1v8_k_vdk10:03u
Niet weten wie of wat je bent; niet weten wat je wil omdat je niet weet wie of wat je bent; merken dat 98% van ál wat je in interactie doet of waartoe je je aangezet voelt vanuit een haast reflexmatige reactie uit angst is en uit aangeleerd overlevingsgedrag, is verschrikkelijk!
En dát, in al die delen.
Iets anders, dat al even verschrikkelijk is, is dat ik daar maar niet uit ‘los’ geraak.
Ik probeer wel.
Maar op ‘mijn eentje’ geraken we er niet uit.
Heb ik zelfs de indruk dat we dieper in die schema’s vast komen te zitten.
Dóór te proberen eruit los te komen.
Werkelijk zoals drijfzand.
Dat hoe meer je spartelt om eruit te raken, hoe dieper je er in wegzinkt.
Alle hulp blijft achterwege.
Teleonthaal, de zelfmoordlijn.. psychologen en psychiaters.. therapeuten.. wie ‘k ook contacteer of hulp aan vraag.. ze zeggen allemaal wel dat we dringend hulp nodig hebben.. maar dan moet ‘k mijn plan maar trekken.
Dat is echt zoals ‘k beschreef in dat gedicht “In de kiem gesmoord”.
‘Ge zit in drijfzand:
Als je op je eentje spartelt zink je dieper weg..
Niets doen levert ook niets anders op dan verder wegzinken..
Roepen op hulp.. als er dan al eens iemand komt kijken (en niet “gewoon” roept dat ‘k m’n klep moet houden of me der dieper induwen), zeggen die wel dat er hulp nodig is.. maar dan zijn ze weer weg..
En neen, dokter, dat heeft niks te maken met “dat gij mij in de steek laat omdat ge op pensioen gaat”).
Da’s wat gíj graag wilt denken omdat ge daarmee uw eigen kunt verschonen van de verantwoordelijkheid die gij als dokter had.
De verantwoordelijkheid van te zorgen dat er opvolging was op het moment dat gij in pensioen ging..
Wat beloofd was.. meer dan twee jaar geleden, bij onze eerste ontmoeting..
Waar toen duidelijk is afgesproken en gezegd dat het bij u eindig was omwille van de pensioenvooruitzichten..
En dat dat voor mij ok was en dat ik er op vertrouwde dat u daarvoor het nodige zou doen.
Een maand voor ons laatste gesprek komt u af met een zeer dubieus opvolgingsplan dat niet meer is dan een telefoonnummer waar ik maar eens moet naar bellen maar waar een wachtlijst van minstens een half jaar in acht moet worden genomen..
En als ik daar TERECHT verontwaardigt op reageer, omdat ik u vertrouwd heb dat u mij niet in de kou zou laten staan als u op pensioen ging, wimpelt u uw verantwoordelijkheid af met een belachelijke theorie alsof ik mij aan u gehecht zou hebben.
“Ik” hecht “mij” niet dokter, zelfs niet aan “mezelf”, dat zou u ondertussen al moeten hebben geweten!
Laat staan dan dat “ik” me zou hechten aan een ’therapeut’.. wat voor “mij” niet meer is dan een hulpmiddel.. een werktuig..
En dat ik kwaad ben over de gebroken belofte.. dat ik ergernis en kwaadheid opmerk over de zoveelste keer dat ik vertrouwen heb gesteld en daarin zwaar teleurgesteld word.. wééral diep geschaad ben in de kwetsuren die er al waren.. waarin u ook weer die altijd ALTIJD maakt.. is GÉÉN stoornis dokter..
Géén paranoia of enig andere spiegel waar ú zich achter probeert te verschuilen…
Maar terechte boosheid!
Het meest fucked uppe is dan dokter, dat u, net zoals mijn ouders, net zoals iedereen, “mijn” gevoel, dat dan zeer rechtmatig en correct is, WEERAL tot het rijk der fantasie probeert te verdrijven.
Shame on you, gast!
Maar natuurlijk.. GIJ zijt dokter hé.. en “ik” ben niets.
Proficiat vent.
Geniet van uw pensioen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
