1v8_k_vdk12:56u
De stress en de onrust begint weer toe te nemen.
‘k Had me een plaatsje gevonden waar ‘k me sinds gisterenavond had geïnstalleerd.
Aangezien gisteren zeer zeker ook fysiek een zware dag was geweest (30km trail run), wou ‘k mezelf verplichten om vandaag wat rust te nemen.
Fysieke rust dus.
Een beetje schrijven, wat teken of schilderen of misschien een beetje lezen..
Als het maar niet hiken of lopen of zo was.
Niets té fysiek.
Tot ongeveer een uur geleden is dat redelijk goed meegevallen voor ons doen.
‘k Heb natuurlijk wel al acht keer gedacht om toch eens te gaan wandelen of toch eens te gaan lopen -een klein toertje maar, zeg ‘k tegen mezelf- maar tot hiertoe kon ‘k het weerstaan.
‘k Héb wat geschreven; ‘k héb zelfs wat geschilderd.. een poging tot..
‘k Heb mij gewassen ook.. helemaal.. ‘t mocht ook wel 😅.. en de spullen in de wagen wat aan het herschikken geweest..
Maar de onrust stijgt.
Onophoudelijk crescendo.
Het tot rust proberen komen, het hier rustig proberen blijven zitten begint nu zelfs averechts te werken.
De stress neemt toe; ‘k begin “mij” ongemakkelijk te voelen; lastig, paniekerig..
Het mezelf verplichten hier te blijven begint te wegen.
‘k Begin af te tellen naar de avond en het is nog maar net middag.
Nog zeven uur en dan gaat de zon onder, dan kunnen we gaan slapen.
Niet om te slapen maar om morgen te kunnen vertrekken.
Weer verder te kunnen trekken.. weg.. altijd maar weg.. o hemel de onrust!
Mensen denken dat wij hier zijn om op vakantie te zijn.
Even rust.
Even weg van alles weg.
Even.. op vakantie.
Mooie foto’s op Instagram ..ha..
‘k Heb even mooie foto’s getrokken in Bornem en omstreken.
Anders, maar op zich even mooi.
Maar ja, sociale media he.
Het verlengde van de façade.
Een foto van een mooie zonsondergang over de Schelde krijgt “instant” 10 ‘likes’ meer..
Maar dat die nevenschoonheid getrokken is tijdens een wandeling op de rand van een mentale afgrond staat niet mee op de foto natuurlijk.
En nu, nu is die nevenschoonheid die we proberen te fotograferen..
De ‘selfie’ met de ‘thumbs-up’ voor de kinderen..
Nu zijn onze foto’s ineens mooie vakantiekiekjes…
Vakantiekiekjes waar de diep donkere schaduwen die boven ons hoofd hangen.. niet mee opstaan..
Maar wel als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen..
‘k Bén hier niet op vakantie.
‘k Ben hier niet ‘even lekker van alles weg’.
Nog niet in’t minst.
‘k Ben weggegaan uit een situatie waar we in verzeild zijn geraakt..
In gedúwd zijn..
Dat wel ja..
De impasse en de extra belasting van die ondoenbare, onleefbare woonsituatie waar we in vast kwamen te zitten..
Ontlopen ja.. om te proberen die te doorbreken ..en weg uit die situatie.. uit die traumasporen ook.. te proberen om rust te vinden om te kunnen reflecteren.
Nadenken over alles, dat wel ja.
En weg van die belastende, benijpende situatie..
Maar gaan lopen van onszelf..
Nee, dat kunnen we niet.
Dus nee, heel duidelijk NEEN!, wij zijn hier niet op vakantie.
Het is hier serieus maar dan ook serieus werkendag voor ons, vergis u niet!
Dit is, met de vinger op de trekker, nog een poging om een reden te zoeken voor een ‘morgen’..
En voor een hoé die ‘morgen’ er dan voor ons nog zou kunnen uitzien.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
