1v8_k_vdkIk voeg nog een andere tekst toe.
Een oudere. Ik vind niet meer terug wanneer daar juist aan begonnen is maar alleszins al even geleden. (Eind juli begin augustus denk ik. Ja, voor ons.. is dat een eeuwigheid geleden.)
———
Dag beste
Tot dusver is er ‘gekozen’ om (zoveel mogelijk) schrijven achterwege te laten.
We wouden u niet nog meer belasten.
Maar eerlijk gezegd kost iedereen nog langer ‘beteugelen’ meer energie dan verwacht.
Niet enkel energie trouwens.
Dit schrijven echter, en het zal niet kort zijn, ‘voelt’ ergens aan als iets wat nú moet gebeuren.
Alsof het, als het nu niet meer gebeurd, nooit meer zal gebeuren.
Iets, zoals een laatste verzet of zoiets..
Omdat er een soort levensbedreigende chaos en paniek is of zoiets.
Die een soort levensnoodzaakelijkheid lijkt te geven aan dit schrijven.
Als in wat er al eerder gezegd is, of (af)gevraagd..
Wat is er erger? Een fysieke dood? Of een mentale dood?
sssssjjjjjjjjtttttt 🤫
En dat als het nu niet gebeurd.. dat er dan, zoals altijd, te veel onrecht in de doofpot zal blijven.
Ik schrijf ú aan, maar eigenlijk is dit schrijven meer als een afschrijven van.. , of als een vertellen van.. bedoeld.
Het vertellen van een verhaal, omdat het anders nooit meer verteld zal worden, of zoiets.
Iets, zoals dat blog.. een laatste strohalm.. een laatste… meanderende spreekbuis..
Want ik merk.. dat ik ‘de strijd’ aan het verliezen ben.
Dat alles weer dichtgetimmerd wordt.
Dat alles in het werk gesteld wordt.. om iedereen terug.. te doven.
-Een dam… gebouwd… verbouwd… bijna af… de meanders slibben ‘langzaam’ dicht.. –
En dat ‘mij’, nu, kwalijk wordt genomen, dat er gehoopt is, dat er vertrouwd is, en zelfs nu, .. dat er ooit.. hulp gevraagd is..
Die ‘poortwachters’, die ’veiligheidsraad’, die ANP’s,… of hoe u het ook wil noemen..
’Het systeem’, dat veel complexer is dan u voor mogelijk houdt, -en ik blijf maar in herhaling vallen- dat adaptief en zelfregulerend is, is het oude aan het overnemen of zoiets. Of op de ruïnes van het oude, dat crashte in 2017, weer een nieuw ‘zichzelf’ aan het (her)installeren, .. of zo.
Omdat het, ooit, dáárvoor en dáárin, zijn oorsprong kent.. en nog steeds, zo blijkt maar steeds weer.. meer dan nodig is.
“Levens”-noodzakelijk nodig is.
En ‘kwaad’ is… op ons.. wat ‘ons’ dan ook is..
Omdat wij het proberen te ‘bevechten’.. omdat we het.. verwoord hebben, ‘er’ over gesproken hebben… ONS, getoond hebben.. …gemeanderd…
Een systeem, een beveiliging… een ‘Ultron’ …
Dat kwaad is op ons..
En opnieuw ‘geïnstalleerd’ wordt..
New and improved.
Jullie, zijn de strijd aan het verliezen… Omdat ‘ik’ de strijd aan het verliezen ben.
Niet, omdat we willen, maar omdat we niet anders kunnen.
Niets anders kennen..
… … …
Vertellen… ‘ik’ moet vertellen.. nu het nog kan..
Al zal dat verhaal dan, nog steeds maar bij ‘deeltjes’ van het verhaal blijven.
Mogelijks komt het soms wat verward over, of springt het soms wat van de hak op de tak.
Sorry daarvoor dan.
Ik zal mijn best doen om een zo coherent mogelijke tekst samen te stellen maar de vermoeidheid is gigantisch en de chaos evenzeer.
