1v8_k_vdk10:29u
Ik ben alles zo beu!
De hypocrisie, de arrogantie, het onrecht..
Mensen.. maatschappij..
Ik kan er niet meer tegen.
Ik kijk naar het nieuws en wat er gebeurd in de wereld en ik word ziek.
Ik word ziek en walg van de ene dorpsgek die de andere dorpsgek, dorpsgek noemt en een hele bevolking in oorlog dompelt terwijl ze zelf warm en veilig achter hun waanzinnige ideologieën schuilen.
Ik word ziek en walg van de ene dorpsgek die de andere dorpsgek beschuldigd van wangedrag en incompetentie om zijn eigen wangedrag en incompetentie te maskeren.
Terwijl ze beide achter de schermen gezellig met een whisky’tje zakkenvullend hun winsten tellen en alle onrechtvaardigheid in de wereld negeren.
Correctie: Aanwakkeren..
Want niets is zo winstgevend dan verdeeldheid.
Meer zelfs: Met een dictatoriaal politioneel regime slagen ze elke aanklagende stem de kop in.
Maar begrijpen wie begrijpen kan krijgen die dikwijls zelf “de stem” om dat te kunnen en mogen doen he!
Denkt ge dat dat alleen ver weg is?
Sorry, maar hoe dom of hoe blind kunt ge dan zijn?
Of ben ik echt de enige die werkelijk ziet wat er gebeurd?
Wat er al eeuwen gebeurd en waar fundamenteel nooit echt iets aan verandert.
Dat kan toch niet!?
Ik kan toch niet de enige zijn die dat ziet!?
Maar naast mijn “met verstomming geslagen” en die “Kafkaiaanse Wet van Murphy” is mijn stem blijkbaar niets waard.
Zoals dat “ik” al heel mijn bestaan niets waard is.
En ook daar, ondanks alle betrachtingen van de afgelopen vijf jaar, totaal niets aan verandert.
Mijn stem blijft genegeerd en/of de kop ingeslagen.
Met dreigementen, uitsluitingen, manipulaties…
Ik ben dat beu.
Kotsbeu!
Want niet alleen verandert er nooit iets, het maakt ook duidelijk niets uit.
Ergens, ik weet niet hoe ik daaraan kwam en hoe het kwam dat ik die onbewust gebruikte, had ik een zweep in de hand die ik op de rug van mijn eigen “span” liet knallen.
Mijn eigen rug.. tot bloedens toe open rijtend en mezelf onophoudelijk opjagend.
Verdwaast en verbaast keek ik naar mijn hand.. en naar de zweep die ze vasthield..
Ik opende mijn hand.. en liet die zweep los..
Het “span”.. kwam na een lange tijd uitgeput tot bedaren..
En als het stil kwam te staan.. stapte ik af..
De teugels.. de harnassen.. de oogkleppen..
Alles maakte ik los.. en ik bevrijdde die arme beesten.. geesten..
Ontkoppeld vroeg ik vergiffenis..
Die ze mij niet kwalijk namen..
Voor ik afscheid van ze nam..
Vanaf vandaag ben ik geen wagenmenner meer..
Laat ik de koets staan voor wat ze is en ga ik alleen te voet verder..
Naar mezelf.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
