1v8_k_vdk09:26u
Ik kan niet lopen en blijven lopen.
Ik bedoel dat ik al heel mijn bestaan ga lopen.. van mezelf..
Dat ik vijf jaar geleden zéér zwaar tot een volledige stop ben gekomen door op mezelf te botsen en dat ik sindsdien ergens tussen dat lopen en die muur in terecht ben gekomen.
Alsof dat ik niet verder kan maar alles van de voorbije vijf jaar er ook voor zorgt dat ik maar in dat lopen blijf “geactiveerd” worden.
-en ja, door mijn omgeving. Waarmee ik niet alleen mijn directe omgeving bedoel, maar ook en niet in het minst de hulpverlening!- Sttt.. ge moogt dat ni zegge..
Zie je het beeld voor je van iets dat met zijn smikkel tegen een onzichtbare muur staat geparkeerd en maar blijft lopen?
Zijn beentjes zoals gierende banden op een onverharde ondergrond doorslippend en stof en steentjes uit de grond malend achter zich slingerend.
Zich alleen verder en dieper vastlopend..
Zo ook lijk ik mezelf de voorbije vijf jaar steeds opnieuw maar vast te lopen.
Of misschien kan ik beter zeggen dat het wel lijkt alsof ik met te proberen helen net een put voor mezelf aan het graven ben.
En hoe harder ik mijn best doe om vooruit te raken, hoe dieper ik weg lijk te zinken.
Hoe is dat nu toch mogelijk?
Hoe is dat nu toch mogelijk dat ondanks al wat we gezegd én geprobeerd hebben dat zelfs professionele hulpverleners ons maar blijven “activeren” in die valkuilen (schema’s) die ons bestaan zo grotesk bepalen en waar we net uit proberen te raken..
Van proberen te herstellen..
===
13:48u
Ik zal u eens iets vertellen he dokter..
Daarstraks, net voor ik naar hier moest vertrekken voor onze laatste ‘sessie’, ben ik nog gaan joggen.
En tijdens dat joggen was er een voorval dat eigenlijk als voorbeeld heel goed de voorbije vijf jaar opsomt.
Ook hier bij u.
Tijdens mijn ‘loop-toertje’ bevind ik mij op een bepaald moment op een veredelde veldweg.
U weet wel, zo’n geasfalteerde enkelvoudige baan tussen de velden en weilanden, geflankeerd door twee grachten.
Zo’n achterbaantje waar twee wagens elkaar niet kunnen passeren zonder dat er een zich ter hoogte van een ‘duiker’ bijvoorbeeld even aan kant moet zetten.
Ik loop, omdat ik alleen ben en dat de wet is, langs de linkerkant van de baan.
Ik hoor een wagen achter mij naderen en maak mij duidelijk zichtbaar door de aandacht van de bestuurder te trekken. (Een paar keer achteruit kijken bedoel ik dan en oogcontact maken).
Daarbij remt die wagen wat af.
Nu, voor mij zie ik een plas die, vanuit mijn beweegrichting en dus ook vanuit het perspectief van die wagen, tot op ongeveer 1/3de op de rechterkant van dat wegdek uitloopt.
Geen ‘plas’ke’ he.
Een voldoende diepe plas om, als je daar zou doorrijden, een mooie ‘drasj’ te veroorzaken.
De moment dat ik ter hoogte van die plas aankom is die wagen ongeveer net achter mij.
En dus ook bijna ter hoogte van die plas.
In plaats van in te houden nu, omwille van die plas, of door die plas te rijden, wijkt die automobilist mijn richting uit en passeert mij op amper 50 centimeter.
U zou kunnen denken dat ik overdrijf en ik begrijp dat het gevoelsmatige onveiligheidsgevoel van die situatie mijn beoordeling van de situatie kan beïnvloeden.. maar reken uit: een baanvak is wat, drie, of 3,5 a vier meter breed, een wagen gemiddeld twee tot 2 en half.. die plas op die baan dus wat.. 70 centimeter tot een meter..
Die is niet, geen centimeter door die plas gereden he.. dat zou ik gehoord en gezien hebben..
Dat water stond nog stil.
Maar goed..
Net naast mij accelereert die en weg is hij.
Nu, tweehonderd a tweehonderdvijftig meter verder zie ik die wagen geparkeerd staan.
Ik zie dat die bestuurder nog in de wagen zit en al ben ik misnoegd over wat er net gebeurd is en zou ik die daarover willen aanspreken, in eerste instantie is mijn reactie van te verkroppen, en door te lopen.
Als ik die wagen passeer zie ik een man die op zijn telefoon bezig is en zelfs geen besef heeft van wat mijn frustratie is.
Maar die man stapt net op dat moment uit..
