1v8_k_vdkTerwijl ‘k bezig ben om op het blog wat teksten bij te benen gaat de telefoon.
‘k Neem nogal verzonken in gedachten op zodat de indicatie van een nummer uit de ‘regio Geel’ niet het belletje doet rinkelen dat het anders wel doet.
“Goeiendag meneer u spreekt met ‘huppeldepup’ van de directie van de gevangenis van Merksplas.”
Meteen schiet de herkenning van ‘regio Geel’ wakker en mijn gedachten gaan richting een vermoeden dat mijn broer weer voor het een of ander gestraft is en dat ze mij daarvan op de hoogte willen stellen.
(Alsof die mij elke keer willen overtuigen van hun gelijk voor de fucked up acties die ze ondernemen.)
“Kunt u mij zeggen wie ik aan de lijn heb alsjeblieft?”
“Euh.. ja, u spreekt met koen van der krieken.”
“Ha ja, ik bel ivm Wouter van der krieken”
“Ja”, denk ik bij mezelf, “waarom zou u mij anders bellen?”
“Het is om te zeggen dat Wouter van der krieken overleden is. Ik wist niet zeker wie ik aan de lijn ging krijgen daarmee dat ik het vroeg, want we hadden enkel het telefoonnummer waar het meest naartoe gebeld is.”
De stekende pijn die ik opmerk in de tien a vijftien seconden stilte die volgen… …
Een emotieloos ‘afgeratel’ van procedures bij een overlijden onder het gevangenisbewind scherpt enkel het verdriet aan over de verschrikkelijke eenzaamheid waarin m’n broer is komen te gaan..
‘k Wou nog eens langsgaan.. daar hadden we het zondag nog over..
Hij ging mij daarover nog terugbellen om af te spreken omdat hij dat drie dagen op voorhand moest doorgeven..
‘k Wou nog antwoorden op zijn brief die maandag eindelijk was toegekomen en hier nu voor mij lag..
Een brief die dik veertien dagen onderweg is geweest sinds hij hem had afgegeven aan de cipiers..
“Is hij al toegekomen?”
“Is hij nu al toegekomen?”, vroeg hij elke keer als ‘k hem aan de lijn had.. zondag nog..
“Nee, nog niet Woutman. Morgen misschien.”
Een zeldzaam emotionele brief.
Ik kan mij nu ineens bijna niet meer van de indruk ontdoen dat hij een voorgevoel moet hebben gehad.
Méér dan de simpele realiteit dat zijn gezondheid te wensen overliet.
Meer dan de realiteit dat die zware medicatie die hij kreeg, negatieve effecten op zijn gezondheid hadden.. waar hij dikwijls ook zijn bezorgdheid over uitsprak..
Net vóór die emotieloze stem zijn overlijden meedeelde dacht ik nog dat het dáár over ging: over die brief.
Dat hij ‘van zijn kloten’ gemaakt had omdat die brief nog steeds niet verzonden/aangekomen was.
En dat hij daarvoor dan weer afgestraft was.. weer geen bezoek zou mogen ontvangen de komende tijd.. en dat ze mij daarvoor opbelden.
Ge hebt wat ge wou e (h)ouders..
Hij is nooit meer buiten gekomen.
Vaarwel Wouter.
Vaarwel.. broer.
Ze kunnen content zijn nu..
Ge zijt er niet meer.
Alleen ik nu nog en ze kunnen allemaal met een gerust geweten gaan slapen.
Donderdag, 08 december 2022
09:18u
Een nacht die geen rust bracht plakt nog steeds in mijn ogen als de natuur me verplicht van op te staan.
Ik kan niet mee met deze wereld; en onze Wouter kon dat ook niet.
Misschien grotendeels door die valkuil-schema’s.. die reeds vroeg tijdens onze ontwikkeling zijn geïnstalleerd..
Anderzijds misschien mede door ons temperament dat, hoe verschillend ook, toch zeer veel raakvlakken had, die we bij niemand anders terugvonden.
Misschien, was het niet meer dan een gevoel.
Een gevoel van helemaal alleen op de wereld te staan.. dat óns net verbond..
Verlaten.. met een onhoorbare stem.. machteloos tegen het onrecht dat ons is.. en voor jou nu werd aangedaan..
We hadden verdriet voor elkaar zonder dat echt uit te spreken..
Omdat we ons eigen verdriet slecht of niet onder ogen konden komen..
Dat was namelijk een zwakte, en zwaktes, zo waren we geleerd, werden niet getolereerd.
We hunkerden naar geborgenheid en respect..
Maar waren van kindsbeen af aangeleerd om elkaar te wantrouwen..
Dus durfden we het ook niet goed bij elkaar zoeken.
Al probeerden we dat de laatste tijd wel meer dan ooit..
Het is onze Wouter zijn bedoeling nooit geweest om te kwetsen, net zo min als dat dat mijn bedoeling is.
Dat ligt niet in onze aard.
Maar omdat anderen wél zo denken, wordt er ook zo over ons gedacht.
Maar welk nut heeft het om daar ook nog maar iets over te zeggen als het toch totaal zinloos is?
Vrijdag, 09 december 2022
09:27u
Wij hebben dieë allemaal in de steek gelaten!
Overal en altijd hebben wij onze Wouter in de steek gelaten.
Uitgesloten en behandelt als een buitenstaander.. een paria..
En het enige wat hij wou, het enige dat hij ooit verlangde.. was een beetje liefde.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
