1v8_k_vdkIf shit tells you it doesn’t smell,
Does that make it so?
–ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค-
Zondag, 18 december 2022
08:52u
…
Er zijn zo van die mensen die, als ze hun bek opentrekken, heel de ruimte weten op te vullen met een walgelijk degoutante stank.
“Grab ‘m by the pussy!”-Trump, Is daar zo’n voorbeeld van.
En “I didn’t know it was a party”- Johnson.
De absolute stank die zo’n mensen uit hun bek produceren en weten te verspreiden met elk “bullshit” woord dat ze uitspreken, is niet te harden..
Toch, ook al riekt bijna iedereen dat van ver.. –alle, dat dacht ik toch, maar blijkbaar ben ik daar dus totaal verkeerd in– toch zijn het net dat soort mensen die schroomloos durven beweren dat hun “bullshit” niet stinkt.
Wat daarin dan nog het meest ongelooflijke maar desalniettemin zeer waar is, zo blijkt dan ook telkens opnieuw, want hoe anders ook is het mogelijk dat zo’n mensen zichzelf terug verkiesbaar weten te stellen én daar nog voldoende aanhang voor krijgen ook, is net dat die mensen, mét die stank van hun woorden, zoveel anderen ervan weten te overtuigen dat hun “bullshit” dus niet stinkt.
Zo ook, in “mijn” “familie”..
…
Gisteren was ‘k aan het werken aan een andere tekst als ‘k plots een berichtje kreeg.
Nogal achteloos opende ik dat bericht en las het, maar die achteloosheid kwam mij direct duur te staan.
De groteske, verrotte, giftig doodse stank die van die woorden op dat scherm kwam, deed heel mijn lijf sidderen en reflexmatig samentrekken.
Alsof mijn lichaam als de bliksem die stinkende toxiciteit van die woorden kokhalzend trachtte uit te scheiden zoals een “giftige appel”.. van een gemene heks..
De woorden op dat scherm kwamen weer van Gilbert, mijn “vader”.
En zoals altijd tart ook nu weer de gigantisch waanzinnige schaamteloosheid van die narcist al mijn verbeelding.
Ik probeer mij daar wel tegen te wapenen nu, maar ik merk dat de met fysiek en mentaal geweld geïnstalleerde schema’s en gigantische angst, dat die man reeds als kind bij me installeerde, me ook nu nog steeds zwaar parten spelen.
Heel mijn lichaam, trillend als een rietje, wordt overweldigd door die bekakte woorden alsof het weer in een giftige wolk toxiciteit is terecht gekomen, “gewoon” omwille van die man.
“Gewoon” omwille van de gigantische stank dat die man telkens weer produceert met zijn woorden ook, die dan als een sluipend gif doorheen elke vezel van mijn lijf kruipen.
Ik vind het zelf onbegrijpelijk hoe die man, zelfs vandaag, zelfs vanop afstand via een sms, dat effect nog op mij kan hebben.
Maar toch is het nog steeds zo.
Alsof ik telkens weer opnieuw teruggekatapulteerd word naar een tijd waarin ik niet bij machte was om mezelf te beschermen tegen al die grensoverschrijdende geweldplegingen tegen een kind.. dat “vijf minuten later” weer met die geweldplegers aan tafel moest zitten.. en durf niet te wenen hé!
De machteloosheid ook tegen de mooie façade waarachter dat gebeurde ..en die bekakte, stinkend bedwelmende bullshit-woorden van die mensen.. die dan uw eigen woorden versmachten.. waardeloos maken.. onhoorbaar schreeuwend om hulp.
Machteloos.
Daar heb ik het met onze Wouter de afgelopen jaren ook dikwijls over gehad.
Hoe absurd diep dat die man zijn narcistische giftigheid in ons “ingepeperd” heeft, hoe diep dat die man -grensoverschrijdend- onder ons vel zit, nog steeds, waardoor die man ons zelfs nu nog steeds, als ‘volwassenen’, ons beheerst. Overheerst. Terroriseert!
En dat, terwijl wij alle twee, rationeel gezien, zeer goed doorhadden wat voor een schandelijk schaamteloze manipulatieve, toxische narcist die man is.
