1v8_k_vdkMijn naam is koen.
Ik ben 44 jaar.
Man.
Belg.
Vader van 3.
Ik wéét.. informatie over mezelf.
Technische informatie..
Geregistreerde gegeven geboortenaam, Gregoriaanse kalenderleeftijd, natuurwetenschappelijk biologisch geslacht, hedendaags-aardrijkskundige geboorteherkomst, geregistreerde nakomelingen … rijksregisternummer..
Ik heb daar geen voeling mee. Dat is niet ‘van mij’. Heeft ‘niets’ met ‘mij’ te maken. Maar ik wéét, dat het over ‘’een’ of ‘een iets van een’ mij’ gáát. Moet gaan.
-Zal ik u nog eens herhalen dat ‘ik’ geconditioneerd is, om ‘mij’ emotioneel los te koppelen van ALLES EN IEDEREEN!, mezelf incluis!-
‘Ik’, is geslagen, vernederd, gepest, verstoten..
Fysiek, seksueel en mentaal mishandeld, uitgebuit en bedreigd..
Geconditioneerd in.. ja, hoe moet je dat eigenlijk noemen? ‘Bestaansrechtloosheid’? ‘Identiteitsrechtloosheid’? ‘Gevoels- en waarderechtloosheid’? Grensrechtloosheid? “Keuzevrijheidrechtloosheid?” “Blind-doof-stomme-autoriteitsgehoorzaame autonomierechtloosheid”? …
‘IK’-loosheid?
Wat meer hebt u nodig?
Herinneringen? Emoties? ..
Die zijn er niet!
Hoe dikwijls is u dat al uitgelegd?
Toch niet in het bewuste, wat dat dan ook is. -voorlopig nog steeds niet-
Daar is trouwens een heel goede reden voor begrijp ik nu.
En u, de professional!, zou dat ondertussen ook al begrepen moeten hebben.
Voor mijn brein, voor ‘mijn’ overleving, is het te bedreigend om iets te herinneren (als in een ik-herinnering) of te voelen (als in een ik-gevoel).
Levensbedreigend! -weet u eigenlijk wel wat dat betekend? Wat dat écht betekend?-
En zolang er niet ‘voldoende veiligheid’ kan gecreëerd worden.. -ook ik in mij he- blijven die herinneringen en die emoties té levensbedreigend om .. «toe te laten.
Nogmaals, ik beweer hier niet dat ik geen herinneringen of emoties heb he.
Absoluut niet. Integendeel zelfs. Dat zou u ondertussen óók al moeten weten.
Maar wel dat mijn brein die emoties en herinneringen, -die nog eens verschillen van deel tot deel dan e- ‘door mijn geschiedenis’, als zó levensbedreigend! beschouwd, dat ‘ik’ ze niet integreer. Kán integreren. -ik mág ‘de puzzel’ níét maken!-
Waardoor ‘ik’ daar ‘afstand’ van neem.
Van dissocieer.
