1v8_k_vdkMaandag, 18 oktober 2021 – 06:42u
Ik ben aan het lezen, zonder echt te lezen.
Aan het ‘zijn’, zonder echt te ‘zijn’.
Ik merk het.
Merk ‘die leegte’ weer steeds dichter sluipen.
Ik krijg geen tekst of tekening op papier. Geen verf op doek.
Die ‘grote leegte’ lijkt me weer op te slorpen.
Als een soort vacuüm waar je willens nillens wordt ingezogen.
Gisteren, al wandelend onderweg naar huis, beluisterde ik die recentste podcast van Carolyn Spring.
Podcast:#16 – Trauma needs a solution.
Voor de zoveelste keer overviel mij een onoverzichtelijke mix van kwaadheid, pijn, verdriet, ..blijdschap?, .. en weet ik veel wat nog allemaal.. , ..en zinloosheid.
Een soort aaneengeklit kluwen van ..emoties waar ik kop noch staart aan krijg en waar mijn brein op reageert met de enige manier die het kent: ‘Weg ermee!’
Alsof het wordt afgesneden.
De korst ‘instant‘ van de kaas gesneden.
Verwijderen, wat we niet kunnen gebruiken.
Maar op de een of andere manier flikker ik daarna die kaas in de vuilbak.
Hou ik voor ‘mezelf‘ enkel die perfect afgesneden korst over.
Een ‘oneetbare’ korst.
Waardoor ik met ‘een leegte’ blijf zitten; …en een honger.. waar ik niets van snap.
“Hoe komt het toch dat ‘ik’ niet begrepen wordt?”, moest ik denken.
“Wat doe ik verkeerd waardoor wat ík zeg, niet gevat wordt?”
Zonder achtergrondkennis, zonder diploma (is het dat?), heb ik al maanden geleden diezelfde dingen verteld als die Carolyn Spring.
Met exact dezelfde metaforen dan nog wel!
Het enige verschil is dat ik ‘leeuwen’ gebruikte, waar zij nu ‘beren‘ gebruikt.
Hoe komt het dan dat ík niet begrepen wordt, en zij wel, als wat zij nu in die podcast verteld -op sommige vlakken zelfs bijna letterlijk: als in exact, bijna woord na woord- hetzelfde is als wat ik maanden geleden aan die psychologe schreef?
Ik snap het niet.
Ik snap het echt niet!
Want het is ook niet de eerste keer dat die analogieën zo frappant zijn.
Dat wat ik al weken, maanden en/of zelfs jaren geleden gezegd en geschreven heb, dat ik diezelfde ‘dingen’ nu terugvind in wat bijvoorbeeld die Carolyn Spring schrijft en verteld.
Dikwijls zelfs exact of bijna exact, met dezelfde metaforen.. dezelfde vragen en bedenkingen.. dezelfde conclusies..
En dat is niet alleen met wat die mevrouw Spring zegt en schrijft, maar ook met andere ‘gevestigde waarden’, merk ik nu.
Het is lachwekkend.
Absurd lachwekkend!
Net omdat het dat totaal niet is.
Ik zou het nog kunnen begrijpen dat ík niet zou begrepen worden, denk ik, als de woorden, de metaforen, de beeldspraak die wij gebruiken, zó ver uit elkaar zou liggen met wat die ‘gevestigde waarden‘ vertelden als ging het over ‘een appel’ en ‘een peer’. (wat op zich toch ook niet eens zó ver uiteen ligt e)
Maar hier gaat het over een verschil tussen een ‘Jonagold’, een ‘Pink Lady’, een ‘Boskoop’ en/of een ‘Reinette’..
Neen…, dan vat ik echt niet dat je, zeker als professional, wel Onno van der Hart begrijpt, maar ons niet.
Wel Bessel van der Kolk, wel Alice Miller, ..Spinoza, Nietzsche, Arendt… ..wél Carolyn Spring..
Maar dat wij dan een enigma blijven.
Het ‘grappigste‘ dan nog, is dat ik ‘zelf‘ maar dingen blijf aanreiken die wél gesnapt worden, zoáls bovenvermelde ‘waarden‘, ter ondersteuning en verduidelijking van mijn eigen woorden, maar dat daar waar het dan ons betreft, er blijkbaar toch nog steeds niets van begrepen wordt.
Als waren wij een een kiwibes.
Of beter nog: Een te complexe, ‘het is onmogelijk-nieuwe’ en onbegrijpelijke ‘appel-soort‘.
Een ‘Pinkbosreinagold‘.
didisdna©MMXXI