En voor een groot stuk in navolging van wat jullie mij de afgelopen jaar ook gezegd hebben..
dat ik voor onszelf moet leren opkomen..
wil ik mijn frustratie niet weer “gewoon” opkroppen en die man over wat er gebeurd is aanspreken.
Wat heeft die “in mijn ogen” verkeerd gedaan vraagt u zich misschien af?
Wel, gewoon om zijn wagen niet vuil te willen maken (ok, dat is een subjectief gevoel), is die uitgeweken voor die plas en heeft die mij in gevaar gebracht.
Door dat uitwijken kon die op geen enkel moment 1 en halve meter afstand houden van mij.
Wat niet alleen wettelijk verplicht is, maar ook gewoon ‘common sense’.
En ik snap dat niet want die zit in een comfortabele cocon, dus waarom ook maar de kans nemen van een mensenleven in gevaar te brengen ipv even in te houden of te wachten?
Ik zeg niet dat dat zal gebeuren he, maar ge neemt die kans toch niet? Of ben ik nu weer zot?
Als ik mijn voet omslaag of wat dan ook.. of die heeft niet goed ingeschat.. rijdt die mij aan of val ik en lig ik eronder.
En waarom? Om niet door die plas te moeten rijden?
Hij had kunnen wachten ook he.
Die twee-drie seconden wachten terwijl je in een warm coconnetje zit.. hoe weeg je dat af aan een mensenleven? Of denken jullie daar echt niet over na? Zijn jullie zó met en in jullie zelf bezig dat jullie daar niet bij stilstaan?
Maar nee, veel gezever over dat een mensenleven onbetaalbaar is.. maar toch minder belangrijk dan een propere auto blijkbaar (alle, die man heeft dat ni gezegd natuurlijk he maar dat is mijn dagelijkse ervaring. Laat mij even de frustratie hé)
Maar wacht..
Omdat die man dus uitstapt keer ik deze keer wel op mijn stappen terug en confronteer hem.
Ik moet ten slotte leren, niet? Leren van voor onszelf op te komen.
“Kon u nu echt niet wachten?”, vraag ik, “Gewoon om niet door die plas te moeten rijden, gewoon om uwe wagen niet vuil te moeten maken brengt u mij in gevaar, beseft u dat?”
“Ik heb toch afgeremd”, antwoordde de man.
“Daar gaat het niet om”, antwoordde ik, “het gaat er mij om dat u uitweek voor die plas en geen meter en half afstand tussen mij en uw voertuig kon behouden, waardoor u mij dus in gevaar brengt.”
“Zeg, waar zeverde gij nu over”, was de respons, “ik heb toch vertraagd hé! Of ni soms?”
En natuurlijk dokter..
Ten eerste kan die man niet weten hoe dikwijls ik al lopend of al fietsend in bijna aanrijdingen terecht kom, “gewoon” omdat mensen dat kortzichtig egocentrisch gedrag constant stellen.. en daarbij vanuit hun warme rijdende cocon (wat ook figuurlijk het algemene denken van mensen representeert hè) altijd in hun recht denken te zijn.. ook al zijn ze dat niet en brengen ze anderen daarbij in gevaar..
En ten tweede weet ik ook wel dat ik mensen onbedoeld dan een hele lading van opgekropt onrecht meegeef die niet correspondeert met die enkelvoudige situatie van dat moment; en die zich met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan mijn intonatie vastklampt..
Hoe dan ook..
Het gesprek gaat verder in een voor mij absurd naast-de-kwestie-gediscussieer waarbij hij de focus telkenmale weer op dat afremmen probeert te leggen. “Dat hij toch afgeremd heeft.”
“Dat is niet de issue, meneer”, zeg ik, “of u nu 20, 30 of zelfs 5km/u reed heeft er niets mee te maken. Dat u uitweek voor die plas, daardoor geen meter en half -wat wettelijk verplicht is!- tussen uw wagen en mij kon vrijhouden, mij dus in gevaar bracht, dát is de issue, meneer!”
“Weette wat er vanaan is: de volgende keer vertraag ik ni en rij’k a me a klote overhoop! Ga in de velden lopen ipv hier zevereir! Ge hebt hier niks te zoeken”, riep de man voor hij naar binnen ging.
En dát, dokter, is dus exact wat er elke keer opnieuw gebeurd.
Ook met u.
In interactie met mensen, vroeger en nu, ook in de hulpverlening, is dat wat er constant gebeurd.
Constant worden er zaken bijgehaald die compleet naast de kwestie gaan.
Maar net die zaken probeert iedereen mij door de strot te rammen.
En als ik niet buig maar blijf vasthouden aan de kern van de zaak, aan de feiten, aan de objectieve waarheid of aan dat wat er werkelijk toe doet, hier in dat voorbeeld die meter en half, dan wordt er gedreigd, of met een absurde hiërarchie gegoocheld ..dokter, of.. er wordt mij verteld dat ik “daar maar niet moet lopen”..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
