Vertrouw op “JEZELF”!

Voor de zoveelste keer lezen we in een passage in een van die boeken van Alice Miller wat we zelf al zovele malen hebben trachten aan te kaarten.

Ons woordgebruik, onze woorden zijn wel iets anders, maar niet zó anders dat het ervoor zou kunnen zorgen dat we niet begrepen zouden kunnen worden.

Al zeker niet door hulpverleners!

Integendeel zelfs: Ons woordgebruik is bij “gebrek” aan technisch jargon eigenlijk net toegankelijker.

De soms ‘kinderlijke’ beelden die we gebruiken, de metaforen waar we ons zo dikwijls mee trachten te behelpen, zijn geenszins verwarrende of dubbelzinnige parabels.

Die hulpverleners doen “mij” twijfelen!

Die hulpverleners doen mij constant twijfelen aan onszelf!

Door constant de schuld bij ‘mij’ te leggen (onbewust; omdat ze zelf onbewust vastzitten in hun denken); en omdat ‘ik’ vanuit die trauma-templates die schuld zonder meer ook nog eens aanvaard (meestal op het moment van interactie ook onbewust), twijfel ‘ik’ -net zoals vroeger- aan onszelf.

‘Ik’ twijfel aan al wat we zien, ‘ik’ twijfel aan al wat we horen, ‘ik’ twijfel aan al wat we voelen, opmerken… en ‘ik’ twijfel vooral aan al wat we denken.

‘Ik’ twijfel aan ál wat WIJ is!

Dóór die trauma’s –door ‘vroeger’ dat ook nog steeds vandaag is– vertrouw ‘ik’ onszelf niet.

‘Ik’ twijfel aan alles van ons!

En die hulpverleners, door hun ‘positie’ en door hun ‘stellingname ín die positie’, versterken constant dat wantrouwen in onszelf.

-Dat is ook wat we kennen; dat is wat we gewoon zijn; en dat is ook wat we door ‘vroeger’ constant zelf doen: Onszelf vernietigen!–

En om nu weeral, voor de zoveelste honderdste keer, in die boeken van die Alice Miller, die psychologe die van ín de psychoanalyse schrijft óver de psychoanalyse, over de gevaren van een vastgeroest en verhullend denken in de psychoanalyse, net dát te lezen wat we zelf al zovele malen aanhaalden..

Om net dat weer te lezen waardoor we bij die hulpverleners in diezelfde trauma’s vast blijven zitten..

Waardoor we in een soort self-fulfilling prophecy blijven zitten..

-> een self-fulfilling prophecy die ZIJ!, de hulpverlening, mee in stand houden!

dóór zich niet bewust te zijn van hun eigen vastgeklitte denken..

dóór zich niet bewust te zijn van hun eigen starre, voorgekauwde denken dat ze als ‘almachtige waarheid’ op ons projecteren..

-Net zoals vader, net zoals moeder.. broers.. de maatschappij.. net zoals iedereen in onze directe omgeving.. en dat los van onszelf ook nog eens geprojecteerd te zien op de kinderen.. (zie maar eens hoe hun beeld van de wereld… én zelfs dat van mij, hun vader, gemanipuleerd wordt!)..-

dóór te twijfelen aan ons..

dat we net dáárdóór in die impasse blijven zitten.

Dat we net dáárdóór weer vernietigend twijfelen aan onszelf…

Al weken zitten we weer diep, diep in dissociatie.

We hadden geen idee waarom.

Tot nu!

Die noodzaak om ons weg te trekken..

Die noodzaak om te dissociëren…

Die noodzaak om ons te beschermen!

zit in:

1) dat, wat er constant op ons geprojecteerd wordt;

2) dat we daardoor tot niets anders komen dan een ons verantwoorden voor en een verdedigen tegen een denken dat niét van ons is

en 3) de door die trauma’s geïnstalleerde mechanismen die ons daarbij in een extreem minderwaardigheidscomplex doen vervallen en in een aangeleerd compleet wantrouwen in onszelf: Een geconditioneerd wantrouwen in al wat we zien, horen, ruiken, opmerken, voelen.. én denken.

Het geïnstalleerde wantrouwen in onszelf.. het niet vertrouwen op onszelf én de versterking daarvan ín de hulpverlening, als tóppunt! nu, zorgt voor die levensnoodzakelijke (af-)(be-)scherming.

Het is het niet vertrouwen op onszelf, als aangeleerd gedrag, versterkt door vader, moeder, broers, de maatschappij.. en nu dus ook, als summum, door de hulpverlening, wat ons die voorbije weken weer zo diep in dissociatie duwde.

En eigenlijk wisten we dat al weken geleden..

Al weken geleden hadden we dat opgemerkt.. maar “Gij zult niet merken!”..

en ik sloot mij af..

‘ik’ sloot ons weer af..

van ons..

Daardoor konden we ook niet meer verder lezen.. weeral..

We merkten op..

We voelden..

Maar we konden niet vertrouwen op onszelf..

Templates.. -> dissociatie..

‘Ik’ moét leren vertrouwen op onszelf!

‘Ik’ moét leren vertrouwen op wat we zien, horen, ruiken, opmerken, voelen..