Constant!. -ik heb géén niet-dissociatieve-toestand meer he!. Dat heb ik u al meer dan een keer uitgelegd! Elke ervaring, elke omgeving, elke mens, iedere geur, elk geluid, elke kleur, …al wat ‘ik’ zie, hoor, ruik, proef,… al wat wordt opgemerkt.. ALLES! ..elk moment in ieder moment van elk moment in tijd en ruimte heeft de potentie om een emotie en/of een herinnering te triggeren …bij een deel, een van die delen of een van die schaduwdelen…dat daarvan dissociëren ook nodig is. Noodzakelijk. Levensnoodzakelijk! Zo veelvuldig, zo diep, en op zoveel verschillende trauma-vlakken zijn wij afschuwelijk.. «gemolesteerd. Begrijpt u dat wel? ..Elk ‘ik’-iets, elk ‘eigen-iets’.. als er ook maar enig ‘ik’-iets getoond werd of zichtbaar was, is dat afgestraft en vernietigd geweest. Vat u dat? Waardoor zelfs ‘die potentie’, van eender wat (herinnering, emotie, elke zintuiglijke prikkel… -die dan door die hsp-eigenschap nog eens exponentieel is ook) op een gegeven moment zó levensbedreigend geworden is, door operant geconditioneerde afstraffing he, steeds veranderend in tijd en frequentie, dat zelfs daar loskoppeling van nodig werd.. Waardoor er dus in die -voor mijn brein- levensnoodzakelijke, constante dissociatieve toestand is terechtgekomen waar ‘ik’ enkel -zoals u ook al is uitgelegd- op verschuif als in een soort spectrum. Waar, navenant hoe ‘veilig’ het geacht wordt, ‘lichter’ of ‘dieper’ in dissociatie geschoven wordt. Maar niet ‘uit’. ‘Nooit’ meer uit. (Zeg nooit nooit zeker he. Voeg er dan anders ‘voorlopig nog steeds’ aan toe) Zoals ‘ik’ u al eens trachten uit te leggen heeft aan de hand van die vergelijking van die zones van die Carolyn Spring die u ons zelf aangaf: Ja, ‘ik’ zit in die rode zone. Maar ‘ik’ wordt niet meer getriggerd in die rode zone. Letterlijk en figuurlijk. Als in: ‘ik’ wordt niet (meer) getriggerd door iets en ‘schiet’ dan pas in rode zone; En in: in die constante rode zone is ‘ik’ minder en/of niet ..bewust dan of zoiets.. onderhevig aan die triggers. (Omdat dat ‘verschuiven’ op dat spectrum sneller gaat of zoiets?) ..’Ik’ zit dus constant in die rode zone. ‘Ik’ ben daar nooit ‘uit’. Al zo lang niet meer dat ik het niet meer weet hoe lang. Maar ‘ik’ doet naar de buitenwereld net alsof ‘ik’ in groene zone zit, zodat niemand van buiten iets opmerkt.
Ik snap niet, volgens mij is dat toch niet zo slecht uitgelegd, dat dat maar niet gevat wordt.
Oh, en de stigma’s dan als je dat probeert uit te leggen.. wat daar dan van gemaakt wordt.. echt niet te doen.. als zou je compleet ‘koekoe’ zijn en alle realiteit verloren hebben. Dissociatie op zich, en DID, heeft niets maar dan ook niets met verlies van realiteitszin te maken. Enkel met de noodzaak van een organisme om met een voor dat organisme ondraaglijke realiteit om te gaan door die ondraaglijke realiteit te verbergen voor het eigen organisme zodat functioneren (overleven) mogelijk blijft. Waar jullie al die misvattingen vandaan blijven halen.. die jullie dan ook nog eens als waarheid zien, en dat terwijl jullie niet ervaren, niet voelen , niet wéten wat dissociëren is.. “Joost mag het weten” maar dat jullie het daarmee nog eens eens zo onveilig maken.. dát is een certitude. –
Wat denkt u dat er dan gebeurd als u, terwijl het niet veilig geacht wordt, terwijl het niet! veilig is, terwijl u dat weet en u dat nog eens gezegd wordt, toch nog blijft… «peuteren!?
Begint u de terughoudendheid al te vatten?
En waarom? Vraag eens aan uzelf waarom u dat deed/doet. Hoe anders moet of kan ik het na alles wat u al verteld is nog zien dan als: ‘eigenbelang’? U, de hulpverlener zál helpen. U, de zorgverlener, zál zorgen.
Wat u ziet, mevrouw.. wat u te zien krijgt..
Wat u getoond wordt… is een masker, een avatar, een façade, een (ijs)muur, een spiegel -waarin ú kijkt he- , een overlevingsmechanisme, een systeem, …een aanpassing, …
Een beveiliging..
Een levensnoodzakelijke verdediging.
En dat… met ‘de glimlach’..
Als u dat nog steeds niet door hebt.. ondanks al wat u al verteld is.. waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?
