Hg80Donderdag, 28 april MMXXII
02:28 – 03:08u
Tussen wakker schieten en opstaan (02:28u) en mij neerzetten om iets op te schrijven (03:08u) zitten duizenden gedachten.
En nu, nu we neerzitten, valt het me weer knap lastig om ook maar één van die gedachten te verwoorden.
Niets nieuw onder de zon dus.
Allé, op dit nachtelijke uur: Niets nieuws onder de maan en de sterren.
Of toch?
Toch!
Niet groot, niet veel, niet plots, … maar subtiel, zéér subtiel lijkt er iets te veranderen in al die gedachten.
Allé, niet zozeer in die gedachten zélf, maar in de ‘ondertoon’ van die gedachten.
Nu “ik” er aan denk: Tegen die dame, die psychologe van Exentra was ook al iets gezegd in de aard van: ‘Dat er, ergens, voor de eerste keer, boosheid werd opgemerkt voor al het onrecht dat ons is en wordt aangedaan, zónder dat dat zich intergraal tegen onszelf keerde én, belangrijke nuance, volledig vanuit en vóór onszelf’.
Die ‘nuance’ nu toevoegen is zeer belangrijk want het is het belangrijkste aspect in heel.. ‘die Zin’.
Alle andere keren dat er boosheid ‘gevoeld’ was, was dat niet vanuit en voor onszelf geweest.
Misschien klinkt dat ‘raar’ voor ‘normale’ mensen, maar alle andere keren dat wij boosheid ‘gevoeld’ hebben (of beter: toegelaten hebben) was dat ‘in functie van..’ of ‘in opdracht van..’ … iets of iemand buiten onszelf.
–Zoals voor een therapie-opdracht, of omdat iemand die je probeerde te vertrouwen je vroeg om die boosheid toe te laten, of in functie van de verdediging van iemand anders … –
Zeg nooit nooit natuurlijk maar Nooit is die boosheid -die TERECHTE boosheid- ooit gevoeld volledig vanuit en vóór ónszelf!
“Ik” heb het er nóg knap lastig mee.
Maar toch lijkt die ‘nuance’ steeds dieper onze gedachten in te sluipen.
Alsof er steeds maar meer alters blijk geven dat ze het strontebeu zijn hoe er met ons werd en wordt gehandeld.
Alsof ze, niet ‘in opdracht van..’ deze keer, maar vanuit hunzelf aan hetzelfde zeel proberen trekken.
En we weten allemaal wat een potentieel er dan in ons verscholen ligt als wij samenwerken.
Dat hebben we gevoeld en ondervonden eind 2018 begin 2019.
Voor we weer bedrogen, vernederd en uitgespuwd zijn.
Voor we weer verbannen werden naar de hel van de gevangenis van ons brein, omdat het ‘een ander’ beter uitkwam.
En wij, uit zorg voor die ander, ons dat weer welgevallen lieten.
“Sla uw roede maar stuk op onze rug, wij verdienen toch niet beter“.
…
Hoe kunt ge!?
Hoe durft ge!?
Vanuit de ‘hulpverlening’ dan nog wel!
Vanuit de mentale poort, de ‘ziel’ van de maatschappij..
Hoe kunt ge een reeds zo diep gekwetst en smekend schepsel zo meedogenloos vernederen, uitspuwen en afstraffen, weer met uitsluiting (terwijl ge wist dat dat al het diepst gesneden had), enkel en alleen maar om uw eigen fouten te kunnen verdoezelen.
En hoe durft ge die schuld dan ook nog eens bij dat schepsel te leggen!?
Net zoals ge, als maatschappij, de zwarte pedagogiek (die absoluut niét enkel in ‘het verleden’ ligt), die onverbiddelijk en meedogenloos is toegepast op ons (en omdat we anders zijn (hsp en hb ook) nog eens een extra zware dimensie heeft gekregen), nog stééds ligt te verdoezelen en de schuld daarvan afschuift op die meest kwetsbaren onder uw groepsleden, en die dan ook nog eens verbant naar een bestaan aan de rand waar ze maar amper het hoofd boven water kunnen houden.
Hoe kunt ge zo onverstoorbaar in uw spiegeltje blijven staren en uw kind ‘gewoon’ negeren?
Hoe durft ge, uw kind dat niet gevraagd heeft om geboren te worden, verwijten dat het bestaat en het er van beschuldigen dat het door zijn ‘bestaan’ je perfecte spiegelbeeld verstoord!!??
KRIJG DE KLERE!
KRIJG ALLEMAAL DE KLERE!!
Wij zijn die onrechtvaardigheid, die onophoudelijke onrechtvaardigheid SCHIJ-TE-BEU!!
…
Allé ja, subtiel is er dus iets aan het veranderen vanbinnen, denk ik.
Waardoor da’k eigenlijk, ergens, eens geen slecht gevoel heb eigenlijk.
Maar ‘k durf daar nu ook nog ni ál te enthousiast over zijn ook ni..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