Om maar te zwijgen over die allesomvattende zinloosheid.
Hoe die vermoeidheid, samen met dat van totale hopeloosheid doordrenkte nutteloosheid-gevoel het laatste half jaar is toegenomen, gaat mijn vermogen om te verwoorden kompleet te boven.
De paniek en de chaos die daar uit voortvloeit, die nu ook fysiek een apocalyptische weerslag heeft, evenzeer.
De ‘keuze’ om u aan te schrijven, en niet iemand anders, dokter [V.O..] bvb, lijkt, ergens, gewoon het meest logisch.
Al wordt er wel over nagedacht om dr. [V.O..] ook nog een kopie te bezorgen.
En naast jullie,… ís er gewoon ook niemand anders.
Niemand anders dan… ‘leegte’.
Zoals reeds aangegeven, is een uur therapie per week gewoon veel te weinig als ondersteuning.
-U mag mij altijd tegenspreken maar ik veronderstel dat ik niet de enige ben die dat beseft.-
Daar bovenop komt nog eens dat alle pogingen die we de laatste jaren ondernomen om meer en/of ‘beter omkaderde’ ondersteuning te krijgen, -ik hoop dat ik niet meer moet uitleggen wat ik met die ‘beter omkaderde’ bedoel -> als in dat omkadert uur dat ons parten speelt, die kunstmatige setting, de wetenschap dat er na dat uur weer ‘buiten’ gestapt moet worden, etc… en ja, het lijkt contradictorisch dan ivm bv een ‘opname’ maar dat is het niet nét omdat ‘ik’ dat weet …- en dat zijn veel meer pogingen dan die waar u weet van heeft, elke keer opnieuw, ‘simpelweg’, afgewimpeld worden.
Waarmee, onbedoeld veronderstel ik, daar moet ik toch vanuit gaan om er niet kompleet aan kapot te gaan, ‘vanalles’ constant getriggerd wordt.
“Zie je nu wel dat wíj niks waard zijn, dat wíj geen bestaansrecht hebben, dat wij géén hulp verdienen…”
(Het zijn maar enkele van de ‘minst’ zelfvernietigende.. “gedachten” die opkomen…)
Komt daar ook nog is bij dat een omgeving, een gemeenschap en een maatschappij, die mij al heel mijn bestaan in de steek laten, nog eens komen te zeggen dat ik, geen recht heb, om de nodige tijd te nemen, gewoon al, om nog maar te proberen, wat deeltjes te herstellen.
Deeltjes… waar zij (mee) verantwoordelijk voor zijn.. en die ze nog steeds verder beschadigen.
Niet in het minst door verantwoordelijkheid en schuld van hún denken en hún gedrag op ons af te schuiven. (Vroeger, ‘hier en nu’,.. én zelfs al in hun blik op morgen!)
Op dat blog zijn al wat zaken geschreven, en er zijn u al wat zaken verteld, waarmee aangegeven is, of proberen aangeven is, dat al die zaken bijeen mij écht op het randje doen balanceren.
(Voor zover dat het daarvoor nog niet ‘genoeg’ het geval was natuurlijk)
Maar evenzeer is er op die wijzen reeds aangegeven dat een aantal zaken die zich in de afgelopen tijd hebben afgespeeld, en die zeer zeker mee gezorgd hebben voor dat continu balanceren op die rand, ook iets anders getriggerd hebben.
Ik kan het niet anders omschrijven dan een soort van fatalisme.
Al wordt er geen geloof gehecht aan ‘een noodlot’ of iets dergelijks.
Maar het is een soort van hopeloze zinloosheid, die een soort apathische berusting voor wat er nog zou kunnen gebeuren met ‘het zelf’ -wat dat dan ook is- teweeg brengt, terwijl er een soort van suïcidaal programma als ultieme zelfbescherming op de achtergrond draait.
…
⚙️
…
Een… “bescherming”… (???)
🙇♂️
Only someone with an all overpowering and adaptive ANP system, like us, will understand what is trying to be said..
–
Although these are but movie fragments..
