1v8_k_vdkMaar waar te beginnen?
Misschien… bij die eerste persoon enkelvoud.
Meer bepaald de ‘ik-vorm’ die we doorheen dit schrijven zullen hanteren.
Om allerhande redenen is het gebruik van die vorm het meest evident.
Bekijk de ‘ik-vorm’ die we zullen gebruiken als een verzamelnaam.
Net zoals het evidenter is om in communicatie gebruik te maken van de verzamelnaam ‘ruiker’ of ‘boeket’ waar het een bos gevarieerde bloemen betreft.
Dat is gewoon evidenter, eenvoudiger, dan een opsomming maken.
Zeker als je zelf(s) niet alle bloemen bij naam kent; en de tuil zo onoverzichtelijk chaotisch is dat je geen zicht hebt op alle verschillende bloemen.
Hou gewoon in uw achterhoofd dat ‘ik’ -voor zover we ons kunnen herinneren- nooit ik is geweest. En dat die eerste persoon enkelvoud, samen met de overeenstemmende persoonsvormen die we zullen hanteren, over ons gaat.
Als in de eerste persoon meervoud.
Ik vat dat dat moeilijk is voor u.
Niet alleen omdat ik nu begrijp dat dat moeilijk te bevatten is voor mensen tout court, maar ook omwille van uw.. «fixatie.
U hebt, zoals u zelf aangeeft, nog niets ‘gezien’ bij mij.
En jammer genoeg, blijft u, ondanks al wat u al verteld is, daarop gefixeerd:
‘U moet iets zien’.
Begrijp me niet verkeerd he, ik vat dat natuurlijk wel.
U bent observator.
Heel uw studie, heel uw carrière, héél uw dénken is erop gefocust, gefixeerd, om denken, en – het daaruit voortvloeiende – gedrag te bestuderen door te observeren en dan te analyseren. Daaruit dan conclusies te trekken.
Dát loslaten, al was het maar voor …een deeltje… , zou een ondermijning van al wat u kent kunnen betekenen.
U zou al uw houvast kwijt kunnen raken.
En ik begrijp dat dat ongelooflijk beangstigend moet zijn.
Maar u vergeet, of geloofd niet, ondanks wat u vertelt is, dat net niets laten zien, of net tonen wat verwacht wordt, datgene is wat ik geconditioneerd ben van te doen.
Al heel mijn bestaan lang.
Altijd, continu, onophoudelijk.. tegenover iedereen.
En dat, al heel mijn bestaan lang.
Geloof me maar als ik u zeg dat ik daarin de expert ben.
Er is u eens gevraagd, ‘heel in het begin’, of u al eens iemand als ‘ik’ bent tegengekomen.
U hebt daar volmondig, en nogal snel trouwens, JA op geantwoord.
Maar ik geloof niet, ben er zelfs van overtuigd ondertussen, door u zélf trouwens, dat u nog nooit iets als ‘ik’ bent tegengekomen.
Anders zou u niet doen wat u doet. Zou u niet, opnieuw en opnieuw, ondanks al wat u al gezegd is, steeds ‘hetzelfde’ blijven doen.
Maar mij ‘geloven’ staat niet in uw woordenboek he.
Toch niet echt.
Mij geloven..
ONS! geloven, valt voor u samen met dat ‘ZIEN’.
Met wat u kan observeren.
De condities waaronder u, hulpverleners, geloofwaardigheid hecht aan wat we zeggen ligt in wat u kan ZIEN.
Om dan -enkel en alleen- dat ‘geziene’ terug te kunnen koppelen aan het gekende: jullie boeken.
Jullie “bijbels“.
Jullie allesomvattende heilige schriften.
Jullie kennis.
Zoals ‘ik’ tegen die [K…] zei:
“U hebt gestudeerd voor professioneel luisteraar, hebt een diploma behaald als professioneel luisteraar, …maar uw diploma zit zo diep in uw oren gepropt dat u niet meer in staat bent van te luisteren.”
En wat gebeurde er toen? : ze luisterde niet en deed ons afschuwelijk pijn. Sssjjjtt..
(De waarheid echter, is iets dat jullie wereld niet verdraagt. En de vijandigheid waarmee mensen de waarheid bestrijden… die, is pas waan-zinnig!)
En dat zien, dat opnieuw opmerken beangstigd mij.
