Vrijdag, 18 november 2022

02:41u

Waarom ondermijn ik mezelf toch zo hard?

Nu meer dan ooit.

13:15u

Al een hele week ben ik zwaar aan het crashen.

Overprikkeld van die steenweg, de bovenburen, die klankkast appartementsblok..

Overbelast, zwaar overbelast geraak ik al een hele week niet van de zetel.

Depressief..

Nutteloos..

Existentieel zinloos.. zie’k geen nut meer om nog te proberen.

‘k Ben nog naar die psychiater gegaan, de laatste keer voor hij in pensioen gaat, niet voor mij maar voor hem.

Zodat híj het gevoel kan hebben van alles “goed afgesloten” te hebben.

‘k Trok het uit de zetel en zorgde voor een bad zodat het niet kan worden gezien hoe donker het is.

Een glimlach op.

Lachen.

Waarom zou ‘k nog proberen?

Eigenlijk is die serieus te kort geschoten.

Eigenlijk is heel die hulpverlening tot dusver al zwaar tekort geschoten.

Al vijf jaar schieten die zwaar tekort en duwen die hún tekortkomingen in onze schoenen.

‘k Ben te wantrouwig; ‘k ben te gesloten; ‘k hou mijn verdediging omhoog..

Ze zeggen wel dat ze dat begrijpen met al onze ervaringen..

maar toch nemen ze het ons kwalijk dat we dat doen..

ook al doen ze zelf niets dat ons enig vertrouwen inboezemt.

PAD

Over het dier, de weg en de stelling.

Het dier (iedereen trekt er zijn neus voor op)

De weg (de weg die we afleggen, afgelegd hebben; het wég zijn, in dissociatie en trauma-amnesie, de weg kwijt zijn, geen ik-gevoel hebben…)

De stelling (de patstelling, het vastzitten, pat staan, schaakmat, een impasse, niet vooruit of achteruit geraken…)