Hallo! ParanoiA!

Dinsdag, 27 december 2022

08:31u

“Ik” weet niet hoe ‘k mensen moet vertrouwen.

Wat een opener voor een nieuw dagboekschrift seg.

Zo veelzeggend.

Zo immens veelzeggend.

Het belemmert mij.. constant.. in ál wat ‘k doe.. in élke interactie.. overal en altijd.. met mensen..

Het is een verstoring die me constant bezig houdt bij alles wat ‘k doe en denk.

Het is een ‘storing’ die er zó diep ingeslagen zit.. dat ze zelfs de ontwikkeling van m’n “ik” verstoord heeft.

Dat er zelfs eigenlijk geen echte ik-ontwikkeling heeft plaatsgevonden.

Een ‘herinnering’, een foto, een spiegelbeeld..

Rationeel wéét ‘k dat het over een “mij” gaat.. moet gaan.. maar ‘k zie het niet.

“Ik” voelt het niet.

‘k Sluit m’n ogen en kan iedereen voor de geest halen.. maar voor het ‘mezelf’ blijft alles blank.

Een storing, die zelfs dat ‘mezelf’ verstoort.. die zelfs het ‘mezelf’ wantrouwt..

Al belemmert het me constant in al wat ‘k doe en denk, scheurt het me uiteen, doet het me labiel wankelen en alle kanten opbotsen..

Al doet het me pijn, verdriet.. maakt het me boos (ook en vooral op ‘mezelf’).. ergens..

Al heb ‘k er alle dagen, elk moment, elke seconde van elke dag last van..

Al beperkt het me.. beïnvloedt het m’n ‘leven’ dérmate dat het dat leven compleet reduceert tot een overleven en enkel dat..

Toch wil ‘k, voor ‘mezelf’, nog steeds niet zover gaan om het een ‘stoornis’ te noemen..

Omdat ‘k probeer.

Omdat ‘k ondanks dat gigantische (en zéér terechte) wantrouwen toch nog steeds probeer.. om mensen te vertrouwen.

Want als ‘k denk aan een stoornis, dan denk ‘k aan een ziekte..

Een geestesziekte..

Als ‘k denk aan een stoornis die een geestesziekte is en die te maken heeft met wantrouwen in mensen.. dan denk ‘k aan paranoia.

En als ‘k denk aan paranoia, dan denk ‘k aan wanen.. aan waanideeën.

Als ‘k dan denk aan waanideeën, dan leidt dat m’n gedachten naar iets dat niet echt bestaat.. naar fantasie.. naar een denkbeeld dat een waan is en niet de realiteit: een psychose..

En laat ‘k nu net daar, met dát denkbeeld, problemen hebben.

Paranoia, voor “mij”, is wel degelijk een waanidee.

Een fantasie, een illusie… een stoornis.

Een zeer ernstige en belemmerende geestesziekte die de mensen die daaronder lijden het gevoel geeft dat niemand te vertrouwen is en dat iedereen erop uit is om hun doelbewust te kwetsen.

Paranoia, nogmaals: voor “mij”, is de illusie, het waanidee, het niet-realistische denkbeeld dat iedereen, altijd en overal, er doelbewust op uit is om ‘jou’, op welke wijze dan ook, te schaden of iets aan te doen.

En al zullen er nu mensen zijn die ook “mij” heel graag dat onrealistische denkbeeld willen toedichten..

(vanuit hun éigen zeer onrealistische denkbeeld wel te verstaan)

Als dát paranoia is, dan is “ik” NIET paranoïde!

Want zelfs van dié mensen, die mensen die ons zó geschaad hebben dat ze eigenlijk voor een immens groot deel, het grootste deel, verantwoordelijk zijn voor dat alles-belemmerende, hartverscheurende, diepgewortelde wantrouwen in mensen..

Zelfs van dié mensen denk ‘k niet dat die dat doelbewust gedaan hebben (en/of doen) om ons te kwetsen, ons te benadelen en/of te schaden.

Al is dát misschien ook wel weer zeer naïef.

Maar neen, in de kern, diep vanbinnen gaan wij er niet vanuit dat die dat doelbewust gedaan hebben om óns zo diep te schaden.

“Mij” dus, zó diep te schaden.

“Ik” ga er dus niet vanuit dat mensen erop uit zijn, overal en altijd, om ons doelbewust te schaden.

Integendeel, anders zou ‘k niet nog steeds proberen.

En dát, voor “mij”, is dan géén paranoia.

Wat het dan wel is, is een diepgeworteld, zéér terecht wantrouwen in mensen.

Veel, dikwijls, meestal.. omdat die van hun eigen “doelbewust” zelfs niet bewust zijn.

Zoals die dokter V.O. (maar zoals zo goed als alle therapeuten en psychiaters waar we al mee in contact gekomen zijn hoor), die, omdat hij zó gewoon was/is om vanuit zíj́n ervaring, vanuit zíj́n kennis.. omdat hij zó gewoon was/is om vanuit een vast-bepaald perspectief te denken..