(En ja, blablabla… ik ken jullie geloven ondertussen nu wel.. ‘het is mijn waarheid, niet dé waarheid’, niet? ; als het voor mij zo voelt.., niet?; ‘mijn’ subjectieve perceptie..; ‘het zijn allemaal maar ‘mijn ervaringen’..niet?)
Jullie houden vast aan jullie kennis, hoog in jullie ivoren toren, als almachtige bewaarders van ‘de enige ware kennis’, maar vergeten daarbij een cruciaal aspect van kennis.
Namelijk:
Kennis, omvat enkel het gekende.
Ook dat is al zo dikwijls proberen aangeven.
En ik begrijp best wel dat jullie niet alles wat we zeggen kunnen onthouden he.
Is het daarom ook niet dat jullie nota’s maken?
Maar als wij ons zó dikwijls moeten herhalen over zaken die al zó dikwijls en op zoveel verschillende manieren zijn uitgelegd, -en ja, érgens geloof ‘ik’ echt dat wij jullie met de paplepel alles wat nodig is om te kunnen helpen aan het aanbieden zijn, al van 2017, geduldig, en keer op keer opnieuw, met wat we vertellen maar ook via dat blog, via die muziek playlists (luister naar die teksten, die liedjes zijn niet zomaar gekozen hoor), zelfs via andere kanalen zoals instagram, poëzie, fotografie, mail … maar dat jullie maar alles wat jullie aangereikt wordt, zonder ook maar enige uitleg, blijven weigeren en/of uitspuwen- (en ik bedoel dan echt niet als er GEVRAAGD wordt om iets uit te leggen omdat je het niet begrijpt he, want dát doen we met graagte -want ik begrijp echt wel dat niet alles voor iedereen altijd te bevatten is -zoals bvb niet iedereen zomaar de relativiteitstheorie vat)— dan kan ik nog moeilijk anders dan de indruk krijgen dat er óf niet geluisterd wordt (of is het echt van niet kunnen omdat jullie vast zitten maar dat zelf niet beseffen?), óf dat we niet geloofd worden (omdat het niet tot ‘het gekende’ hoort en dus buiten ‘kennis’ valt?).
Waardoor wij, heel sterk de indruk krijgen, dat wij enkel bezig zijn, keer op keer opnieuw, zoals al heel ons bestaan het geval is, met ons te verantwoorden..
Te proberen.. te moeten.. verantwoorden… voor dat (een) bestaan.
En ik geloof niet dat u dom bent he. Integendeel.
Waardoor ik eigenlijk nog meer in verwarring geraak.
Want waarom zou u ons dan niet begrijpen denk ik dan.
Is het dan van niet willen? Niet kunnen?
Of toch ook hoogmoedigheid?
Want wat ook, gebeurd er dan met die nota’s?
Want we krijgen daarvan ook nooit iets teruggekoppeld.
Nooit krijgen wij van al wat al verteld is iets teruggekoppeld.
Geen samenvattend professioneel inzicht of wat dan ook.
Niets!
Alsof het taboe is -NOT DONE- om jullie professionele mening te delen, of zoiets.
Maar zoek ik net daarom niet professionele hulp?
What the fuck doe ik dan bij jullie als ik mij enkel moet herhalen –verantwoorden!?– maar nooit geen feedback krijg?!
Feedback die ‘ik’ nodig heeft om aan ‘mezelf’ te kunnen werken.. “SLEUTELEN”.
U vraagt mij u te vertrouwen.
Maar hoe kan ik u vertrouwen, als u ons niet vertrouwd?
Vertrouwen is géén eenrichtingsverkeer!
Hoe dikwijls moet ik dat nog zeggen?
U vraagt mij ‘uit mijn comfortzone’ te komen…
Ik doe niets anders. ‘Gewoon’ al door elke keer opnieuw naar u te komen en elke keer opnieuw te proberen hetzelfde uit te leggen..
Maar zelf uit uw comfortzone komen… ah neen dat niet he..
Dat lijkt ‘uit den boze’..
U zit zo ‘confy’ in uw ‘high and mighty’ luchtkasteel dat u het gevoel van ochtenddauw op gras niet meer kent..
Maar mij wel zegt hoe het zou moeten voelen aan de blote voeten..
Ik sta, alle dagen, in het gras!, mevrouw. Alleen.