Wetend ook, dat wij ons daar als kind niet tegen konden wapenen..
En nu geen kind meer zijn..
Maar toch… die verschrikkelijk onvoorwaardelijke liefde van een kind hé..
En dus ook nu weer grijpt die stank van die man mij bij de keel.. en knijpt die onverbiddelijk dicht. Figuurlijk deze keer. Enkel nog figuurlijk sinds 1993.
Ik voelde mij trillend wegschuiven ..en kon niet verder werken aan de tekst waar ik mee bezig was.
De stank van zijn woorden ontnam me de adem en ik kon niet meer denken.
Alsof er een gigantische beerput was opengetrokken die instant een walgelijk, degoutante niet te harden stank doorheen heel de ruimte verspreidde en mij alle adem ontnam.
De “Gilbeerput” …
Trillend doorheen heel m’n lijf zinderden die van de meest penetrerende stank doortrokken woorden de rest van de avond en de nacht nog na.
Het is degoutant walgelijk, en het is niet de eerste keer, dat die man zijn narcistische stank nog eens extra verspreidt na een overlijden.. als zout in wonden.. in verdriet..
Dat was zo na het overlijden van zijn broer, dat was zo na het overlijden van zijn moeder..
En nu deze keer, na het overlijden van zijn eigen kind.. dat hij nooit willen kennen heeft.
Mijn broer, die hij ook nooit echt willen kennen heeft.
Net zoals met zijn broer, net zoals met zijn moeder..
Wat er omging in zijn kind, mijn broer, heeft hij nooit willen weten.
In de paar keer dat hij de voorbije jaren contact heeft gehad met mijn broer, heeft hij enkel ook die toxisch giftige stank weer geuit.. kleinerend, denigrerend, betweterig bestraffend..
Ik weet dat, omdat onze Wouter mij dat in tranen vertelde..
Ik weet dat, omdat ik het ken..
Voor de rest heeft hij mijn broer, zijn kind, zoals iedereen, laten wegrotten in eenzaamheid..
De liefde (en het respect, de waardering) waar mijn broer zo naar hunkerde weerhoudend.
Vanuit een kinderlijk verlangen hoopten onze Wouter en ik ergens nog altijd dat jullie uit jullie wanen zouden geraken., ooit.. maar het heeft niet mogen zijn
Tot hiertoe wou ik er niets over zeggen, maar er is een reden waarom ik niet naar die uitvaartrituelen wou komen, los van de weerzin om nog langer te participeren aan schijnheiligheid.
De reden is omdat er zélfs in die “uitvaartplechtigheid” nog niet het elementaire respect en de waardering aanwezig was om afscheid te nemen van onze Wouter.
Van wie onze Wouter echt was.
Zelfs daarin vonden ze het nodig om in een waanzinnige stank een façade op te werpen die geen barsten in hun spiegelbeeld zou maken…
Door onze Wouter, hun kind, volledig te denigreren tot niets meer dan een ziekte.. een stoornis..
Om hun handen in onschuld te kunnen wassen.
En als er nu éne was die niet alleen zou begrepen hebben waarom ik daar niet aan zou willen participeren hebben, maar die mij zelfs aangespoord en aangemoedigd zou hebben om weg te blijven van die groteske, respectloze schijnvertoning.. dan wel onze Wouter.
En onze Wouter wéét, dat ik aan hem denk.. en hem voor altijd lief heb.
..
Maar ja.. gij kent hem niet he gilbeirput..
Ge hebt hem, net zoals ge mij ni wilt kennen, nooit willen kennen.
Ge weet niet wat ons bezig hield noch wat er in ons hart en onze ziel omgaat..
Vanuit uw potsierlijk belachelijk narcistisch spiegeltje denkt ge wel alles te kennen en alles te weten..
Maar ge zou beter eerst is beginnen met uw strontklep eindelijk dicht te houden..
Zeker over zaken waar ge niks van weet en niks van kent..
Zodat ge niet altijd heel de omgeving met uwe walgelijk, degoutante stank doordringt.
Want, net zoals onze Wouter, ben “ik” die stank ‘strontbeu’!
If shit tells you it doesn’t smell
It does not! make it so.
–ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค-