IK, ben nog geen één keer bij u ‘op bezoek’ geweest mevrouw.
OMDAT HET NIET VEILIG GENOEG IS!
Hebt u dat nog steeds niet door?
Ondanks al onze betrachtingen, ondanks alle informatie die u aangereikt wordt.. blijft de noodzaak om ons te beveiligen, te verdedigen, te ‘verstoppen’.. voor ú, mensen, .. noodzakelijk.
Vraagt u zich niet af hoe dat komt?
Hoe het komt dat dat na twee jaar nog steeds noodzakelijk geacht wordt?
-En neen, dat is niet enkel omwille van Sint Hieronymus, noch omwille van ons-
‘Ik’ vraag het mij nú alleszins wel af mevrouw.
Want het is niet dat ‘ik’ niet wil, integendeel.
‘IK’ wilt net héél graag. Dikwijls Té graag! zelfs, besef ik nu.
Maar ik kan ‘ik’ niet meer laten pijn doen mevrouw.
-en als je denkt dat daarmee bovenstaande (ref naar mezelf pijn doen door u antwoorden te geven die er niet zijn) eigenlijk ondermijnd wordt.. er is een groot verschil, een heel groot verschil tussen wat daar bedoeld wordt en hier; er is een ‘hemelsbreed’ verschil tussen: ‘ik, ik nog laten pijn doen’ (als in jullie mijn delen nog laten pijn doen) en ‘ik, mezelf laten pijn doen’ (wat die minderwaardigheids-‘templates’ etc.. zijn waar ik nog steeds machteloos tegenover sta) –
Mensen, mevrouw, zijn ziek aan die onfeilbaarheid.
En daarom.. zijn wij bevreesd, ja echt bevreesd!, om nog iets te vertellen.
Om ons nog te laten ZIEN. Te tonen.
(Ik heb u al verteld dat ‘ik’ aan het veranderen is en niet in het minst door de laatste twee jaar, sinds corona.. Mensen, hebben zichzelf laten zien tijdens Corona. Lees onder andere ‘Olympus has fallen’ nog maar eens goed.)
Want ELKE KEER OPNIEUW blijkt steeds weer dat die ziekte van onfeilbaarheid voor meer schade dan hulp zorgt.
En dat elke ‘bedreiging’ (die eigenlijk geen bedreiging is maar wel zo wordt opgevat) van die (die illusie van he) onfeilbaarheid met een ‘van op een van wraak beluste’ aanval wordt beantwoord.
En ik ben OP mevrouw.
Echt op.
‘IK’ kan niet meer OP.
‘Ik’ heb zin om mijn kop op de hoek van een muur open te kraken als een walnoot zodat het eindelijk gedaan is want er is toch niemand dat luistert OP.
Zeg mij eens..
Wat haalt u er uit..
Wat ‘bereikt’ u ermee te weten dat in die fysieke mishandeling slagen zaten met een broodplank op mijn bloot gat tot die brak.. om dan wat klap te krijgen omdat ik die plank stuk had gemaakt, en dat ik niet mocht wenen omdat ik er anders ‘nog wat kreeg’..
Of dat de verschrikkelijke ‘opvoeding’ die ‘ik’ heb ‘meegekregen’ -door mens én maatschappij he- gewoon een doorgetrokken lijn was van de verschrikkelijke ‘opvoeding’ die ‘mijn opvoeders’ hebben meegekregen.. wat ook ‘gewoon’ een doorgetrokken lijn was van die hun ‘opvoeding’..
En dat, ondanks al mijn betrachtingen om die ‘lijn’ te doorbreken in de opvoeding naar mijn kinderen toe, dat ik bots tegen ‘medeopvoeders’, een systeem, een maatschappij dat die ‘opvoeding’ -zij het subtieler maar de vraag rijst dan of dat niet nóg erger is- nog steeds doortrekt -> En mij ook nog eens afstraft net ómdat ik dat probeer te doorbreken..