Alleen, zit ik vast.. omdat ik niet geleerd heb mij voort te bewegen.. omdat mij afgeleerd is mij voort te bewegen.. omdat ik niet meer weet wat ik moet doen om mij voort te bewegen.. en al wat ik ‘alleen’ probeer, daar nog steeds weinig of geen verandering in gebracht heeft.
IK ZAL HET NOG EENS ZEGGEN: ik ben niet van suiker hé!
Ik kan, meer dan jullie waarschijnlijk, tegen een stootje.
En jullie hoeven ons niet “te beschermen”. (Als dat überhaupt is wat jullie denken te doen of te moeten doen)
Ten eerste kúnnen jullie dat ook niet, en ten tweede wíllen wij dat ook niet (meer).
–en ik begin nu stilletjesaan te geloven dat ik mij wel degelijk veel bewuster ben van de setting, de omkadering en de intentie van een therapie dan jullie; en dat ik dat veel beter gescheiden kan houden dan jullie … (Óla!?! …Of denken jullie óók dat die situatie met [L…] in Sint Hieronymus mijn fout was?! Denkt u, mevrouw, dat naast mevrouw [L…] haar tegenoverdracht(waarvan ik zeer zeker wil erkennen dat ik dié niet door had, toch niet in/met de intensiteit die later duidelijk werd)dat er bij ‘mij’ sprake was van overdracht? U hebt die ‘PADjes’ gelezen mevrouw.. denkt u werkelijk ook dat ik “verliefd” was, zonder het zelf te beseffen, zoals die [K…] en die dr [C…] beweerden? (Wat trouwens enkel en alleen diende om hún onvermogen en fouten -en ja ik mag dat zeker zeggen of moet ik dat verhaal van die EMDR nog eens doen?- te verdoezelen. Zal ik u anders dat geluidsfragment toch maar laten beluisteren hoe twee professionele hulpverleners -enkel en alleen om hun eigen vel te redden- professioneel zo zwaar in de fout zijn gegaan dat die én ‘blij’ mogen zijn dat we er nog zijn én ‘blij’ mogen zijn dat wij daar niet verder mee gegaan zijn. Wat zeker had gekund he. Nu zelfs nog. Maar ik ben zo ‘stom’ om te denken dat ‘het ook maar mensen zijn’. En dat mensen nu eenmaal fouten maken. En dat ze door ‘mij’ zo finaal af te straffen weer heel duidelijk gemaakt hebben dat dat voor ons niet geldt. Dat wij, zoals altijd, géén fouten mogen maken. Dat wij ons géén fouten kunnen veroorloven. Wat zwaar is he, want wij zijn, willens of niet, mens. Ergo, gedoemd om fouten te maken.) Of denkt u ook dat wij haar niet meer als [L…], gewoon een therapeute die -voor het eerst in ons bestaan he- menselijk met ons omging zagen maar dat we die, in dat moment, dat heden, door uit haar comfortzone te komen en menselijk met ons om te gaan, onbewust als een substituut van een ‘onvervuld verleden’ zagen? Dat wij verward waren door nabijheid en afstand? Een dom, afhankelijk… Hmmm.. wacht eens even.. ik denk het nu plots wel dat u dat denkt, denk ik. Dat zou ook het een en het ander van úw gedrag kunnen verklaren. Hebt u dan meer contact en/of informatie ‘gekregen’ vanuit die kliniek dan u laat uitschijnen? Waren mijn vragen, waar u eigenlijk nooit geen antwoord op gegeven hebt maar waarbij uw gezicht wel een ‘oei’ te kennen gaf -bvb of u die [K…] wel eens tegenkomt omdat ‘het wereldje van de psychologie’ zo klein is- dan toch niet zo onterecht?
En geldt dan voor u hetzelfde als voor al de rest ondanks dat u tegenover ons beweert van niet: dat ‘gelul’, diploma en status.. toch ook voor u boven de waarheid gaan? En uw supervisor??.. elke keer als jij daar onderhoudt mee hebt gehad.. gedraagt u zich anders. Wist u dat? Ik zou dat eigenlijk niet mogen zeggen want dan gaat u daar weer op letten en denken dat we dat dan weer niet zullen zien. Waardoor het weer nog eens onveiliger wordt voor ons.
Subtiel.. want u probeert maar steeds ‘vanalles’ voor ons te verbergen…maar heel ‘distinctief’ anders.
………
……
…
..
Aaaahhh stop met denken gast!
