Zien 1/8

Zaterdag, 2 oktober MMXXI

07:13u

Beste,

Ik heb u eens verteld over de vele teksten die op deze computer staan.

Teksten die, veelal onafgewerkt nog, over bedenkingen en ervaringen gaan die we graag hadden willen delen.

Dikwijls was of is de aanzet om aan zo’n tekst te beginnen ontsproten vanuit een diep verlangen, een soort (valse?) hoop eigenlijk, dat er met het delen van zo’n respectievelijke tekst een beter inzicht gegeven kan worden. (In wat we erva(a)r(d)en, of van waar we komen, … kortom: in het ‘ons’).

Een inzicht van waaruit dan, ‘betere hulp’ zou kunnen volgen.

(Het gebruik van het woord ‘inzicht’ hier, en daarmee zet ik het ook cursief, is niet echt bedoeld als eigen ‘in-zicht’ -daarvoor zit ik zelf nog te vast-, of als een soort zelf-reflecterend-aha-moment of als een soort ‘ik’-narratief -want dat is er wel degelijk niet in dat: ‘als in iets van ik’- , maar eerder als een soort ‘weten-schappelijke’ inkijk.

Dat, met de ‘hoop?’, zodat u, de professional, een beter inzicht in ons zou krijgen; zodat u ons beter zou kunnen.. «bijstaan.)

Dat die teksten dan toch ‘hun weg naar buiten’ niet vinden, ligt meermaals aan mezelf.

(Zoals u weet ondermijnt ‘ik’ mezelf nogal ‘graag’ …door oa. ‘Pavlov’ he)

Al is “onder andere” een betere verwoording eigenlijk.

Onder andere, omdat het niet enkel aan mezelf ligt, maar dikwijls ook aan ‘buiten’.

En ja, ik bedoel daarmee dan ook u, de hulpverlener.

Want hoe vele malen is er al niet gebleken dat wat er verteld wordt niet alleen misbegrepen wordt, uit de context getrokken, maar dat de reacties, acties, en dus ook de gevolgen die daaruit voortvloeien voor ons -en ik kan het echt niet anders meer zien dan dat dat gebeurd vanuit een soort arrogante hoogmoedigheid, omdat al zo veel zaken op zoveel verschillende manieren uitgelegd zijn en er echt niet geloofd kan worden dat er te weinig intelligentie is om dan nog steeds niet te begrijpen wat we zeggen- uitermate stigmatiserend en schadelijk zijn voor ons?

Dat ik, wij, steeds opnieuw de indruk krijgen misbegrepen te worden -dat er niet geluisterd wordt- heeft absoluut een oorsprong die OOK! in het verleden ligt.

Een verleden dat een aaneenschakeling is van een mensonterende, manipulerende, identiteitsversmachtende, kleinerende, gijzelende, machtsmisbruikende, tirannieke, gewelddadige, levensbedreigende, afstraffende, brainwashende … «’opvoeding’ {(door mens én maatschappij); (lees Alice Millers’ “in den beginne was er opvoeding” er maar is op na; die‘zwarte pedagogiek’ die ze aanhaalt in dat eerste deel van dat boek ís de ‘opvoeding’ die we ‘genoten’. Zowel in die gezinsomgeving als daarbuiten; en dat denken, die ‘opvoeding’ heerst nog steeds! Zowel ín ‘mij’.. als in ‘onze’ maatschappij! Binnen én buiten! Zij het buiten wat meer verdoken nu. En lees maar eens hoe.. mindcontrolend zo’n ‘opvoeding’ werkt. Gehoorzame robotjes kwekend.. met Orwell’s 1984 gedachtenpolitie als een soort Big Brother-programma dat op de achtergrond continu ter controle draait)}

Dat doet ons ‘hier en nu’, eveneens, gigantisch twijfelen aan onszelf.

