1v8_k_vdk10:42
Ik voel mij echt niet goed.
Ik voel mij misselijkmakend slecht.
Niet ziek, maar leeg en hol.
Rondtollend in de koude, lege duisternis van dissociatie.
De afstand die ik weer van mezelf genomen heb, geen idee waarom die noodzaak er nu weer zo hevig is, probeer ik, in paniek, op allerhande manieren op te vullen.
Sport, en bezig zijn met die voeding.
Die twee op de eerste plaats denk ik.
Functioneren.. tegen 800 per uur.. de kinderen.. dit, dat, ’t geen, ’t ees..
Alles, om maar niet stil te moeten staan bij die gigantische leegte.. die onoverbrugbare afstand tot mezelf.
Wat heeft me nu weer getriggerd?
Wat heeft ons nu weer zo ver weggeslagen in dat roodste rood?
Die week met de kinderen?
Neen, niet de kinderen op zich noch die week..
Wat dan? Wat dan!? Denk!..
Die verhuis?
Ja, das klote maar nee, dat is het niet. Het was er al vóór.
Dat constante veranderen van afspraken?
Iedereen eist dat ik rekening houd met hun.. maar als ik hetzelfde vraag, doe ik moeilijk, ben ik een ambetanterik of een muggenzifter.
Waarom is dat toch?
Waarom vindt iedereen het maar normaal dat er met hún eisen, grenzen, gevoelens, agenda’s, meningen.. rekening wordt gehouden.. maar dat als ‘ik’ exact hetzelfde vraag voor ons –min die mening dan want die durf ik zelf niet te hebben– dat onze vraag dan als ‘abnormaal’ wordt afgedaan!?
Als ‘lastig’ of ‘ziek’, ‘ongehoord’ of ‘labiel’, ‘abnormaal’ of ‘gestoord’..
‘Ik’ snap dat niet.
Moeder, vader, broers.. iedereen ‘rond’ mij zegt: “Dít, is mijn gevoel! Dít, is mijn grens! Dit of dat, is wat ik wil, mijn mening..! en iedereen moet daar ‘maar’ rekening mee houden! Want anders..”
En als ik, met een klein bang hartje, hetzelfde probeer te doen door te vragen: “Wil je aub rekening houden met ‘mijn’ gevoelens, ‘mijn’ grenzen.. meer niet, meer vraag ik niet..”
Dan krijg ik direct alle verwensingen van de wereld naar mijn kop gesmeten.
‘Wat een slecht kind ik ben.., hoe durf ik.., waar haal ik het recht vandaan.. !’
Niemand is ooit fout, alleen ik.. en hoe durf ik..
Ik weet echt niet hoe dat komt.
En dat is al heel mijn “leven” zo.
Ik snap daar echt niets van.
En dat is niet alleen door mensen zo maar ook door instituten en structuren.
Als ik mij zelfs al zover krijg om iets te vragen waar ik dikwijls eigenlijk zelfs recht op heb bijvoorbeeld, krijg ik dikwijls bakken verwijten en kritiek over me heen, want hoe durf ik? Waar haal ik het recht vandaan?
Ik snap dat echt niet!
Het lijkt wel of er zonder dat ik dat weet een blad op mijn rug plakt waar ‘kick me!’ op staat, en iedereen stampt mij dus maar zonder dat ik begrijp waarom.
En als ik dan na de zoveelste honderdduizendste keer gestampt te zijn is reageer.. dan staat iedereen klaar om mij te zeggen wat voor een onmens dat ik ben.
Ik snap dat echt niet, maar ik ben dat zó ontzéttend verschrikkelijk beu!!
Ik ga gaan fietsen.. maar voel mij constant leeg en hol.
Ik voel mij machteloos en moe.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
