1v8_k_vdk09:11u
‘k Had gehoopt van na die verhuis wat tot rust te kinnen komen, zodat we in alle rust wat van die teksten konden uitwerken en publiceren ook.
Die teksten over die rondritten, trektochten, fietstochten etc..
Over hoe ‘k met die triathlon voorbereidingen ook contact probeer te maken met onze fysieke verschijning.
Ja, die.
Maar vooral ook die filosofische, levensbeschouwelijke teksten.
Daar hadden we graag verder aan gewerkt.
Want nu blijft alles zo vaag. Blijft alles nog steeds zo vaag.
En blijft ons denken daardoor.. verpletterd.. gepletterd.
Maar ‘k kan niet denken.
Het lukt ons niet om hier tot rust te komen, om te denken.
‘k Sta hier alle dagen oververmoeid op met een galmend, zoemend, pulserend hoofd en een ’tuut’ en een gesuis in m’n oren.
Alsof ‘k een hele nacht in een discotheek gezeten heb.
Weet je wel? De moment dat ze daar ‘den boel’ afzetten en de lichten aandoen.
Als je dan buiten stapt, nat en bezweet de koude ochtendlucht in.
Je klamme huid die zich samentrekt en opstijft, je tepels ruw tegen de natte stof van je t-shirt schurend.
Je pupillen die zich pijnlijk dichttrekken tegen het plotse te veel aan licht.
Je hoofd zoemt, galmt en pulseert nog na.
Waterdamp stijgt even surrealistisch van je hoofd omhoog, alsof je nog staat na te smeulen,
als het surrealistische gevoel dat je hebt van in een andere wereld te zijn.
Je voelt je verdwaasd en terwijl je de frisse ochtendlucht door je neusgaten naar binnen zuigt overvalt je een loomte die zich doorheen heel je lijf jaagt.
Je lichaam.. dat schreeuw.. om rust!
Alleen zijn hier geen ‘stille vroege uurtjes’.
Hier zijn die vroege uurtjes die aanloop in stijgende lijn van kabaal dat niet meer stopt.
Oh, en hoe dat ‘k dat weet van die discotheken: ‘k deed dat niet graag. Dat deed ons te veel pijn.
Maar..
