Vrijdag, 24 september 2021

Sloten koffie en stapelwolken sigarettenrook.

…

Ik kom net vanonder de douche.

Waar bittere tranen van machteloosheid onzichtbaar weggespoeld worden met de rest van het afvalwater.

…

De ups en downs van de laatste weken wisselen zich in sneltempo af.

De machteloosheid is gigantisch.

…

Ik ben goed in het verbergen van pijn.

Ik doe dat al heel mijn bestaan.

Daardoor ben ik er een echte meester in geworden.

…

Als ik iets probeer te ondernemen – schrijven, fotograferen, tekenen, schilderen.. – merk ik, dat er een haast onmogelijk te overwinnen zinloosheid grip op me krijgt.

Nog meer grip op me krijgt moet ik eigenlijk zeggen.

Waardoor er aan helemaal niets toegekomen wordt.

‘Ik‘, blokkeert.

…

De enorme druk die ik opmerk – maatschappelijk en innerlijk – werkt zowel verscheurend als verlammend.

De isolatie, de eenzaamheid, de stigmatiseringen.. die gigantische machteloosheid tegen onrecht.. van vroeger en nu..

Ze beheersen alles!

…

Te dikwijls al, is er door mensen en instituten, die niets van trauma weten..

Die het niet bevatten en/of niet ..doorvoelen..

En dat met een gemak dat door merg en been snijdt als ware het boter..

Verwijten, insinuaties en beschuldigingen.. gemaakt

…

Daarmee net steeds opnieuw aanwakkerend, wat al zoveel moeite vraagt om zonder extra triggers te (ver)dragen.

…

“Doe maar gewoon gewoon”; “Je moet gewoon dit of dat“; “Als je nu gewoon”; …

…

Laat ons uitgaan van ‘goede intenties’.

Ondanks alles, gaan wij steeds uit van ‘de goede intenties‘.

Misschien is dat naïef.

…

Maar misschien verwarren we naïviteit wel met verlangen.

Een diep menselijk, als sociaal dier zijnde (kinderlijk?) verlangen naar ‘aansluiting’, ‘bescherming’, ‘begrip’, ‘steun’, ‘erkenning’, ‘waardering’, ‘bestaansrecht’, ‘veiligheid’,.. een luisterend oor?!..

Iets, dat we nog maar zelden of nooit mogen ervaren hebben.

…

Of misschien verwarren we die geconditioneerde minderwaardigheidspatronen wel met naïviteit.

Waarin die minderwaardigheid – en daarmee een totaal onvermogen tot zelfzorg (als in zelfbescherming ook) – zich uit in een onvermogen om van iets anders uit te gaan dan die ‘goede intenties‘.

Ondanks de ervaringen.

Zelfs, als ‘ik‘ wéét dat het ‘schadelijk’ is voor ons.

…

Naïviteit dan, lijkt me minder schadelijk voor mijn hersenen, dan het moeten onderkennen van zelfhaat, zelfverachting.. zelfverloochening..

Die geconditioneerde minderwaardigheidspatronen.

…

Maar misschien verwar ik mezelf, onszelf, wel “gewoon” constant.

Omdat ik ziek ben. Een stoornis… zot.

…

Trauma, ketent ‘je’!

..ketent ‘je vrijheid’..

…

Trauma..

De diep menselijke trauma’s die ons deel zijn..

Breken, net zoals onze ‘opvoeding‘, ‘keuze’ en ‘wil‘.

Trauma.. installeert onmacht!

…

Ik zou met dit blog meer willen doen dan wat er nu mee gedaan wordt.

Maar ik merk hoe moeilijk ‘ik‘ het heb om mezelf enige (die) waarde te geven om dat te kunnen doen.

…

Ook daarom heb ik doorheen heel deze tekst ‘linkjes‘ geplaatst.

Ook, omdat ik, ondanks dat we in al de vorige teksten over dezelfde zaken schreven, onszelf toch niet de waarde kunnen toedichten, die we mevrouw Carolyn Spring wel toedichten.

Tenslotte is zij óók psychologe, …en ik ben niets.

…

Daarnaast komt nog eens dat ik de indruk heb dat lezen ‘wat’ uit de mode is.

Dat onze wereld tegenwoordig enkel ‘fastfood‘ wil.

‘Snelle hap’ weet je wel.

Geen lange, verwarrende, chaotische, vermoeiende, zoekende teksten, ..zoals we die zelf nog steeds schrijven.

Waardoor er dus met die ‘linkjes’ snel naar korte, behapbare.. quotes kan worden geleidt.

…

En los van dat alles, zou het ook nog eens enkel voor een niche zijn.

Een ‘niche’ waarvan gedacht wordt dat daar toch niemand in geïnteresseerd is of zal zijn.

Niet omdat ‘die niche’ er niet is, maar omdat ik het schrijf.

…

Toch merk ik, ergens, een verlangen op om dat toch te proberen.

Niet in het minst omwille van die enorme (‘sociale‘) druk, welke dus verlammend werkt, maar ook nog eens verwijtend.

…

Wat ons triggert in ‘het een last zijn’.

In schaamte dus.

Schaamte, omdat we proberen te helen… en dat dat tijd vraagt.

…

Waardoor we ons dus niet alleen een last blijven voelen, maar ook nog eens oplossingen proberen zoeken om het niet meer te zijn.

Oplossingen die, meer dan waarschijnlijk, niet ‘het beste’ zijn, maar ons hopelijk toch al van een gedeelte van die sociale druk zouden kunnen ‘bevrijden‘.

Door, bijvoorbeeld, moest dat lukken, op de een of de andere wijze, toch, ‘ergens in die niche’, een soort van financiële onafhankelijkheid te kunnen bewerkstelligen.

Zoals andere schrijvers, dichters, fotografen, schilders, tekenaars… of zoiets.

Wat ik ook weer als meer dan enorm lastig ervaar.

Omdat ik mij ook daar (absurd!?) schuldig over voel.

Het klinkt misschien gek maar ik voel mij schuldig dat de wereld draait om geld en dat ik niet anders kan dan daar op de een of andere manier deel aan te moeten nemen.

…