1v8_k_vdk07:45u
“DIT IS NIET DE koen DAT ÍK WIL!”
“MET DEZE koen WIL ÍK NIETS TE MAKEN HEBBEN!”
Ze stond op, liep naar de voordeur en voor ze die voorgoed achter zich dichtsmeet, draaide moeder zich nog eens om, om met een van haat doortrokken gezicht nog een laatste beschuldiging door de tanden te sissen:
“EN NU ZAL IK JE WAARSCHIJNLIJK WEER EEN HELE TIJD NIET MEER ZIEN, ZOALS ALTIJD, TOTDAT JE WAT AFGEKOELD BENT OF MIJ WEER EENS NODIG HEBT!”
Als aan de grond genageld bleef ‘k verweesd achter.
‘Gebroken’, voor me uit starend.
“Ik” hoorde de voordeur van het huis naast me, waar m’n oudste broer toen nog woonde, open en dicht gaan; en al kon ‘k de conversatie die volgde niet woord voor woord verstaan, de enkelvoudige steense muur bood niet voldoende geluidsisolatie om alles helemaal weg te filteren.
Waardoor ‘k uit de intonatie die doorsijpelde wel begreep dat de beschuldigingen aan ‘mijn’ adres daar verder gezet werden.
..
Het was niet onze bedoeling geweest om enkel beschuldigend het verleden op te rakelen.
Dát, was totaal niet de reden waarom ‘k haar op de koffie had gevraagd.
Het proces waar we doorheen gingen had ons echter wel duidelijk gemaakt dat het verleden ons belemmerde in het heden;
En dat, als we daar niks zouden aan proberen veranderen, dat dat verleden ons dan ook nog zou blijven belemmeren naar de toekomst toe.
Een eventuele toekomst..
Die nog ongedefinieerde maar dan hopelijk later onbelemmerde toekomst wou ‘k niet alléén meer tegemoet stappen.
“Ik” had daar graag een aantal mensen bij betrokken.
Daarom was daar toen nog een poging toe ondernomen.
In die nog ongedefinieerde toekomst hadden we graag ..niet langer alleen gestaan.
Maar we begrepen dat dát enkel maar kon, als een aantal mensen uit ‘een verleden’ dan eindelijk hun verantwoordelijkheid eens zouden nemen.
Vooral.. voornamelijk.. mensen uit dat initiële ..groepsgebeuren..
“Sorry”, meer zou er voor ons niet nodig zijn geweest.
‘Shit happens en mensen maken fouten’, weet je wel.
“Sorry” en “Hoe kunnen wij van hier samen de toekomst tegemoet”.
Meer niet.
Maar een oprechte, welgemeende, validerende ‘sorry’ komt er naar ons toe nooit.
Er wordt zelfs in eerste instantie al niet echt geluisterd.. dus wat wil je?
Enkel, soms, wordt er wel eens een ‘sorry’ gezegd.. maar dan ene die dan altijd direct gevolgd wordt door een ‘ja maar’..en ‘gij’.. waarin die ‘ja maar’ dan het eerste deel van die ‘sorry’ direct terug verwerpt.. gevolgd door die ‘gij’.. waarmee alle schuld weer naar ons toe geschoven wordt.
Dat was daar in Sint Hieronymus, in de hulpverlening, ook nog maar weer eens bevestigd.
Vanuit een op dat moment nog steeds aanwezig kinderlijk verlangen en kinderlijke hoop werd er echter op dat ogenblik totaal weer geen rekening gehouden met een eventuele afwijzing daarvan.
Wat gek is eigenlijk, want we werden al heel ons bestaan afgewezen.
Maar soit, het mocht dus niet zijn.
Zoals altijd en zoals bij al de rest werd alle verantwoordelijkheid verworpen.. en beschuldigend in ‘mijn’ richting geschoven.
Perplex gezeten schoten woorden van onze Wouter door m’n gedachten:
“Ons moeder is de eerste persoon die ik vals weten worden heb tegen mij.”
Zeker als hij weer eens door haar beschuldigend bestraffend in de steek gelaten was herhaalde hij dat steeds.
Tot dan toe, tot op dat eigenste ogenblik, had ‘k dat altijd een beetje een vreemde uitspraak gevonden.
Misschien vooral ..omdat voor “mij”, in onze omgeving, in dat ‘kerngezin’ dus, ook voor m’n broer dacht ‘k, er geen valsere en achterbaksere persoon bestond dan vader.
Ook al besef ‘k nu wel dat een deel van die perceptie mee vorm gegeven was door moeder.
Die, zeker ook na de scheiding, omwille van haar eigen haat jegens vader, die trouwens wel zeer terecht was omwille van de tirannie waaronder ook zij 23 jaar had moeten overleven, die bestaande én ervaren perceptie nog extra aangemoedigd en versterkt heeft.
Wat dan weer niet okay is natuurlijk.
Maar soit, andersom gebeur(de)(t) dat ook.
Later.. later had ‘k trouwens ook begrepen.. door haar eigen woorden trouwens die ze dan met veel branie uitte.. “neenee, dat was ulle vader ni, dat was ík”.. dat zij van heel wat zaken die ze eerst ook in zijn schoenen had geschoven eigenlijk ..de ‘architect’ was geweest..
Al begreep ‘k onze Wouter zijn uitspraak dus ergens wel, maar dan meer in het aanschijn van zijn beleving als kind, waar hij als jongste wel steeds haar ‘febbe’ke’ was geweest; en dat dié verhouding op een gegeven moment, zo rond de tijd van die scheiding, volledig verdwenen was en zelfs 180° gekeerd, toch had ‘k zelf, tot dan toe, zijn uitspraak nooit echt zelf ‘beleefd’.
