1v8_k_vdkIk voel mij leeg, ziek, radeloos, machteloos, nutteloos.
Gelaten.
Kwaad en verdrietig maar te moe, te uitgeput om mij daar nog tegen te verzetten.
Uitgeblust.
De mentale wil om nog door te gaan lijkt uiteindelijk tóch te doven.
Waar ik mezelf voor haat hé.
Wat ik mezelf kwalijk neem.
Dat ik zwak ben, een zwakkeling.
Een niksnut, een prutser.
Dat ik nooit iets zal zijn, nooit iets zal worden of bereiken..
Dat ik niets ben.
Niets.
Vaders woorden snijden weer door merg en been en ik wíl mij wel verzetten maar voor wie of voor wat?
Net als toen, sta ik machteloos tegen zijn overmacht. Zijn tirannie. Zijn versmachting.
En er is niemand.
Niemand die mij beschermd tegen het geweld.
Ook nu weer niet.
Elf uur achtenvijftig is het nu.
‘k Heb geslapen tot 20 minuten geleden.
Allé, gelegen want slapen is dat niet echt.
Draaien en keren, dromen.. constant wakker schieten.
Uitgeput van die constante sensorische overbelasting ook..
Het wakker schieten van dat verkeer op die steenweg, van slaande deuren, geroep, geloop en gestommel..
Ik wil weg.
Gaan lopen.
Alles en iedereen achter laten..
Maar ik kan ‘mezelf’ niet achter laten..
Behalve in de dood dan.
Behalve in de dood..
Ik heb hulp gevraagd aan de gemeente..
Die burgemeester, die schepen van het ocmw, die sociale huisvestingsmaatschappij..
Maar word ‘onontvankelijk’ verklaard..
Vader, moeder.. “familie”..
Maar als “ik” niet ben of doe wat zij willen dat ik ben of doe.. willen ze ons niet..
Ooh Wouter.. ik begrijp maar al te goed uw verdriet broer..
Ik voel mij machteloos, radeloos, leeg, moe.. ik voel u man.. ik voel uw pijn zo goed..
Niet langer in staat om mezelf nog op te pikken..
Niet langer in staat om mezelf nog te beschermen.. mijn “mij” af te schermen..
Ik heb “mijn” leven verprutst met mijzelf te proberen beschermen.. voor en van mezelf ook..
Met mijzelf te proberen afschermen van een misdadige, gewelddadige en meedogenloze omgeving.
Een giftige omgeving..
Een manipulatieve, tirannieke, versmachtende omgeving.
Ik ben nu 45, ga naar mijn 46tigste, maar ben nog steeds een bang klein kind dat enkel bezig is met te proberen zichzelf te beschermen in een compleet overweldigende panisch radeloze en angstige machteloosheid..
Waarin alle hulp die ik ooit al gevraagd heb zich afstraffend tegen ons heeft gekeerd..
Door mij letterlijk en/of figuurlijk opnieuw te manipuleren, te mishandelen, te versmachten of te verkrachten..
Door al “mijn” grenzen te negeren..
Grenzen, die ik veelal zelfs niet durf stellen, maar waar die maatschappij wel van beweert dat het iedereens recht is..
Maar als ik ze probeer te stellen.. dan dwingen ze mij zélf ver voorbij die aangegeven grenzen..
Zoals die grote, heilige schepen van welzijn, dictator van dat ocmw hier ook, die ik gesmeekt heb, en die nu, terwijl hij anders al van ver zwaaide, zijn hoofd draait als hij mij ziet..
En god-de-vader, die mij weer maar eens ‘een veeg uit de pan’ geeft om zichzelf te kunnen verheerlijken en ons zijn verantwoordelijkheid toe te kunnen schuiven.
Zal ik eens iets vertellen over die tirannieke zot?
Zal ik eens vertellen hoeveel angst die in dat ‘gezin’ installeerde?
Hoeveel angst die letterlijk en figuurlijk in dat ‘gezin’ ingeslagen heeft dat zelfs bij zijn afwezigheid die angst voelbaar en zichtbaar was onder al die ‘gezinsleden’.
Waarbij de minuten, zelf de seconden angstig afgeteld werden omdat je nooit wist hoe die ging binnen komen of hoelang het zou duren voor een stemming 180° om zou slaan..
Zal ik eens vertellen hoe die alles wat je was, alles wat je kon vernietigend afbrak.
Elk stukje eigenheid afbrak, vernietigde..
Constant diep manipulerend kleineerde tot je dat zelf geloofde..
Niets is ooit goed.
Niets is ooit goed genoeg.
behalve HIJ natuurlijk.
De ALMACHTIGE vader.
De OpperGod.
De Pater Familias.
Die alles altijd zo draait en manipuleert alsof “jij” zot bent.
Gaslighting!
Het liefst publiekelijk.
En wat kun je daartegen als kind.
Een kind dat constant in angst leeft..
En bij Zijn onmacht, de roede mag verwachten..
En je begint aan jezelf te twijfelen, want daar wordt ook nog eens de nadruk op gelegd:
Dat er iets mis is met jou.
En voor als je toch nog enige weerspannigheid in je denken zou voelen, toch nog enige eigenheid zou vertonen, de angst van de wetenschap dat er bij “thuiskomst” een pak rammel en straf wacht..
Om elke weerspannigheid.. elke stukje “ik”.. te breken.. te vernietigen.. verpulveren..
En de gemeente, onder leiding van die voorzitters.. die verkozenen van’t volk.. die vertegenwoordigers van de maatschappij.. doen weer net hetzelfde..
“Gij doet wat wij zeggen of wij trekken u voor het gerecht!”
“Ge moogt blij zijn met een dak boven uw hoofd en vergeet niet dat wij uw psychologische hulp betalen hé!”
“Uw overprikkeling, uw overbelasting.. uw hoogsensitiviteit.. PTSS, dissociatie, trauma…wij lachen daarmee, maken u belachelijk en verklaren u ‘onontvankelijk’. Het interesseert ons niet dat ge niet slaapt. Uw gezondheid, daar lachen wij mee. Ga werken, dan kunt ge iets anders betalen en verhuizen.”
…
Er is nog niets veranderd.
Nog NIETS!
De donkere perioden worden alleen maar dieper en donkerder..
Langer ook.. steeds maar langer..
Eenzamer.. voor als dat nog kan tenminste..
Al denk ‘k dat het eerder “gewoon” de realiteit is die dieper doordringt..
Dat er nooit iets gaat veranderen
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