–zíj́n zeteltje van waaruit híj́ mensen ontleed en beoordeeld met zíj́n ervaring en zíj́n kennis-

..niet kon zien dat net zíj́n vastgeroest denken ons wantrouwen ‘aanwakkerde’.

En keer op keer als wij een poging waagden om hém uit zijn vastgeroest comfortabel ‘zeteltje’ te halen..

(weeral: zoals bij al die ‘professionele‘ hulpverleners die we al gezien hebben)

..dan bleek telkens opnieuw dat ons wantrouwen zéér terecht is!

Want dan schermde hij zijn eigen vastgeroeste denken telkens opnieuw af door net dát denken op ons te projecteren.

(zoals zovelen, de meesten, deden en nog steeds doen)

Wat dan, zoals ‘k al zei, alle wantrouwen enkel en alleen maar vergroot.

En neen, dokter.. ‘k ga er niet vanuit dat u dat doelbewust deed om mij te schaden.

(Om maar één voorbeeld te geven: Úw eigen interpretatie -die u zélf maakte op een mail die ‘k u stuurde– en úw eigen onbewuste identificatie met ‘de hand die gebeten wordt‘ in die mail, leidde ú ertoe om te concluderen (“ik” zal het zacht uitdrukken) dat “ik” niet open sta voor vertrouwen en u zelfs ‘vijandig‘ voorstond. Dat ú daarmee net voorbij de realiteit gaat; dat net úw “onbewuste” vastgeroeste denken (dat u ook op die mail projecteerde) -dat we opmerk(t)en- ons térecht doet wantrouwen omdat we merken dat de conclusies die u dan vanuit dát denken maakt -conclusies die enkel aansluiting zoeken bij uw al vooropgestelde ‘onbewuste’ denken dat “ik” niet open sta voor vertrouwen- ons schaden, dat wil u niet zien of horen.

En net daarmee wakkerde u ons TERECHTE wantrouwen in mensen aan.

Maar bewust? Nee, ‘k denk niet dat u dat bewust deed of doet.)

Net zomin dat ‘k er vanuit ga dat vader, moeder of m’n broers.. er écht, doelbewust.. als in: “dit ga ik nu eens doen om hem expres te schaden”.. erop uit zijn om ons te schaden.

En sorry dat ‘k dat zeg dan he.. maar ‘k denk nu wel, met al wat er al gebeurd is, dat jullie zélf niet door hebben wat jullie drijft.

‘k Denk nu wel dat jullie zelf niet door hebben wat jullie denken en doen, ja.

Echt diep vanbinnen he.. voorbij het ‘geknetter’ in de prefrontale cortex dat jullie onbewuste doen en laten probeert te rationaliseren he..

Echt waar sorry hoor, maar met al wat jullie doen..

Als ‘k jullie bezig hoor en zie..

Dan denk ‘k echt meer en meer dat jullie geen echt bewuste wezens zijn.

Hoe goed jullie prefrontale cortex dan ook zijn best doet om alles te rationaliseren om iedereen, jullie zelf incluis, te kunnen overtuigen van het tegendeel..

“Ik” wil hier nu niet beweren dat “ik” dan wel een bewust wezen ben he..

Met dat constant dissociëren ben ‘k misschien wel de laatste die dat zou mogen/kunnen beweren dan..

Maar dáár ben “ik” me wél van bewust!

‘k Ben der “mij” maar al té goed van bewust ..dat ‘k fucked up ben..

Dat ‘k geen ‘normale’ ontwikkeling heb doorgemaakt..

Dat ‘k geen ik-narratief en dus geen echt ik-beséf heb..

‘k Ben der “mij” zeer van bewust dat er mij vanalles ‘ligt’ te ‘drijven’ waar ‘k maar geen vat op krijg.. dikwijls zelf niet doorheb..

Er is zelfs zoveel dat in “mij” gebeurd, in veelvoud, dat ‘k zelf dikwijls niet door heb en geen vat op heb dat ‘k waarschijnlijk wel de laatste ben om te mogen zeggen dat het een bewust wezen is..

Maar zoals in -> ‘Boy, o boy‘..

Jullie lijken zelfs dát niet eens te beseffen.

Of, ‘k ben compleet fout, natuurlijk!

En jullie zijn wél zeer bewuste wezens.

En bijgevolg: Wél doelbewust!

In dat geval..

Is m’n wantrouwen..

Als bescherming..

voor “mezelf” dan omdat ‘k dan niets meer ben dan een goedgelovig, onbewust, dom, naïef wezentje..

niet alleen zéér terecht..

Maar dan ook absoluut -ABSOLUUT! nodig!

Want dan moet ‘k er wel vanuit gaan dat jullie wél.. en zelfs zéér doelbewust.. al wat jullie ons ooit al aangedaan hebben.. en al wat jullie nog steeds doen.. net héél bewust doen om ons te kwetsen en/of te schaden!