1v8_k_vdk07:50u
Nogal een geluk dat de koeien overal geen bellen moeten dragen.
Het galmende geklingel en geklangel dat onophoudelijk door de valleien van de Jura echoot is om klinkklaar zot van te worden.
‘k Kan moeilijk geloven dat hoogsensitiviteit een puur menselijke aangelegenheid is, dik integendeel zelfs.
Dus loop ‘k mij hier al dagen af te vragen hoeveel koeien er zichzelf een kogel door de kop zouden willen jagen.
‘Gewoon’, om eens even verlost te kunnen zijn van dat constante gebimbam rond hun nek.
Van dat opgedrongen en opgebonden ratelende klokkenspel, dat constante gedreun..
Kling-klang.. kling-klang.. kling-klang..
..BANG!!..
Gewoon..
Voor even eens een seconde rust.
Als ze dat al zouden kunnen denken natuurlijk.
De wind, wat gezoem van bijen en vliegen, een kraai die kraait, wat getsjirp, krekels..
Ergens in de verte een schreeuw van een roofvogel..
Kling-klang.. kling-klang.. kling-klang..
Enkel menselijke activiteit overstemt dat rammelende geklater van die bellen..
Een vliegtuig, wagens die op en af razen op de weg die een beetje verder ligt, een motor, een traktor… mensen.. kakelend..
En wat die koeien betreft: Laat ons wel wezen: er is geen enkel koe die zichzelf die bel heeft omgebonden.
En hoelang zouden mensen dat eigenlijk zelf volhouden?
Als nu eens alle kerken en alle moskeeën continu, dag en nacht, hun klokken zouden luiden en zouden oproepen tot gebed; of als een wezen, dat zich boven alles boven staand waant, óns nu eens een bel zou ombinden die óns dan 24/7 bij al wat we doen zou “vergezellen”, zouden wij er dan aan denken om ons een kogel door de kop te jagen?
Wij kunnen dat wél denken, natuurlijk.
En “ik”, ‘k denk dat ook ..constant.
‘k Denk dat al heel mijn bestaan constant.
Daar waar wij wonen -i.e.: zowel de plaats waar wij toevallig geboren zijn (en dus ook gelabeld en ‘getagd’) alsook de wereld van mensen- doét ons dat ook constant denken.
Al dat onophoudelijke kletterende lawaai; al die verblindende lichten; al die drukte, die onophoudelijke menselijke drukte..
Constant, maar dan ook constant zijn wij compleet overbelast.
Al heel ons bestaan.
Maar er werd ons gezegd dat dat niet kan.
Dat we niet ‘onnozel’ moesten doen, belachelijk.. komediant..
‘k Heb alles “van mij af” proberen zetten.. mij “af” proberen zetten..
Om te proberen voldoen aan verwachtingen.. verwachtingen van mens en maatschappij.. om niet ‘onnozel’ te doen.. niet belachelijk.. wij zijn belachelijk.. zeggen ze..
Om geen belachelijke komediant te zijn.. te moeten zijn.. maar heus, ‘k speel geen komedie.. help..
‘k Heb “alles van mij”.. AF.. proberen zetten..
‘Mezelf’ zelfs midden in alles “ingestort”.. om me te bewijzen.. om iets te proberen zijn.. om een beetje geborgenheid te kunnen krijgen.. of een beetje.. liefde.. of zoiets..
De groep.. weet je wel.
De groep..
Mijn “primaatieve” voorgeprogrammeerde brein..
De veiligheid van de groep.. de maatschappij..
Maar ‘k kon “mij” niet ‘afzetten.
‘k Kan “mij” niet ‘afzetten’.
Wat ‘k ook probeerde, wat we ook geprobeerd hebben en proberen.
En “mondieu’ au nom de dieu wat zijn we daar verschrikkelijk voor afgestraft..
Geweest..
En nóg!
‘k Voel mij zoals ‘k denk dat die koeien zich moeten voelen.
Daar waar ‘k woon, in de wereld van mensen, voel ‘k mij al heel m’n bestaan lang als zo’n koe met een bel omgebonden en wat ‘k ook doe, ‘k lijk daar niet aan te kunnen ontsnappen.
Kling-klang.. kling-klang.. kling-klang…
“Weet ge hoeveel mensen bij mij komen om te vragen voor een andere woonst? En weet ge wel dat ík die financiering van die psychologische hulp al goedkeur? Dat ík dus de hulp bij uw mentale gezondheid al goedkeur. Ge zult daar willen of niet toch een paar maanden moeten blijven hoor. Weet ge hoeveel mensen er graag zo’n nieuwbouwappartement zouden willen?”
BANG!!
‘k Kan niet naar dat appartement.
‘k Kan ons niet naar dat appartement laten gaan.
En als dat betekent dat we daardoor ook die professionele hulp moeten laten varen.. omwille van de dreigementen die daarmee geuit worden ook.. de manipulatie..
Dan zij het maar zó!
‘k Doe het dan wel alleen!
We doen het al heel ons bestaan alleen.
Dan vinden we zelf wel een manier.
Ook zonder hulp.
Zonder “familie” en “vrienden”.. zonder die o zo solidaire maatschappij..
Zonder GROEP!
“Mijn kwetsbaarheid”.. is nooit een zwakte geweest.
En dat beginnen we beetje bij beetje te ontdekken en te beseffen.
Alleen…
Kling-klang.. kling-klang.. kling-klang…
BANG!
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
