1v8_k_vdk08:58u
Ik ben me aan het voorbereiden om afstand te nemen van alles.
De huidige woonsituatie is zó belastend voor ons dat er besloten is, niet anders kan trouwens, van hier weg te gaan.
‘Niet anders kunnen’ zal voor velen misschien absurd overkomen.
Maar als ‘k hier blijf aanmodderen, constant overprikkeld, overbelast en rusteloos, wachtend op hulp die niet tot stand komt, weigert van te helpen of door zijn eigen vastgeroest denken zelfs schadelijk is voor ons, dan vrees ‘k dat dat aanmodderen vandaag of morgen eens te veel zal zijn.
Ín dat voorbereiden om afstand te nemen van al die materiële zaken, merk ‘k een voor ons zeer absurde terughoudendheid op.
Meer dan een vechten tegen de schema’s in mezelf waarbij ‘veiligheid van de gekende situatie’, ook al is die slecht voor ons, verkozen wordt boven de ‘ongekende situatie’.
Mijn brein, om het zo te zeggen, haalt alles uit de kast om ‘mij’ hier te proberen houden.
In dat gekende.
In datgene waar het enigszins controle over denkt te hebben.
“Ik” kan niet meer meenemen dan een rugzak.
“Ik” heb ook totaal niet meer nodig.
Toch vind ‘k het (ineens) absurd moeilijk om afstand te nemen van materiële zaken.
Als je weet dat ‘dissociatie’ de MO (modus operandi) van mijn brein is waarin het alles, mezelf incluis, loskoppelt van emotie en een ik-narratief, dan is het heel vreemd om nu iets vast te stellen dat ‘k niet anders kan vertalen dan ‘emotionele waarde’.
Om “mij” dus toch hier te proberen houden, in dat ‘gekende’, is m’n brein dus weer allerhande ‘foefkens’ aan het uithalen om angst en onzekerheid te kunnen versterken.
‘Emotionele waarde’ stoppen in die materiële rommel die over de voorbije tien jaar opnieuw is vergaard blijkt dus het nieuwe ‘stokpaardje’.
Vooral in de boeken die we opnieuw vergaard hebben komt dat tot uiting.
Ja, natuurlijk zitten daar boeken tussen die we nog eens zouden willen lezen of nog zouden willen lezen.. maar emotionele waarde?.. neen, dat zijn spelletjes van m’n brein.
Weet je waarom ‘k dat zo goed weet?
Omdat de emotie die daar door m’n brein ingegoten wordt ‘kwaadheid’ is.
Kwaadheid, die totaal niets met iets materieel te maken heeft.
Al zeker niet met dat huidige materiële.
Het is kwaadheid uit het verleden die nu in het heden geprojecteerd wordt.
Boosheid, over de zovele malen dat me ‘alles’ ontnomen is.
Zowel materieel als mentaal.
Het is boosheid over het onrecht dat ons is aangedaan.
Dat in ’the big picture’ zelfs mee voor die emotionele ontkoppeling gezorgd heeft.
Toch, probeert m’n brein nu net dát mee in ‘de strijd’ tegen mezelf te werpen.
Emotionele waarde aan materiële zaken koppelen.. ABSURD!
Absurd want ‘k heb dat nooit gehad.
Of toch?
Er is nog ergens een.. weten.. dat we vroeger, als kind, ook wel eens dingen verzamelden.
Ook zeg ‘k, omdat ‘k veronderstel dat iedereen dat wel eens doet.
Eén van die zaken waren munten.
Niet omwille van de monetaire waarde, maar omdat al die verschillende munten ‘geestig’ waren..
En dat ‘k het ergens plezierig vond om daar mee te rekenen.
Dat was nog voor de Euro.
Voor m’n 12e ook.
Als ‘k dan zou moeten gokken zou ‘k zeggen ergens tussen 1985 en ’88.
De meeste ‘vreemde’ munten toen kwamen natuurlijk uit de buurlanden.
Gulden uit Nederland, Marken uit Duitsland, Franse Franken..
Als iemand in de omgeving eens op reis was geweest of een uitstapje maakte, wat meestal dus ook naar die landen was, en ze wisten dat ‘k munten spaarde, dan kreeg ‘k af en toe eens een handjevol nikkel.
Af en toe zat daar eens een Engelse Pond bij of een Italiaanse Lire of een Turkse Lira.. of uit Zuid Afrika.. een Rand en wat cent..
Over het algemeen, als ‘k eens nieuwe munten had gekregen, zat ‘k boven alles op stapeltjes te zetten en daar een beetje mee te spelen, bekijken.. ja, wat doe je met munten he
Geen idee waarom ‘k daar toch eens mee aan de keukentafel zat.. als vader onverwacht thuis kwam.
‘k Voeg die ‘onverwacht’ toe omdat dat op de een of andere manier ‘blijven plakken’ is.
Er zou trouwens, als er geweten zou zijn geweest dat die elk moment kon thuiskomen, altijd voor gezorgd zijn geweest dat er op geen enkel moment in die zijne weg gelopen kon worden.
In de fractie van een seconde dat ‘k met ‘fierheid’ die op relatief korte tijd bijeengegaarde verzameling wou laten zien, was ‘k nog voor een ‘goedendag’ al in een Franse colère, vol van verwijten, tegen de grond geslagen.
Alle, ook goedendag..
Tierend, brullend en slagend dat ‘k ‘zijn’ geld had gepikt.
Hij zat veel in het buitenland, voornamelijk in de buurlanden, maar ‘k had nog nooit ook maar één cent van hem gepikt.
“Ik” zou dat zelfs niet gedurfd hebben.
Maar alles wat hij kon gebruiken.. Gulden, Marken, Franse Franken.. onder een tirannie van verwijten en een regen van klappen “dat ‘k dat nooit zonder pikken zo snel bijeen had kunnen krijgen” scheerde hij alles van tafel wat hij kon gebruiken ..en liet me ‘verweesd’ achter met dat wat hij duidelijk niet kon gebruiken..
Sindsdien heb ‘k nooit nog iets verzameld.
Toch niet echt.
Toch niet zonder altijd in m’n achterhoofd de wetenschap dat me alles, altijd en op eender welk moment, afgenomen kan worden.
Toch niet.. met nog ‘emotionele waarde’..
Dus vind ‘k het nu heel raar ..dat m’n brein nu zo moeilijk doet over die boeken.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