Waarbij ‘k wel moet zeggen dat ‘k eerder op een ‘voelen’.. ‘het voelen doordringen’.. alludeer, dan op ‘het voorvallen’ op zich.
Al zal daar, het emotioneel niet (laten) doordringen, dat mentaal escapisme (dissociatie) wel mee te maken hebben ook.
Want het viel wel degelijk voor, ook in onze jeugd al, dat moeder zéér vals en giftig kon ‘uithalen’.
Zij zelf zei dikwijls genoeg al lachende: “Pas op hé! Of..”, waarbij ze dan haar arm gebogen uitgestoken, haar wijs- en middenvinger gekromd omhoog, haar pols van links naar rechts schuddend een ratelend geluid maakte ..om dan haar vingers, alsof het twee giftanden voorstelde, tsss..tsss.. -sissend naar voor liet schieten.
Het was grappig.. maar dat was de onderhuidse zeer reële waarschuwing absoluut niet… voor mij
Als ‘k daar nu dus over probeer terug te denken, met de wetenschap die ‘k nu bezit, denk ‘k dat dissociatie mij toen al voor dat ‘doordringen’ afschermde/beschermde.
Hoe anders.. konden we anders overleven?..
..
Wat er in dat..
Wat er in die omgeving gebeurde was ‘normaal’, weet je?
Dat was zo, dat was ‘normaal’, je weet niet beter..
Al die verschrikkingen die daar gebeurden waren ‘gewoonweg’ ..de norm.
“Ik”, was daar ‘den abnormale’.
De afwijking van de norm.. dat werd ‘me’ zeer duidelijk gemaakt.. in álles!.. dat was “ik”.
Wat “ik” dacht, wat “ik” voelde.. dat was allemaal ‘fout’, ‘verkeerd’, niet ‘juist’…
Hoe ‘k sprak, bewoog.. waar ‘k interesse in had en welk niet..
ALLES!.. I kid you not!.. Alles van “ik” werd op de korrel genomen… wat niet ‘enkel maar’ een ‘gevoel’ is.. wat niet ‘maar’.. “mijn realiteit” is..
Hoe ‘k at, zat.. waar ‘k mee lachte of met welk niet..
“Ik” moest en zou in hun mal van hun normaal passen..
Goedschiks of kwaadschiks.
“Ik” was de afwijking van dat ‘normaal’.. en ‘ik’ verdiende wat ‘ik’ kreeg..
Hoe overleef je dat hé.. als kind..
..
Dat denk ‘k zelfs nu meestal nog steeds, dat “ik” abnormaal ben en krijg wat ‘k verdien..
Ondanks de rationele wetenschap nu.. dat dat.. niet zo is.. niet zo moet zijn.. ergens..
Hoe dan ook, “ik” zat daar nog steeds.. Perplex.
Open gescheurd, uiteen gescheurd, gebroken..
Onze Wouter zijn woorden in gedachten nu wel zelf voélend.
.. voelend..
…afschermen..
..denken..
“Zij, doet dat elke keer”, viel me nu op.
“Zij! Niet “ik”, is diegene die elke keer, letterlijk en figuurlijk, de deur dichtsmijt.”
Voor ‘mij’, voor onze Wouter..
Voor alles en iedereen die niet ‘in hun kraam passen’.. die niet denken.. en doen.. en voelen.. wat dat zíj willen dat er gedacht, gedaan en gevoeld wordt!..
“Als er niet gebeurd wat zij wil, als er niet gedaan wordt wat zij wil.. als je niet bént, doet of zegt wat zij wil.. dat had ze me nu LETTERLIJK gezegd.. dan slaat zíj de deur dicht.. en in een verwrongen, van emotionele manipulatie doortrokken beschuldigend verwijt, duwt zij haar denken, haar gedrag en haar acties dan telkens in onze schoenen”, drong tot me door.
En dat was al heel ons bestaan zo.
Dat was ook wat onze Wouter bedoelde voelde ‘k plots.
Dat was exact wat zowel zij, áls vader áls onze oudste broer maar telkens weer opnieuw met ons deden.
Als wij niet waren of deden.. als wij niet exact zijn en doen wat zij willen!!.. dan gaat de deur, emotioneel manipulerend, inspelend op ons onvervuld verlangen naar warmte en liefde.. onverbiddelijk dicht.
Dan, elke keer opnieuw, slaan die letterlijk en figuurlijk de deur voor ons dicht.. en beschuldigen die ons, emotioneel manipulerend, nog van het dichtslaan van die deur ook!
Daarbij dan ook nog eens heel de omgeving manipulerend.. om je dusdoende nog meer te isoleren.. nog meer te kunnen manipuleren..
En omdat wij nog steeds die kinderlijk emotionele honger hebben..
Omdat wij nog steeds, ergens, hopen.. verlangen.. naar dat onvervuld verlangen naar respect, geborgenheid, veiligheid… liefde…
Blijven wij maar steeds opnieuw die toegeschoven en zelfs opgelegde schuld aanvaarden.
“Dit is zó fout! Dít is zó PIJNLIJK fout!”, drong tot me door..
En het drong tot me door.. dat dat niet enkel bij dat kerngezin blijft..
En nog steeds.. CONSTANT gebeurd..
Overal en altijd!
Geen wonder dat onze geest continu probeert te ontsnappen aan die pijn..
Geen wonder dat wij onophoudelijk van die pijnlijke realiteit proberen te vluchten.
…
Dít, moet nu stoppen.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII