1v8_k_vdk06:32u
Ik vrees, dat als ik de controle loslaat, écht loslaat, dat dát wat ik eigenlijk diep in mijn binnenste weet, dat ik niet ben zoals andere mensen, dat dat dan echt zichtbaar gaat worden.
Dat dát, dat anders zijn, waar ik voor ‘mijn’ gevoel al heel mijn bestaan voor afgestraft word, dat ik dat dan niet meer ga kunnen verbergen.
Ik vrees dat als ik de controle loslaat, dat wij dan weer pijn gedaan gaan worden.
===
06:43u
Is het echt allemaal “gewoon” mijn fout?
Mijn broer die zich maar blijft tot op centimeters parkeren zodat ik mijn wagen moet verzetten om in de koffer te kunnen..
Mijn herhaalde vraag om daar rekening mee te houden die telkens opnieuw weggewuifd en weggelachen wordt..
“Dat ik niet belachelijk moet doen”.. “ne zagekloot ben”..
Maar o wee als aan mij iets gevraagd wordt en ik daar niet stante pede aan voldoe..
Dokter Van Opstal, die twee jaar geleden al wist dat hij op pensioen ging gaan..
En nu, een dikke maand voor hij effectief in pensioen gaat, pas naar een vervanger begint te zoeken..
Waardoor er dus geen aansluitende opvolging is..
Maar weer op maandenlange wachtlijsten wordt gebotst..
En mij “woede” en “een hechtingsproblematiek” verwijt –als camouflage voor zijn eigen “fout parkeren” dat ineens geen fout meer is omdat hij dokter is en ik niets– omdat er frustratie geuit is over het feit dat er daardoor geen aansluitende opvolging is..
Waar hij wel ging voor zorgen..
En waarin ik op hem vertrouwde..
Vertrouw maar op ons zeggen ze.. waarom vertrouw je niet op ons..
Dat hij op zijn minst zijn job zou doen..
Die fietsenmaker, die sportcoach..
Die psychologe… vier jaar ter plaatse trappelen omdat die zich constant “gekwetst” voelt.. die ons constant triggerde in ‘pleasing’ en ‘zorgen voor’.. en wij daardoor niet meer gedaan hebben dan ons vier jaar lang verantwoorden voor het schuldgevoel waarmee die ons constant opzadelde..
Die garagist.. die zonder blozen tegen mij liegt…
===
09:36u
Ik kan nog wel even doorgaan…
Maar kan het zijn dat het toch “gewoon” allemaal aan mij ligt?
Dat ik zo waanzinnig beschadigd ben dat ik zelf niet meer in staat ben om nog te vertrouwen bijvoorbeeld.
Dat ik zo gekwetst ben dat mijn intuïtie nu wérkelijk niet meer correct is.
Dat datgene wat mij van in het begin toegesmeten is.. dat mijn denken niet juist is.. mijn gevoel niet klopt en verkeerd is.. dat er “iets niet juist is met mij”.. en dat het niet kan wat ik opmerk, denk, voel..
Dat net dat nu werkelijkheid is geworden..
Dat ik het ondertussen zelf in stand hou ook..
Of dat het dus wel degelijk altijd werkelijkheid is geweest..
===
20:55u
Ik twijfel.. of ik nog iets zou schrijven of zeggen.. iets delen dus..
Omdat ik mij afvraag..
Niet voor het eerst maar ‘dieper’..
wat voor nut het eigenlijk allemaal heeft.
Of zou kunnen hebben hé.
Want daar gaat het in grote lijnen over é:
Wat zijn zaken van vroeger die maken dat ik vandaag leefT in én vanuit patronen die er voor zorgen dat dat leven geen leven is maar slechts beperkt wordt tot een leeg overleven.
Maar belangrijker dus:
Helpt het mij/ons om die delen een stem te (proberen) geven en, ipv alles weer maar op te kroppen en te verzwijgen, net ‘meanderend‘ te delen?
Wat bereik ik daarmee en is het helpend/helend voor mij/ons?
Komt daar nog eens bij dat ik eigenlijk nog steeds niet schrijf wat ik zou willen schrijven.
Waarbij ik mij nu wel de bedenking maak of net dat niet de reden is waarom ik mij die vraag in de eerste plaats stel.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
