1v8_k_vdk06:09u
Al een hele tijd weer, ben ik ‘afwezig’.
Compleet in dissociatie.
Op overleven aangewezen.
In shock.
Ik heb de indruk dat ik het al eens ergens verwoord heb.
Als in een déjà vu.
Maar ik ben er niet zeker van.
Een ‘ander’ soort dissociatie.
Alsof “ik” tussen twee ‘werelden’ terecht gekomen ben.
Ergens tussen die ‘oude’, afwezige, lege dissociatie die meer gefocust was op ‘niet stilstaan bij mezelf’, doorgaan, alles van “mezelf” negeren en/of blokkeren..
..alles achter een dam plaatsend waar controle over kon gehouden worden of zoiets..
En een nieuwere soort dissociatie die ergens pijnlijker en scherper is.
Heviger.
“Aanweziger”.
Meer op de voorgrond of zo.
Alsof die ‘oude’ dissociatie, door zo lang als enige ‘aanwezig’ te zijn geweest, niet zo hevig meer opviel, of zo.
Aanwezig, maar meer op de achtergrond of zoiets, al was het net het enige op de ‘voorgrond’.
Zoals ‘gewenning’, denk ik.
Het ‘huis’ dat je kent, ook al is het koud en kil, voel je je er niet goed in, is wel het ‘huis’ dat je kent, weet je?..
Heviger ook, dat nieuwe, omdat het nieuw is dus.. denk ik..
Omdat ik me er misschien meer van bewust ben nu..
Misschien.. zoiets..
Er hier, in de dagboeken enzo, meer bij stilsta.
Of probeer bij stil te staan.
Bij mezelf.
Probeer..
Maar daar maar niet in slaag..
Omdat ik ook steeds opnieuw getriggerd blijf worden..
Ook in en door mezelf..
Het is zoals een nieuwe, verse pijn, weet je wel?
Maar pijn hé, geen ‘pijntje’..
Groot genoeg en hevig genoeg om in shock te gaan.
Sterk en scherp genoeg om er niet bij stil te kúnnen blijven staan.
Van moet “vluchten“..
Om te overleven..
Begrijp je?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
