1v8_k_vdk08:27u
(Dansende cowboy)
Ach dokter..
Bij eender wat ‘k doe lopen mijn gedachten in een razend onnavolgbaar tempo al wat geweest is, al wat is en al wat mogelijk nog komen zal, op en af.
Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
‘k Zal niet overdrijven, maar wat wij denken en bedenken op een uur, zo begrijp ‘k nu, daar denken de meeste mensen op een hele dag zelfs nog niet aan.
En dan heb ‘k het alleen nog maar over het aantal gedachten.
‘Gewoon’ het denken, bedenken, reflecteren, nadenken, herhalen, herbezien, herhalen, herbezien, herkauwen, herpuzzelen, ontleden, fileren, dissecteren, absorberen, herdefiniëren, kalibreren, reformeren, bijschaven, opnieuw beginnen, katalyseren, reflecteren, ..
Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Dan heb ‘k het dus nog niet over het ‘Wat’ allemaal.
Het ‘Hoe’, het ‘Waarom’.. objectiviteit vs subjectiviteit.. perspectieven.. en dat van sport en spel tot tijdruimte.. en van elke prikkel.. opgenomen door een hypergevoelig, hyperactief, filter- en gewenningsloos senso-motorisch apparaat..
Ja senso-motorisch, want ook elke beweging dat ‘k zelf doe, elke interne verandering, activering of aandrijving, van stappen tot ademhalen, wordt constant gedetecteerd én geanalyseerd.
Al heel m’n bestaan. (‘k Snap nu trouwens wel, sinds Exentra, dat gij u dat totaal niet kunt voorstellen.)
Alles overgoten met een uitgerekt scala aan repetitieve trauma’s in elk groot traumagebied afzonderlijk én gecombineerd.. die mij over al het voorgaande óók nog eens doen reflecteren: adem ‘ik’ wel ‘juist.. naar anderen hun eis? etc…
Denk je dat ‘k overdrijf?
Als er één ding is.. dan minimaliseer ‘k.
Al wat je al gelezen hebt -dit, en alles hiervoor- probeer ‘k af te zwakken.. te minimaliseren..
Niet in het minst omdat ‘k mij schaam, maar ook omdat ‘k mezelf als ‘fout’ zie.
Mezelf alleen maar als ‘fout’ kan zien, niet een ander.
M’n woorden lijken dan misschien wel alleen maar anderen “de schuld” te geven.. (alhoewel, wie verwijt ons dat eigenlijk? (maar als je dat denkt dan luister je echt niet)) ..maar m’n denken en m’n voelen legt alleen maar schuld bij onszelf.
Dat is me aangeleerd.
Als een gekooid en constant geslagen beest.
Dat klinkt zwaar, ‘k weet het, want ‘k heb toch eten gehad.. en kleren..
Dat is waar.
En ‘k voel mij daarom ook schuldig.
Omdat die gekooide, geslagen mentaliteit m’n geestestoestand ís. Begrijpt ge?
Omdat dat ÍS hoe ‘k ben “opgevoed“!
En dat ook dát “mijn fout” is.
Maar ook omdat ‘k aangeleerd ben van nooit.. ongeacht wat.. in de hand te bijten die je voedt.
“Stockholm”, weet u wel.. ‘k heb u dat al eens gezegd..
Enig idee wat voor innerlijke conflicten dit schrijven dan teweeg brengt?
En ‘ik’ doe dit om te proberen herstellen hé!
En de maatschappij -toén, en vandaag nog steeds hé- doet exact hetzelfde!
Vandaag, met dat appartement wéér! én elke schreeuw om hulp daarbij.. onontvankelijk te verklaren..
Ons dus, wééral, onontvankelijk te verklaren!
WEERAL!!
En waarom?
Omdat wij niet niet in jullie ‘normaal’ zitten.
Niet binnen jullie ‘gemiddelden’ vallen.
Jullie.. NORM..
Waar iedereen.. ongeacht hoe of wat.. maar moet inpassen.. volgens jullie..
Desnoods met geweld. Altijd! met (on)menselijk veel geweld en agressie!
“Da’s de mal die wij vooropstellen en daarin zul je passen! Desnoods compleet gebroken!”
(en als je je probeert te verzetten tegen die agressie, wordt ‘ik’ beticht van júllie agressie)
Hoor je wat ‘k zeg? Dokter!
‘k Geef m’n eigen de schuld van wat anderen mij ten onrechte aandoen én aangedaan hebben omdat “ik” niet in hun “normaal” pas.
Snap je dat!?
Waanzinnig hé.
Je reinste waanzin, ‘k weet het.
IK, wéét het!
‘k Zal het nog eens zeggen: Stockholm!
En niet alleen “ik” zit daar in vast hé.
“Ik”, in een slachtofferrol ja.
Maar niet “alleen maar”.. of “gewoon”.. omdat ‘k dat “wíl” hoor!
