1v8_k_vdk03:50
Ben ik té hard bezig om ’terug productief’ te zijn?
Rond middernacht draaide ik me om, om te proberen wat te slapen.
Om half twee schoot ik de eerste keer wakker.
De tweede keer om half vier.
Beide keren was het de inhoud van een droom die voor een verontrust ontwaken zorgde.
Beide dromen lieten een opgejaagde, paniekerige indruk na.
De eerste droom is ondertussen te ver weg.
De tweede, wat er net voor het ontwaken nog van blijven hangen is, had iets te maken met bloemen water geven.
Maar dat lukte niet omdat er geen water was, omdat het maar niet regende, en iedereen was maar tegen mij aan het roepen en het dreigen omdat ik nog steeds die bloemen geen water had gegeven.
Maar ook, en ergens voel ik mij raar lastig om dat te zeggen, die bloemen (allé, rare planten die we probeerden tot bloei te laten komen), stonden ergens bij mij.
Als in: Op een stukje grond dat ‘van mij’ of zoiets was, waar eigenlijk niemand anders iets over te zeggen had.
Waar ik ‘gewoon’ rustig probeerde iets op te kweken.
Iets nieuw en raar voor anderen misschien, maar eigenlijk hadden die daar niets over te zeggen.
Maar toch stormden die ongevraagd dat land maar op en die serre maar in om mij uit te kafferen, mij te bespotten en die al moeilijke kweek die eigenlijk vooral ook rust nodig had te verstoren en vertrappelen.
En ik was zo ontzettend bang en onder de indruk van het geweld en de scrupuleuze toe-eigening en grensoverschrijdende betreding van ‘mijn domein’ dat ik enkel weer ‘ja-knikkend’ nog beter mijn best probeerde te doen, en mij de schuld die me toegesmeten werd voor het uitblijven van de regen aannam.
“Gras kan je niet sneller laten groeien door er aan te trekken!”, wordt er gezegd.
Dat geldt voor iedereen, behalve voor mij.
Tegen mij wordt er onder dreiging gezegd dat ik er MOET aan trekken.
En ik probeer dat nog ook.
Als dat gras dan afbreekt, los komt of uitgetrokken raakt, staat iedereen weer klaar om mij ‘de volle laag’ te geven.
Ik probeer van dat blog iets te maken en heb daarnaast nog wel een paar ideetjes die ik zou willen proberen uitwerken.
Dingen om ’terug productief’ mee te kunnen worden in die ‘samenleving’.
Maar ik weet nog niet goed hoe en wat enz..
Ik heb tijd nodig. Ik kan die veertig jaar niet zomaar ‘omwerpen’ alsof die nooit bestaan hebben.
Toch probeer ik net dat ook langs alle kanten te forceren.
Niet in het minst onder die aanhoudende druk van die ‘samenleving’.
En onder die onophoudelijke druk van die maatschappij.. ben ik niet aan het helen, maar mij weeral aan het aanpassen.
Weeral neem ik, als een kameleon, de kleuren van de omgeving aan.
Om mij te verbergen, om op te gaan in die omgeving..
Glimlachen.. en gaan tegen die 800km/uur…
Functioneren..
Ik ben niet aan het helen.
Onder die immense, constante druk van mens en maatschappij kan ik maar één ding: Dissociëren!
Daar ben ik geweldig goed in.
Mezelf weg cijferen.. mezelf pijn doen.. dat is me zeer goed aangeleerd.
Het doet mij ergens zoveel zeer dat ik merk dat ik weer zooó ontzettend ver weg ben.
Het doet me zoveel pijn dat die noodzaak nog steeds zo sterk aanwezig is.. en dat onder die maatschappij.. die wel veel ‘blabla’ verkoopt.. maar mij én ferm in de kou laat staan én mij enkel beschuldigd van het uitblijven van die regen..
Terwijl we zo hard ons best doen..
Maar weeral is ons best voor die mens en maatschappij..
Niet goed genoeg.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII