1v8_k_vdk‘k Ben stappen aan het zetten, dingen aan het doen die, door die macht der gewoonte, (soms) zó vreemd, zo bevreemdend, ja soms zelfs onnatuurlijk lijken aan te voelen..
Niet alleen voor mij/ons..
maar ook -en misschien vooral zelfs- voor onze omgeving,
[die zo gewoon was/is van te slagen; die zo gewoon was/is van óns te “mogen” slagen; die zo gewoon is dat wij onze rug aanbieden; die zo gewoon was aan onze ‘met verstomming geslagen’, wat die omgeving ons zelf heeft aangeleerd, dat ze het ons nu zelfs kwalijk nemen dat wij hun die roede niet meer willen aanreiken en onze rug niet meer willen aanbieden.
Ze nemen het ons zelfs zo kwalijk dat wij hun geen roede meer willen aanreiken, onze rug niet meer willen aanbieden, niet meer ‘met verstomming geslagen’ stil willen zwijgen, dat ze ons zelfs betichten van agressie.. hun agressie..
Dat ze hún nimmer aflatende agressie op ons projecteren.]
dat het ergens beangstigd.
Dat het ons weer totaal uit evenwicht brengt ook.
Dat we ons weer constant zitten af te vragen of we wel juist zijn.. of we niet verkeerd zijn, fout zijn…
Reflecterend, zelf-reflecterend.. voor “mij” én de kinderen.
Of het wel ‘klopt’.. wat we denken..
Klopt het wel?!
Maar het VOELT juist aan..
Het voélt zo juist aan..
Het voelt, diep vanbinnen, zó.. natuurlijk aan.
..
‘k Kan incasseren.
Daarmee dat we er nog zijn.
Maar we zijn niet gemaakt om te incasseren..
Ook daarmee dat ‘k er nog ben.
En neen!!
Voor diegenen, die velen die dan denken dat we dan gemaakt zijn om te slagen, ook dat kunnen we, maar dat is jullie denken, maar ook daar zijn wij niet voor gemaakt.
‘k Denk,
Dat wij gemaakt zijn..
Om te leren.
En we zijn aan het leren.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
