1v8_k_vdk03:44u
Om kwart voor 1 schoot ‘k wakker.
‘k Kan niet direct zeggen van wat.
Een wagen of een camionette?
Bus, brommer of vrachtwagen?
Of iets boven mij?
‘k Was alleszins wakker geschoten ván iets.
Iets dat me vrij hevig moet doen verschieten hebben, want de adrenaline gierde nog na.
Wat het ook was, nu was het stil.
Bijna bevreemdend stil zelfs.
Voor heel even dan toch.
Rond half tien ongeveer, met een zwaar hoofd, probeerde ‘k het verkeer te negeren om de slaap een beetje te kunnen vatten.
En ergens, tussen de vermoeidheid door, of net dóór de vermoeidheid, moet dat toch even zijn gelukt.
Tot ‘k om 00:44u dus hevig wakker schoot.
Omdat het op dat moment rustig was (relatief); en omdat ‘k toch wakker was, dacht ‘k om misschien eindelijk wat werk te kunnen verzetten.
‘k Zette koffie en begon wat mail na te kijken.. de sociale media wat af te lopen.. en ‘k weet niet: de vermoeidheid?.. de loomte door die vermoeidheid?..
‘k Kreeg ons niet gefocust en ineens zijn we twee uur verder zonder dat er echt iets is gedaan.
Ja ok, ‘k heb geantwoord op een mail.
Ene van wat: twintig? die nog ‘open’ staan.
Dat blog blijft leeg van wat we er eigenlijk willen opzetten omdat we de rust niet vinden om aan die teksten voort te werken.
Tekeningen blijven liggen.. gedichten, verscholen in ons brein..
Lezen lukt haast niet en er is nog zoveel dat we zouden willen lezen.
We zijn kleine stapjes aan het zetten.
Kleine, kleine stapjes.
Tergend klein.
Tergend langzaam.
Maar.. volhardend vastberaden.
Zonder ook nog maar één illusie te koesteren.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXI
