1v8_k_vdk=== 06:28u ===
Ik weet niet meer van waar het juist komt of waar ik het juist hoorde.
Wie zei het tegen me of waar las ik het -als ik het al ergens las.
Het kan ook goed zijn dat het van onszelf kwam.
“Alleen“.. herinner ik het mij niet meer.
-> Op zich is dat mogelijk wel veelzeggend ook want ik merk dat bij de sterkste blokkades op mijn herinneringen op enig waarde-ik-narratief liggen. Op een (waarde)ik-gevoel dus.
Soit..
De exacte woorden kan ik me niet meer herinneren maar de exacte opzet nog wel.
De intentie van het beeld om een inzicht duidelijk te proberen maken.
Het gaat als volgt:
Twee personen in een situatie waarbij verwacht wordt om op een bepaald uur ergens te zijn.
Laten we zeggen dat persoon A altijd op tijd is; persoon B altijd te laat.
Weken, maanden, jaren (om maar een tijdsverloop aan te geven he) dát patroon.
Nu, ergens op die tijdlijn, komt persoon A door omstandigheden toch eens te laat.
Persoon A wordt hier heel zwaar op afgerekend.
Dat persoon A anders altijd op tijd is, (misschien zelfs meestal te vroeg), wordt compleet genegeerd en enkel die ene “te laat” staat persoon A ten laste.
Daarop, op die “ene te laat”, wordt persoon A afgerekend.
Het tegenovergestelde nu gebeurt met persoon B.
Als persoon B eens één keer op tijd komt wordt dat overmatig beloond. Alsof persoon B de prestatie van de eeuw verwezenlijkt heeft.
Die dynamiek, die ik hier nu tracht te verduidelijken, zit, zeer reëel, heel zwaar verweven in de samenleving.
(Er wordt wel het tegenovergestelde beweert, namelijk dat hard werken altijd beloond wordt, maar dat is niet meer dan “brood en spelen”. Zand in de ogen. Kwatsj dus. Het goed kunnen uitleggen, zelfs al bestaat 90% van wat je zegt uit leugens of manipulatie van de waarheid, (het liefst nog ten koste van iemand of een bevolkingsgroep of zo), wordt in de samenleving veel beter beloond. En als je (figuurlijk én letterlijk) over lijken gaat nog veel beter. Zie maar naar Donald Trump, Boris Johnson, Vladimir Putin… of Bert Van Der Krieken)
Hoe dan ook, ikzelf ben, door voor mezelf onbevattelijke redenen, steeds zeer extreem onderhevig aan die dynamiek; en ik ben aan die onrechtvaardigheid heel -Héél gevoelig (ook al zeg ik daar meestal niets van -> zie ‘met verstomming geslagen‘)
Die hypergevoeligheid voor onrechtvaardigheid heb ik ook in de gesprekken met psychiaters en psychologen.
In therapie dus.
Dus merk ik ook in therapie dynamieken van onrechtvaardigheid heel scherp en snel op, ook al zeg ik er meestal niets van.
Nu, zoals ik dus zei, ben ik om voor mijzelf nog onduidelijke en onbevattelijke redenen, zeer onderhevig aan die dynamiek die ik kwam te beschrijven.
Zelfs in die gesprekken met psychiaters en psychologen dus, in therapie dus, iets waar ik hulp, validatie, ondersteuning, begeleiding, veiligheid… Rechtvaardigheid! zou moeten ervaren en krijgen, ben ik dus zwaar onderhevig aan die bias.
Zélfs al zeg ik dat.
Zelfs al zeg ik dat tegen die hulpverleners, dat die dynamiek aanwezig of gaande is, die blijven onderhevig aan die bias, blind voor die dynamiek.
(Alhoewel ja, blind? Als je dat zegt, uitlegt, toont… aan de hand van voorbeelden ook hé -> zie Zien 1t/m8 bvb.. dan kan je toch niet meer van ‘blind’ spreken hé? Of ben ik nu “gewoon” weer zo verkeerd?)
Ik geef een voorbeeld:
Al meermaals heb ik aangegeven dat ik niet hetzelfde denk als andere mensen.
[Die bevestiging is trouwens ook van die psychologe van Exentra gekomen dat hoogbegaafden -wat dus ook op mij van toepassing zou zijn- anders “bedraad” zijn (waar dus wetenschappelijk bewijs van is in de vorm van hersenscans -zowel van breinen van hoogbegaafden als van mijn brein hé]
Maar dus, ook al geef ik dus aan dat ik anders denk, zoals ik uitleg in ‘bedenkelijk bedenkelijke gedachten‘, ik weet wel dat ik onderhevig ben aan dezelfde noden van het ‘mens-zijn’ (als in honger, dorst etc… biologie dus).
Ook dat ik beperkt ben tot het gebruik van dezelfde communicatiemiddelen: Spraak, beeld, tast, geur, smaak…
In die communicatiemiddelen, waarin spraak als vooruitgeschoven communicatiemiddel ook nog eens de dubieuze eer toebedeeld krijgt van onderscheidend en verheffend te zijn, beperken net taal –vocabulaire, woordkeuze, zinsconstructie, context, achtergrond.. etc, en de dynamiek van zender-ontvanger.. etc, de communicatie ook nog eens. (als je vb slecht- of goedgezind bent kan het zijn dat je dezelfde woorden anders ontvangt..)
Daarnaast merk ik bij mezelf op dat mijn denken zeer zwaar beïnvloed wordt door trauma’s.
Daarmee bedoel ik onder andere dat (vroegere) ervaringen ertoe leiden dat ik steeds opnieuw in een bepaald denken herval.
Een denken waarin ik getriggerd word ook. En waarin zelfs mijn reacties dikwijls niet van mij maar aangeleerd zijn -> als in de keuze tussen ‘vecht’, ‘vlucht’ of ‘bevries’.. (of overgave, vermijden of bestrijden/compenseren. Maw zelfs mijn temperament is.. hoe zeg ik dat best?.. aan banden gelegd.. bepaald.. geconditioneerd.. getraumatiseerd.. Ja, zelfs in mijn verdedigingsmechanismen -die die elke mens heeft he- ben ik getraumatiseerd, want wat mijn copingstijl ooit ook was/is.. het is blijkbaar altijd fout.
Er is dus een denken in mij dat niet van mij is, maar dat ik aangeleerd ben.
Ik merk ook dat ik meestal uit angst in dat soort denken verval.
Angst om uitgesloten te worden, angst om gestraft te worden, angst om gepest te worden, angst om gekleineerd te worden, angst om zaken afgenomen te worden, lichamelijk en/of mentaal gevangen te worden genomen, pijn gedaan te worden… faalangst, slaagangst, angst om te excelleren…
Nu, ik zeg dat ik anders denk.
Ik zeg dat tegen die therapeuten bijvoorbeeld.
Maar ik zeg daar dus ook bij dat ik evengoed onderhevig ben aan biologie, aan de beschikbare communicatiemiddelen, aan conditionering, cultuur etc..
Waarin ik ook al aangegeven heb dat naar mijn “aanvoelen” de momenten waarin ik het meest “menselijk” lijk te reageren -waarmee ik dus bedoel: zoals andere mensen reagerend- dat net dát bij mij/ons dan veelal vanuit trauma is. Zeer dikwijls (om niet te zeggen zo goed als altijd) vanuit angst dus.
Waarmee ik dus bedoel dat de momenten waarop anderen vinden dat wij het meest “norm-aal” reageren -zoals hun denken en handelen dus- dat net dat voor ons meestal diep geconditioneerd (getraumatiseerd) gedrag is.
En nu komt het:
Ook al zeg ik dat dus allemaal;
En ook al herhaal ik én bewijs ik dat keer op keer opnieuw
Dat ik in de kern
NIET ben en denk zoals (de meeste) andere mensen
Toch wordt door mensen (therapeuten, psychiaters en psychologen incluis)
elke keer opnieuw
Elke enkelvoudige aanleiding
hetzij biologisch, hetzij door communicatieve beperkingen, hetzij door trauma-coping of wat dan ook (één keer te laat komen van persoon A dus)
Aangegrepen en aanzien als hét bewijs voor ál ons denken en ál ons gedrag.
Dus,
die bias,
die oordelende en veroordelende dynamiek,
aangevuld en versterkt door mensen hun verwachtingsbias ook,
gebaseerd op een onevenwichtig “twee maten en twee gewichten”,
op ONRECHT!! …
Het is tegen dié dynamiek dat ik ons maar constant moet verdedigen.
Het maakt niet uit hoe dikwijls dat ik uitleg en bewijs dat mijn denken anders is, anders dan dat van de meeste andere mensen, van zodra dat ik één keer eens iets zeg of doe dat in dezelfde lijn ligt van het denken of het gedrag van andere mensen (dat denken en/of dat gedrag dat vooral ook hulpverleners VERWACHTEN), wordt net dát aangegrepen om dat als hét bewijs van AL mijn denken en AL mijn gedrag te nemen.
Dus, ik ben mij maar constant aan het verdedigen en verantwoorden voor een denken dat niet van mij is.
Nog steeds.
Zelfs in therapie!
Hoe moet ik in godsnaam toekomen aan “herstel” dan?
En hoe meer ervaringen ik opdoe binnen de ggz, hoe meer bevestiging ik van die bias en die dynamiek krijg.
Wat gek is hé, want ik ben geconditioneerd om mezelf -en dus ook mijn denken als fout te zien.
Dus zoek ik naar bewijs om mezelf (dus ook al wat ik hier beweer) van het tegendeel te bewijzen om mezelf ongelijk te kunnen geven; mezelf te kunnen ondermijnen..
Want ik wíl falen! Ik wíl fout zijn, verkeerd zijn.
Want dat voelt veilig.
Maar hoe dieper ik graaf, hoe meer ik mij verdiep in die hoogsensitiviteit, in die hoogbegaafdheid, in persoonlijkheidsstijlen en -kenmerken..
Hoe meer ik mij verdiep in het psyche van de mens, de psychoanalyse, gedragswetenschappen.. zoals die DGT en schematherapie….. biologie, neurologie, genetica.. epigenetica..
Emoties..
En ja, ik ben zelfs in vakgebieden aan het duiken die van een meer levensbeschouwelijke aard zijn zoals filosofie, religie en esoterie..
Hoe meer ik zoek naar bewijs van “mijn ongelijk”..
Hoe meer bewijs ik vind dat mijn denken wél klopt.
Dat dat altijd geklopt heeft zelfs.
Ook, wat er in die therapie gebeurt.. met die psychologe.. en met die psychiater..
Die beide alles behalve veilig zijn!
Integendeel. Bij hun net heel waanzinnig integendeel.
Hoe langer hoe meer vind ik bewijs en krijg ik bewijs dat mijn denken wel degelijk klopt..
en altijd geklopt heeft..
en weinig of niets te maken heeft met het denken dat al heel mijn bestaan op mij opgelegd wordt..
door mijn strot geramd..
Dat individueel-collectieve aan waanzin grenzende zeepbellen denken van mensen.
Ik heb niets met het denken van mensen.
–ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII-