“Ben ik wel correct? Laat ik mij niet te veel leiden door die trauma’s? Of klopt het wat mij al zoveel keer verweten is dat ik enkel en alleen maar een zondebok zoek? Dat ‘ik’ “gewoonweg” schuld bij ‘anderen’ wil leggen. Of ben ik echt, wat mij zo dikwijls verweten is, een fantast? Durf ik nog wel iets te zeggen? Laat ik mij leiden door angst? Hoe dan? Is wat er wordt opgemerkt wel correct? Bedriegen mijn zintuigen, mijn intuïtie?, mijn intelligentie? ->als dat al aanwezig is, … mijn delen mij niet? Word ik eigenlijk wel misbegrepen of denk ik dat alleen maar? Wil ik ‘gewoon’ graag zelf geloven dat ik misbegrepen wordt? Enz…”

Toch kan ik bijna niet anders meer -en hoe meer ik nu lees en eigenlijk een aantal zaken niet meer kan ontkennen daardoor- dan vaststellen dat niet enkel ‘ik’ vast zit.

Dat die indruk van misbegrepen te worden dus niet enkel in ‘ons’ verleden ligt.

(Jaja, ik weet het. Door te verwijzen naar romannetjes zoals die van Orwell of naar een compilatie van filmfragmentjes van.. een superhelden-movie dan nog wel.. (ooooeee, nu ben ik benieuwd wat er daar weer van gemaakt gaat worden; welke ‘stoornis’ daar weer opgeplakt gaat worden; of misschien.. jaaa, misschien zegt het wel onbewust meer, gewoon omdát ik die ‘oooeee’ aanhaal) .. ’ondermijn’ ik ‘de geloofwaardigheid’ wel weer zeker he.. Of.. net niet? Bewijs ik daarmee net iets anders?)

Hoe langer hoe meer zelfs, krijg ik de indruk, dat jullie, mensen, WEL DEGENLIJK vastzitten in jullie denken, en dat dát -vroeger en nu- voor dat ‘mis-begrijpen’ zorgt.

Dat dát, wat mij, ons, heel ons bestaan verweten is, als ware wij ‘zot’, ‘een fantast’, ‘een idioot’, ‘achterlijk’, ‘tegendraads’, ‘een aansteller’, ‘een moeilijk, lastig kind’… omdat we dat altijd al opmerkten en het ons ‘simpelweg’ afvroegen maar waar we verschrikkelijk afschuwelijk voor afgestraft zijn geweest als we dat aankaartten…

Dat dát wel degelijk (altijd al) een juiste vaststelling is (geweest) : Dat jullie denken vast zit in een verleden.

In.. geschiedenis.

Een constructie.

Een collectief-subjectieve zeepbellenhierarchie.. gestoeld op ‘de geschiedenis van de overwinnaar’.

Waarin elke ‘bedreiging’ van die individueel-collectieve zeepbellen of die zeepbellenhierarchie op zich, met een (on)menselijke medogenloosheid wordt bestreden.

En dat daarin, zowel in het verleden als in het ‘hier en nu’, die bron van dat “misbegrepen worden” ligt.

Waardoor die indruk van dat misbegrepen worden.. niet enkel een indruk is.

Want jullie WILLEN niet dat jullie zeepbelletjes doorprikt worden en gaan alles wat ook maar de potentie heeft dat te kunnen doen individueel-collectief-subjectief ‘te lijf’ met een aan waanzin grenzende, losgeslagen gewelddadigheid van een als in het nauw gedreven roofdier.

Want ook al zeggen en schrijven we enigszins verbloemd..

Laten we ‘het achterste van onze tong’ daardoor nog zelden zien..

Schuwen we ironie, sarcasme en zelfs cynisme niet..

Toch wordt er niet gevat dat ‘de materie’ daardoor niet begrepen zou kunnen worden.

Dat ‘het hier en nu’, die we al zo dikwijls proberen uitleggen hebben -vroeger en nu- maar niet begrepen wordt.

Al zeker niet omwille van al de uitleg die daarnaast ook al gegeven is.

(Zeker aan “naasten” en professionelen)

Nee, ik moet concluderen dat het van niet wíllen is dan.

En ik vraag me af:

Staren jullie zich dan echt blind op kennis?

Enkel en alleen op wat jullie kennen?

Het gekende.