Dat wordt ons wel verweten, dat wel.. maar “ik” probeert er juist alles aan te doen om daar uit te geraken.
Maar omdat jullie, de maatschappij, ons daar maar steeds opnieuw blijven induwen.. door de daders -de “kidnappers”; de “opvoeders”- steeds opnieuw te blijven verdedigen en goed te praten.. zonder julliezelf ook maar één seconde in twijfel te trekken… omdat jullie eigenlijk ZELF ‘dader‘ zijn.. omdat jullie die “opvoeding” ZIJN!, ..en jullie jullie zelf dus (onbewust) steeds opnieuw identificeren met die daders.. alle schuld buiten jullie zelf plaatsend.. in onze schoenen..
Die verdedigen.. door dan in de aanval te gaan tegen ons.. door ons bijvoorbeeld te ‘verwijten‘ “een andere waarheid” te zien.. of al wat we zeggen te reduceren tot maar “een gevoel”.. “ons” ‘gevoel’..
En dat.. omdat wij iets zeggen..
De objectieve waarheid!
Die van jullie nooit geen daglicht mag zien.
‘k Zal het nog eens zeggen: Plato’s grot! Hoe dikwijls moet ‘k dat nog herhalen!?
Al wat wij zeggen zijn jullie constant aan het verdraaien.. aan het aanpassen aan jullie denken.. omdat jullie, niet “ik”, dat niet aankunnen van in eigen boezem te kijken.. en te zien dat jullie, niet ‘ik’, in een subjectiviteit leven.. een fantasie.. een droomwereld…
Een collectief-subjectieve zeepbel.
Schimmen.. op de achterkant van een grot.
En terwijl ondermijn ‘k maar steeds mezelf.
Geef ‘k mezelf nog steeds van alles, altijd de schuld.
Want mijn brein zit namelijk nog steeds vast in die absurd onoverkomelijke dreiging van een giga-monster dat over me heen gebogen staat, slaand en schoppend, lachend en dreigend ..dat als ‘k ook maar één traan laat -terwijl ‘k daar in elkaar geslagen door dat giga-monster op de vloer lig –door een van diegenen die ons eigenlijk had moeten beschermen– en de anderen ‘gewoon’ toekijken– dat als ‘k ook maar één traan laat, dat ‘k er dan “nog wat krijg”..
Alles dokter, maar écht alles wat “ik” ooit geweest is –of ben– is op de korrel genomen ÉN afgeschoten!
Al wat ‘k deed, al wat ‘k kon.. al wat “ik” ben. ALLES!
“Ik” overdrijf NIET!
A-llés!
Bijvoorbeeld: al werd het toen nog zo niet benoemd: die hoogsensitiviteit.
Kun’t g’u dat voorstellen dat al wat je zintuiglijk opvangt wordt weggewuifd alsof dat dat niet kan?
Probeer u dat voor te stellen als kind hé: Dat al wat je hoort, ziet, ruikt, voelt, etc.. dingen die u dus overprikkelen en overbelasten ook.. lawaai bvb en fel kunstlicht, drukte, menselijke drukte.. dat alle mensen rondom u zeggen dat dat niet kan. Je ouders, je broers, je leeftijdsgenootjes, je leerkrachten… iedereen zegt dat je ‘vangt’, dat er iets met je scheelt, dat je een leugenaar bent, dat je abnormaal bent.. achterlijk.. ..moet ‘k verder gaan? Probeer u dat voor te stellen hé, als kind hé.. dat al wat je zintuiglijk opvangt.. wat je dus niet NIET kunt opvangen omdat je uw zintuigen niet kunt afzetten he.. dat u gezegd wordt dat dat niet kan.. niet normaal is.. Enig idee hoe hard je aan alles (van jezelf) begint te twijfelen?
En dat gebeurd vandaag nog steeds hé!! Zie met dat appartement.
En ik vraag om hulp, ook aan u hé!, en jullie laten mij weer ALLEMAAL stikken!
Zeggen ons WEERAL dat dat niet kan dat dat appartement onleefbaar is voor ons..
of doen niets om ons te helpen.. blijven ‘gewoon’ staan kijken zonder iets te doen..
De argumentatie: het is wel een nieuwbouw dat hem is toegewezen he; het is technisch goedgekeurd; andere mensen ‘klagen’ daar toch ook niet over…
wAUW! Echt.