And using them to express something might… evoke.. the same dumb stigmatising thinking that we actually are trying to diminish..
Explaining something today seems far more ..advisable.. in pictures than in elaborated proza..
–
This is a good representation of what’s going on..
–
“The world “..
“Utrons’ world”..
Is us.
–
Only…
“Ultron” is winning..
–
But hey.. it still is just between my ears, right..
Die.. gedachtengang.. heeft mij anders doen kijken naar een aantal zaken.
Het zou misschien kunnen omschreven worden als het verleggen van een focus.
Het is nog steeds enkel en alleen maar overleven, allesbehalve leven, maar een overleven waarin overleven niet langer noodzakelijk lijkt.
Toch zeker al niet meer op jullie voorwaarden.
-> NOOIT MEER! Op jullie voorwaarden!
-(Zal ik het nog eens herhalen dat er sinds die crash eind 2017 één ding aan onszelf beloofd is.
Één ding, dat doorheen deze laatste vier jaar het enige is waar eensgezindheid over is:
Zó, zoals de voorbije 40 jaar NOOIT MEER!
Hoé dan ook!!!…, dát, nooit meer!!!
En nu dat ik merk dat daar, adaptief en zelfregulerend, terug meer en meer naartoe ‘geëvolueerd’ wordt.. en daar zelf, alleen, machteloos tegenover sta..
Wat a propos ook ‘dat systeem’ eigenlijk zélf niet meer wil he..
…
Ik heb u al verteld dat er ondanks de chaos en de paniek nog nooit zo hard gewerkt is als de voorbije jaren.
U, bent ‘een uurtje’ per week met me bezig.
Ik, 24/7.
Elk stukje, elk klein detail wordt onder de loep genomen.
Reflecterend, zelf-reflecterend, opnieuw en opnieuw en opnieuw..
Er wordt nagedacht over alles.
En ook daar wordt over nagedacht.
Koortsachtig wordt er gegraven in elke “gedachte”.. en de gedachten over die gedachten… steeds verder, steeds dieper..
Alles ontledend, alles analyserend… steeds maar weer opnieuw.
Er wordt zelf geprobeerd om na te denken over de gedachten die we niet kunnen bedenken om dan ook daar weer over na te denken… en zo verder..
Terwijl ‘de klok’ genadeloos verder tikt..
En ondertussen… blijven we maar helemaal alleen staan.. zoals heel ons bestaan al het geval is.
Ik veronderstel dat dat hard klink. Tenslotte zijn u en dr. [V.O..] aan het proberen mij te helpen, niet?
…
Maar ik kom daar nog op terug.
En dán mag u oordelen of u de conclusie rechtvaardig vindt of niet.
…
Maar dus, door dat harde werken begrijp ‘ik’ een aantal zaken beter.
Al is ‘begrijpen’ hier niet het juiste werkwoord.
Aanvaarden, onderkennen, toelaten, realiseren, erkennen, … zijn dat misschien iets meer, maar ik durf ze nog niet goed gebruiken.
Hetgeen ik vooral beter ‘begrijp’ nu, is dat ‘ik’ anders ben. Heel anders.
Héél anders dan andere mensen.
En dat hoe hard ik mijn best ook deed (of doe) om dat niet te zijn, om te doen alsof ik ben zoals alle anderen, …het heeft daar nooit iets aan veranderd; en zál -zo begrijp ik nu- daar ook nooit iets aan veranderen.
En dat ‘begrijpen’, dat ‘In-zicht’, heeft ergens een heel nieuwe denkpiste geopend.
Ik kan het het best verwoorden, denk ik, met het voorbeeld dat ik u al aangaf over het verleggen van de focus van ‘Wat wil ik?’
-wat jullie, de hulpverlening bedoel ik dan, mij constant als focus voorhielden-
naar:
‘Wat wil “ik” niet meer!?’
Daardoor begon ik niet alleen iets meer over ‘mezelf’ te begrijpen, maar ook over jullie.
En dát inzicht, of is het uitzicht?, brengt ons nu tot dit schrijven.
