Omsloten door duisternis

14 januari 2022

09:19u

Een vlinder landt op een hand.

Neemt pauze.

Vleugels openen zich. Vleugels sluiten.

De volgende overgang is de laatste.

De laatste… metamorfose..

–

De laatste tijd lukt het me niet meer om ook maar iets te doen.

Elke keer dat ik me neerzet om iets op te schrijven blokkeer ik.

Tekenen.. , schilderen.. hetzelfde.

Lezen heeft zich daar ondertussen ook al weer bijgevoegd.

Hoe harder er geprobeerd wordt, hoe meer ik mezelf probeer te forceren om daar iets aan te veranderen, hoe meer ik blokkeer.

Ook in alle aspecten daarnaast merk ik dat ik meer en meer op slot ga.

En dat mag redelijk letterlijk genomen worden.

Kwetsuren die er al waren hebben nooit kunnen genezen.

Open wonden zijn de voorbije jaren enkel geïnfecteerd.

Sommigen zijn verder opengescheurd.

In sommigen is zout gestrooid.

Gewreven, peuteren, poken..

Waar zitten al die spoken?

Ook met modder en andere vuiligheid is gegooid.

Nog meer dan ooit tevoren kruipen, sluipen… dubbel-geplooid.

Alles lijkt sinds er hulp is gevraagd wel ontstoken.

En dan moogt ge, hoe zeer “ik” ook op slot probeer te gaan, die infecties proberen negeren.

Net zoals bij een ontstoken vinger blijf je dat pulserend kloppen constant gewaar worden.

12 januari 2022

07:43u

Mijn ‘leven‘ is een puinhoop.

Mijn ‘leven‘ is een hel.

Mijn fout.

In mijn hoofd denk en geloof ik dat wel.

Waarom lukt het me niet “mijn zaakjes” op orde te krijgen?

Ik zwalp.

Blijf maar in die uitersten van dat dissociatie spectrum trillen.

Zoals de naald van een drukmeter in een overbelast circuit.

Een reactor in meltdown.

Wat voel je.. …voel je .. …oelje.. …

Wat betekent dat eigenlijk?

Echt.

Wat betekent dat eigenlijk echt: ‘voelen‘?

De leegte?

De verdoving die ik ‘voel‘, opmerk, een indruk..

Wat bedoelen jullie eigenlijk? Wat verlangen jullie eigenlijk van mij?

Van ons!?

‘Ik’ wil mijn best doen! Doe mijn best.. ‘mijn’ best is niet goed genoeg.

Niets is ooit goed genoeg.

‘Ik’ snapt het niet.

Bedoel je dit?:

Als ik een ‘gevoel’ moet omschrijven dan dit:

Leegte! Een eindeloze, donkere leegte.

Over die leegte een koord gespannen.

Een wezen, balancerend op die slappe koord.

Zwiepend, zwalpend..

Trillende benen..

Toen ‘ik’ in 2017 crashte en in die eerste twee jaar daarna had ik constant de indruk van op een slappe, instabiele koord te balanceren.

Al heel mijn bestaan.

Een slappe, instabiele koord die over een diepe, donkere kloof gespannen was.

Ik zag het begin niet noch het einde en wist totaal niet van welke kant ik kwam of welke kant ik moest opgaan.

Ik had alle moeite van de wereld om enige balans te houden en de angst om de dieperik in te vallen was gigantisch.

Dat was toen, twee jaar geleden, ook zichtbaar.

Nu..

Nu heb ik de indruk van van die koord gevallen te zijn maar dat ik mij op de een of andere manier toch nog aan die koord vast heb gegrepen.

Als in een reflex.

Een overlevings.. reflex.

Onbedoeld.

Ongewild zelfs misschien.

Bengelend nu aan die koord heb ik niet meer de kracht om mij nog op te trekken.

‘Ik’ ben moe en wil graag lossen.

Maar er is iets dat ook panisch is om te vallen.

Om te ‘lossen‘.

Al wordt er ook gehunkerd naar rust.

De rust.

Reflexmatig blijven mijn vingers zich krampachtig rond die koord haken.

En terwijl ik ‘voel’ dat ik alle grip aan het verliezen ben, mijn vingers één voor één aan het breken zijn, blijf ik doodstil hangen.

Allé, zo doodstil mogelijk he.

Ik roep niet, beweeg niet, probeer zelfs niet te ademen en als er weer een van die vingers breekt probeer ik enkel weer zo snel mogelijk zo stil mogelijk te hangen.

Ziet ge het daar hangen? Het ding. Zwetend van de inspanning.

Een strakke, gewrongen glimlach op de lippen.

Op een gelaat.. gelaten.

–

Hola, neenee..

Ik ben niet ‘gevallen‘ he.

Ik ben, zoals altijd, van die koord geduwd!

Alleen heb ik niet meer de kracht om mij deze keer nog op die koord te trekken.

Ook mentaal niet.

Want ik weet niet meer waarom.

Niet dat ik dat daarvoor echt wist maar nu weet ik echt niet meer waarom.

En dat is in een notendop de voorbije twee jaar.

Mijn ‘ouders’, mijn “familie”, de ‘hulpverlening’,..

De maatschappij(n) die maar constant druk blijft uitoefenen “da’k nu maar is terug ‘normaal’ moet doen” en mij afdreigt die ‘financiële vinger’ af te breken terwijl ik daar hang..

Breek maar. Echt waar. Breek maar.. alsjeblieft!..

Alleen, en volledig omsloten door duisternis ben ik bang om te vallen.

Bang om te lossen ook, al hunkeren we daar wel constant naar.

Wordt er gehunkerd naar de rust die ik denk dat het zal brengen.

Ben ik ook bang om terug op die koord te kruipen? (moest dat nog lukken he)

Want waarom?

Waarom zouden we dat nog doen?

Om er weer afgeduwd te worden?

Ik wou zó ontzettend graag iets anders kunnen vertellen.

–

Oh ja, vader, Ik zal de schuld natuurlijk ‘gewoon’ weer buiten mezelf leggen zeker hé.

Hoe was het ook alweer?

“zoon, uw waarheid is na lang observeren een auto-geïnstalleerde waarheid. Daarnaast is er plaats voor een realiteit.”

Das waar ‘jong‘, ik heb mezelf geslagen, mezelf gekleineerd en elke opkomende vorm van autonomie en identiteit meedogenloos brutaal de kop ingeslagen.

Ge hebt gelijk man, da’s mijn fout.

Net zoals het mijn fout is, van mijn brein, om mijzelf ter bescherming op te delen.

En ‘moeder‘, zoals ge zei als ik gecrasht ben: ‘ik wil de koen da’k ik wil. Met deze ‘koen’ wil ik niks te maken hebben!‘

En voor ge de deur achter u dichtsmeet: ‘En nu zult ge waarschijnlijk weer een hele tijd niks van u laten horen zoals altijd’.

‘Ik’ laat inderdaad niets van mij horen. Ge hebt gelijk.

‘k Zal uwe naam ni noemen- psychologe met al uw beloftes.. vertel mij is waarom.

Waarom gij uw beloftes breekt, mij van die koord duwt om uw eigen vel te redden, en dan anderen mij daar de schuld van doet geven?

Als gij maar goed slaapt zeker hé.

Cliënt, patiënt,.. als het uitkomt om geen nummer te noemen.

Het is niet uw fout als statistieken aangedikt worden zeker e. Is dat niet wat jullie geleerd wordt?

Doe maar op.

Maar het is mijn fout, ik weet het. Het is mijn fout da’k nadenk.