, dreigementen, e.d. …
Ons net terug in dat overleven wil duwen.
In dat dissociatief functioneren.
In die traumamechanismen.
Die eindeloze leegte.
…
En hoe erg is het..
Dat ons enige verweer daartegen..
Net zoals die veertig jaar daarvoor..
Dat dissociatief functioneren is.
..
Dat overleven..
In die groteske leegte..
Wat we nooit meer wouden!
Wat we niet meer willen!
…
Wat ons, ja ons!, heel mijn binnenwereld, ook net in die groteske, overwoekerende, algemene zinloosheid duwt.
…
En het ergste van al..
Het ergste van al is misschien wel dat ‘ik’ er ‘mezelf’ om haat.
Dat we onszelf haten..
Voor de keuze die we maakten.
Een keuze..
Om niet meer enkel te moeten overleven..
Maar om te proberen..
Misschien..
Om te mogen ..
Leven.
Didisdna©MMXXI