(Wat nam je trouwens zo stil tussen je lippen dokter? ‘k Weet het, het was ‘gewoon’ een voorbeeld dat zogezegd niets met ons te maken had, niets met uw denken over ons te maken had, maar denk niet aan roze olifanten hé.. maar het zegt veel dokter.. over u, en over hoe u naar ons kijkt.. want het is niet de eerste keer dat ‘k merk dat ‘k als een soort ‘Rorschachvlek’ werk op mensen.. op u ook.. waarbij ze dan hún eigen onbewuste gevoel op ons projecteren.. Paranoïde!? Lachwekkend. “Ik” is niet paranoïde dokter. “Ik” denk niet dat ‘heel de wereld eropuit is’ om ons ’te raken’. Maar ‘k ben wel zéér voorzichtig geworden, want ‘k ben nu wel een keer te veel pijn gedaan. Ook door u dokter, onbewust misschien maar toch. Omdat je zelf niet door hebt hoe vast u zit. Maar dat maakt mij niet paranoïde, wel voorzichtig. Misschien extreem voorzichtig, dat wel. Misschien zelfs té extreem. Maar kunt ge ons dat kwalijk nog nemen? )
Maar dus ook m’n hooggevoeligheid, m’n emoties, m’n fysiek, m’n denken –m’n zo compleet anders denken.. wat dus nu creatieve hoogbegaafdheid blijkt te zijn–
Niets dokter, is er heel gelaten.
Niets “van ons”.. is heel gelaten.
Geen spaander, is van ons overgelaten.
Wij zijn versmacht, verpulverd en verkracht.
Fysiek én mentaal, figuurlijk én letterlijk, keer op keer opnieuw.
Op alle mogelijke manieren en in alle mogelijke vormen.
I kid you not!
Ge zijt soms.. aangedaan.. van wat ‘k u vertel..
Maar “ik” heb u eigenlijk nog helemaal niks verteld van ons.
En het erge is hé, het ergste eigenlijk, dat het nog steeds niet stopt.
(Ook.. in de “hulpverlening” niet. EN ja!, ‘ik’ zet hulpverlening tussen haakjes dokter, ‘ik’ zet “ú” dus tussen haakjes dokter, want hulpverlening ís geen hulpverlening als niet de hulp geboden wordt die nodig is. Iemand met een gebroken been een boterham proberen voederen helpt niet. Die zijn been moet eerst gespalkt worden. ‘k Weet niet hoe ‘k het nog simpeler kan uitleggen dan al wat ‘k al geschreven heb zenne. Pffff.. “ik” wordt hier zoooo moedeloos van!)
Ik weet niet dokter hoe ‘k ‘ik’ moet zijn. Begrijp je dat?
Ik weet zelfs niet hoe ‘k mens moet zijn.
En ‘k zit vast -zwaar vast in trauma’s.
In POST traumatische stress. Constant!!
Maar ook in ACTIEF!!! traumatiserende stress!!
Snap je dat dokter!!??
Wij zitten constant in ACTIEF TRAUMATISERENDE STRESS, dokter!!
Vandaag ook hé!
Kan “ik” nog duidelijker zijn!?
Door de maatschappij, door mij niet de rust te gunnen om te helen..
Door onze klacht over dat voor ons onleefbare appartement onontvankelijk te verklaren -ons dus ook weer onontvankelijk te verklaren- GEWOON, omdat wij niet binnen het “normaal” van mensen vallen.. want “het is technisch goedgekeurd dat appartement .. een nieuwbouw ..en anderen “klagen” daar toch niet over”..
Jongens toch!?!
Hoe erg is dat nu toch!?!
Post traumatische stress én actief traumatiserende stress!
Constant!
Nog steeds!
En ondertussen ben ‘k in twijfel.
In diepe, diepe twijfel over al wat ‘ik’ is.
Al wat ‘k voel en denk.
Al wat ‘k opvang met die zintuigen, al wat ‘k opvang emotioneel ook.. de energie, kleur en warmte (of kou) in mensen.. van mensen..
Subtiele veranderingen..
Maar ‘k twijfel.. al weet ‘k dat het juist is..
‘k Twijfel aan onszelf.
Omdat dat ons -van dag 1!- aangeleerd is.. en ons vandaag nog steeds gezegd wordt..
Ook door u, dokter..
Door jullie.. autoriteiten.. psychologen en psychiaters..
Door “mijn” waarheid vs jullie ‘dé’ waarheid.. te plaatsen; “mijn” realiteit vs jullie ‘dé’ realiteit..
en om de een of andere reden is de subjectiviteit die jullie uitdragen en verdedigen DE waarheid..
en als jullie gewezen wordt op die subjectiviteit.. die jullie als objectiviteit bestempelen.. dan ben “ik” plots weer ‘de fout’.. het psychiatrisch geval..
En als ‘k jullie jullie subjectiviteit BEWIJS.. dan gaan jullie in de aanval tegen ons
Door ons te straffen, uit te sluiten..
Onontvankelijk te verklaren!
Want jullie zijn wel de autoriteit hé!
En “ik”, ‘k ben niets!
En dat zullen jullie mij snel weer eens duidelijk maken.
…
‘k Blijf te vaag, ‘k weet het.
Niet voor lang meer!
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
