1v8_k_vdkDonderdag, 30 september MMXXI
03:33u
beste,
Op vrijdag 24 september 2021 om 07:23u schreven we het volgende:
Waarom doe ik mezelf toch zoveel pijn?
———
Dan, zevenendertig minuten van.. leegte later:
08:00u
Beste, hoe voorzichtig u ook poogt te zijn, keer op keer geeft u, oa door uw woorden, blijk van uw echte gedachten.
Zo zei u gisteren:
“Ik heb onderhoud gehad met mijn supervisor. {…} Vind je het goed dat er eens een sessie, of misschien een deel van een sessie wordt opgenomen?
Misschien ZIET zij iets dat ik niet ZIE.“
Laat ons uitgaan van goede intenties.
Van úw goede intenties.
Ondanks alles gaan wij steeds uit van ‘de goede intenties’ van mensen.
Misschien is dat naïef.
Misschien… verwarren we naïviteit wel met verlangen.
Een diep menselijk, als sociaal dier zijnde (kinderlijk?) verlangen naar ‘aansluiting’, ‘bescherming’, ‘begrip’, ‘erkenning’, …
Of… misschien verwarren we geconditioneerde minderwaardigheidspatronen wel met naïviteit.
Waarin die minderwaardigheid –en daarmee een onvermogen tot zelfzorg (als in zelfbescherming ook)– zich uit in een onvermogen om van iets ánders uit te gaan dan “die ‘goede intenties’”.
Ondanks de ervaringen.
Zélfs, als ‘ik’,ergens, wéét dat het schadelijk is voor ons.
‘Naïviteit’ dan, lijkt ‘me’ minder schadelijk voor ‘mijn hersenen’.
‘Minder’ schadelijk, dan het erkennen, het moeten onderkennen van zelfhaat, zelfverachting, .. ..zelf-verloochening..
Of het als ‘levensbedreigend!’ ervaren van enige ‘zelfwaardering’ of ‘bestaansrecht’ voor ‘de entiteit’.
Maar misschien verwar ‘ik’ mezelf gewoon constant, .. ‘omdat ‘ik’ zot ben he, so I was told’.
Hoe dan ook: ‘Goede intenties’..
Dat u informatie over ‘mij’ deelt, of wil delen, om ‘een andere kijk’ te krijgen etc… kunnen we alleen maar aanmoedigen.
Dat is u trouwens al meermaals aangegeven.
(Het spijt me u dit nogmaals te moeten zeggen maar ‘alleen’ gaat u er niet geraken).
Wat er echter weer niet begrepen wordt, en wat angst en paniek veroorzaakt, is uw gebruik van het werkwoord ‘ZIEN’.
En als dat ‘ZIEN’, ook bij uw supervisor geïnstalleerd blijkt te zijn …
Geconditioneerd..
Vast zit..
Wat dan, vraag ‘ik’ me af, verstaat u onder ‘een andere kijk’!??
———
De tekst stopt daar, onafgewerkt; en de intentie om u die bedenkingen door te sturen werd op dat moment ook verworpen.
———
Op maandag 27 september 2021 om 05:27 werd – naar aanleiding van ‘iets anders’ (neen, niet alles heeft betrekking op ‘u’. Heel weinig of niets zelfs. Ook dát is u reeds gezegd) – het volgende geschreven:
Met verstomming geslagen…
Stilte..
Voor de zoveelste keer vervalt ‘ik’ in stilte.
In een stilzwijgen.. dat zijn oorsprong vind in ongeloof, denk ik.
In verbazing.
Met grote ogen, en een mond die open valt, blijft elke klank steken in mijn keel.
Stilte.
Ik ben verbaasd.
Dat betekend dat ik door het bazelen van iemand..
Door het raaskallen.. het razen en het kallen..
Én het ongeloof over wat er geraasd en gekald wordt..
Zó versteld sta..
Dat ‘ik’ letterlijk, zoals de herkomst van het woord ‘versteld’ indiceert, vást kom te zitten.
Dat ik zó verbluft ben, onthutst, ontzet, perplex, verbijsterd, ontdaan, …
Dat ‘ik’ er letterlijk sprakeloos van wordt.
Ik ben verbaasd.. ..en verval.. ..zoals altijd.. ..in stilte.
‘Ik’ begint te graven.
Wat maakt toch dat ik elke keer weer opnieuw in die stilte verval?
In die van stilzwijgen vervulde verbazing.
Wat maakt toch dat ik elke keer weer zó versteld sta dat ik letterlijk en figuurlijk vast kom te zitten?
Alsof ‘ik’ met verstomming geslagen ben.
En ik denk, dat het dát is.
Die ‘verstomming’.. is er letterlijk ÍN-GE-SLA-GEN.
Zowel ‘het moeten zwijgen’.. als ‘het stom zijn’…
Als in: steeds gekleineerd worden.. voor dom verweten.. bedreigd en afgestraft.. …
Alsof met het SLAAN ‘die condities’, die GE ook (als in een ik), werkelijk tot IN mijn GEN gemept zijn.
Tot in elke vezel, elke cel..
Tot in het diepste van mijn zijn.. of zoiets.
Geconditioneerde minderwaardigheid.
Het is er zo diep ingeslagen.. dat ik nog steeds vanuit die ‘templates’ reageer.
Dat ik maar steeds weer vanuit die.. overlevingsmechanismen.. ..«geregeerd! wordt.
Ik zwijg…
Als iemand iets zegt.
Zélfs, al is dat compleet van de pot gerukt.
Zelfs al zitten daar verwijten en beschuldigingen in ..die op niets! gebaseerd zijn.
Behalve dan op het denken en op het gedrag van diegenen die net die beschuldigingen uiten.
Hún gedrag, én hún denken..
Dat mij weer, elke keer weer, ten laste wordt gelegd.
Ik buig mijn hoofd en zwijg.
En door mijn hoofd te buigen en te zwijgen, wat enkel en alleen omwille van ‘die condities’ gebeurd..
Omwille van die geconditioneerde minderwaardigheid..
Denken (ja, zelfs geloven) mensen dat mijn stilzwijgen hun denken bevestigd.
Alsof het ‘stilzwijgend instemmen’ is.
Of zoiets als: ‘Zwijgen is toestemmen’.
Dat doet niet alleen zó al pijn..
Door dat zwijgen.. láát ik mij ook pijn doen.. -omdat dat ook in ‘die condities’ vastgeslagen zit- wat (nu) ook, ergens, pijn veroorzaakt.
Denk ik..
Als je monddood gemaakt ben..
Machtsmisbruik!… … …geeft nog altijd geen rechtsgeldigheid!
———
Dáár, stopte die tekst..
