1v8_k_vdk10:08u
Ik ben zó verschrikkelijk moe.
Van dat constante ‘van’t kastje naar de muur slaan’ ook..
Bovenop die constante overbelasting door die constante overprikkeling..
Bovenop dat aanhoudend onderbroken slaappatroon in die klankkast.. dat voor een constante oververmoeidheid zorgt ook..
Een mentaal ‘van’t kastje naar de muur slaan’ omwille van de continu veranderende verlangens, noden en gevoelens van die delen in “mij” die maar ‘at random’ aan en uit blijven knipperen als flikkerlichtjes.
Dát, naast die schema’s die mij maar blijven beïnvloeden (waar intern iedereen óók verschillend mee om gaat en op/door reageert e)..
Naast die traumasporen waar we in terechtkomen en niet altijd besef van hebben in te zitten..
Naast die persoonlijkheidskenmerken, die al voor mensen met maar één enkele ‘ik’ en een ‘ik’-narratief al zo moeilijk kunnen zijn in deze ‘één-maat-schappij‘..
Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik weet niet wat ik moet zeggen of doen of hoe ik voor mezelf (die ‘al-mijn-delen-zelf’) moet zorgen.
De overlevingsstrategieën die ‘k al mijn hele leven toepas zijn erop toegespitst om heel m’n “mezelf” weg te duwen en enkel te bestaan voor een ander.. in functie van een ander..
Nu dat ‘k dat niet meer wil, niet meer wil doen, merk ik een soort gigantische leegte op waar een “ik”, een identiteit, zou moeten zitten.. maar ‘niks’ is..
Enkel een gigantische leegte als een oneindig gapend gat waar af en toe iets afwisselend binnen probeert te dringen..
En verschillende noden, gevoelens en verlangens achterlaat.
-soms, ben ‘k ‘onderweg’ om verlangens of noden in te proberen vullen die dan plots ‘weg’ zijn.. of ‘vervangen’ door andere noden of verlangens die me heel de andere kant doen opgaan. Als het niet een geknipper -aan en uit en aan en uit- is, zoals een aan- en uitgeknipper van ‘licht’ op afwisselende plaatsen die ‘me’, gedesoriënteerd, in een onbevattelijke stilstand doen hervallen-
—
Ik stel mij een diepe, bodemloze put voor waar zo’n chemisch breeklicht ingesmeten wordt.
Eerst is dat licht duidelijk maar al snel wordt het afgezwakt en ‘lost’ het op in het duister.
Plots is daar ergens anders weer zo’n ‘lichtje’.
Misschien als dat ander zelfs nog niet volledig ‘opgeslokt’ is door die onmetelijke leegte.
En van waar komt dat ‘nieuw’ lichtje dan ook ineens?
Met die nieuwe noden en verlangens.. gevoelens ook die nu plots overheersen en die ‘k niet weet te plaatsen.
Ons in verwarring brengen.. beangstigen..
Of misschien kun je je die leegte waar een ik -“mijn” ik dus- zou moeten zitten vergelijken met het heelal.
Een vacuüm.. een donker, koud en kil oneindig vacuüm met de sterren als minuscule lichtpuntjes ongrijpbaar op lichtjaren van dat “mezelf”..
Ver van elkaar uiteengereten door verwoestende trauma-explosies kleine versplinterde stukjes van dat “ik” dat ik dan moet zijn.
Weet je hoe je soms naar de nachtelijke hemel kunt kijken en af en toe eens een ster ziet ‘flikkeren’?
Soms flikkert die 1 keer, soms meer.. dan eens links en dan weer rechts..
Of misschien een tijdje helemaal niets of een paar tegelijk..
Waardoor je niet goed weet waar eerst kijken.
Als het al moeilijk is om “een weg” -een PAD- te vinden in deze maatschappij..
.. met de persoonlijkheidskenmerken hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid elk apart en samen..
Als het al moeilijk is om met enkelvoudig trauma om te gaan..
Dan hoé..
Met repetitief meervoudig trauma?
Als één identiteit.. het temperament van één iemand dus al voor ‘problemen’ kan zorgen..
Ja, ik weet zelfs eigenlijk niet hoe ik verder moet gaan met deze.. “zin“.
Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen..
Hoe alles in “mij”..
Hoe ALLES..
Van seconde tot seconde kan veranderen voor mij..
Zoals die knipperende ‘lichtjes’ van noden, gevoelens en verlangens waar ik geen vat meer op krijg sinds ik in 2017 crashte en dat overkoepelende systeem dat compleet gefocust was op “in functie van” niet alles meer kan “dichthouden” en “beheersen”..
Al willen we dat laatste ook niet meer..
“Ik” verspring van een angstig klein, hulpbehoevend kind naar een kwade tiener of een depressieve-ling.. ding.. weet ik veel.. of tegelijk (zoals die op verschillende ‘hoogtes’ vallende breeklichtjes of verschillende knipperende “sterretjes”)..
Ver, ver weg..
“Ik” weet niet wat “ik” wilt.. omdat “ik” sneller verandert dan het grijpbaar is.. voor “mezelf”.
Als het al voor “mezelf” zichtbaar is..
In die grote, lege duisternis waar m’n “ik” zou moeten zitten..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
